برای حل مشکل پناهجویان، داعش را باید ریشه کن کرد

بحران پناهجویان و امواج گسترده انسانی که هر روز بیش از روز پیش به دروازه های اروپا میرسند. همچنین نحوه برخورد کشورهای مختلف اروپایی با این بحران در هفته نامه های معروف فرانسوی اکسپرس، لو پوئن و لوبس، بازتاب گسترده ای داشته اند.
"کریستوف باربیه" سردبیرنشریه معروف فرانسوی اکسپرس در سرمقاله این هفته خود تحت عنوان
" داعش را باید منهدم کرد" به تحولات هفته های اخیر و بحرانی که امواج پناهجویان در کشورهای اروپایی ایجاد کرده، می پردازد. او برخورد دو کشور بزرگ اروپایی، یعنی آلمان و فرانسه را با این بحران و چالش بزرگ بررسی می کند.
"کریستوف باربیه" مینویسد که در برابر این بحران، به ناگهان فرانسه در مقایسه با آلمان خود را در شرایط دیگری می یابد. در حالی که آلمان با آغوش باز دهها هزار تن پناهجو را که از سوریه و عراق به اروپا پناه جسته اند پذیرا میشود، فرانسه در مقیاس بسیار کمتری درهای خود را برای پذیرش پناهجویان باز می کند.
در ظاهر امر میتوان گفت که در برابر درام انسانی پناهجویان، آلمان بیش از آنچه ممکن است، انجام میدهد و فرانسه کمتر از آنچه برایش مقدوراست انجام میدهد. اما اگر به درستی نگاه کنیم حقیقت در میان این دو رویکرد قرار گرفته است. آنچه مسلم است، پذیرش پناهجویان حدی دارد و آلمان ناگزیر است روزی دروازه های خود را بر روی امواج گسترده پناهجویان ببندد.

در حالی که آلمان به پذیرش گسترده پناهجویان در خاک خود ادامه میدهد، فرانسه رویکرد دیگری را در سرلوحه سیاست های خود قرار داده است.
این رویکرد، تجویز می کند که اروپا در برخور با این بحران بزرگ امکانانی را تجهیز کند که این پناهجویان بتوانند هر چه زودتر به وطن خود بازگردند. وطنی که صلح و آرامش بر آن سایه افکنده باشد و دیگر جنگی نباشد که آنان راه تبعید را در پیش گیرند.
"کریستوف باربیه" میگوید، این رویکرد در شرایط کنونی معنای دیگری به جز معنی جنگ ندارد. جنگی با قدرت آتش بسیار گسترده، جنگی ضربتی که بتواند داعش را به طور کلی در سوریه و عراق منهدم کند. در چنین شرایطی، تنها حملات هوایی کافی نبوده و نیروهای زمینی ناتو، و در میان آن سربازان فرانسوی، آلمانی و حتی ترک و مجاری باید در سوریه پیاده شوند.
"کریستوف باربیه" ادامه میدهد، اما مشکل اینست که غرب در زمینه اعزام نیروهای زمینی بسیار حساسیت دارد. این حساسیت غرب، از هنگام عملیات گسترده وبد فرجام ائتلاف بین المللی در سال 2003 میلادی در عراق دو چندان افزایش یا فته است.

"کریستوف باربیه" میگوید که هفته های آینده، هفته هایی سرنوشت ساز خواهند بود. به زودی ، رویکرد اروپا در مقابله با این بحران و نحوه برخورد ریشه ای با آن کلید خواهد خورد. او تأکید میکند، در صورتیکه در برابر داعش اقدامی قاطع صورت نگیرد، بدین معنی است که در آینده نزدیکی، اسلام گرایان نه تنها بر تمامی خاک سوریه و عراق مسلط خواهند شد، بلکه دو کشور همسایه سوریه، یعنی لبنان و اردن نیز در خطر سقوط قرار خواهند گرفت. در چنین شرایطی، بدیهی است که امواج پناهجویان دو صد چندان خواهد شد. شرایطی که تنها با احساسات انساندوستی آلمان ها و دیگر کشورهای اروپایی به هیچوجه نمیتوان پاسخ مناسبی بدان داد.
"کریستوف باربیه" پرسش میکند که بنابر این، چه باید کرد؟ او در پاسخ میگوید، باید هرچه سریع تر در برابر تهدید فزاینده داعش دست به کار شد. او ادامه میدهد که مسئولیت تاریخی رهبران دو کشور آلمان و فرانسه به آنان حکم می کند تا در کنار یکدیگر و با قاطعیتی بی نظیر در برخورد ریشه ای با این بحران و چالش بزرگ به پا خیزند.

هفته نامه معروف فرانسوی لوپوئن گزارش بسیار مفصلی را به آنگلا مرکل صدراعظم آلمان و شخصیت او اختصاص داده است.
لوپوئن درباره آنگلا مرکل چنین مینویسد: " امروز، خانم مرکل نه تنها در رأس یکی از اقتصادی های بزرگ و شکوفای جهان قرار دارد، بلکه قدرتمند ترین زن جهان محسوب میشود. زنی که در برابر مردان قدرتمند جهان همچون ولادیمیرپوتین قد علم کرده است. لوپوئن ادامه میدهد، در حالی که خانم مرکل سخت ترین موضع را در برابر منطقه یورو از خود نشان داده است، رفتارش در برابر پناهجویان، نمونه والایی از سخاوت وبخشندگی است.
لوپوئن در باره آنگلا مرکل می نویسد، دختر یک کشیش پروتستان که دوران کودکی، نوجوانی و جوانی خود را در آلمان شرقی تحت تسلط کمونیسم گذرانده است. در حالی که زبان انگلیسی را با مشکل صحبت می کند، با صراحتی بی نظیر به زبان روسی سخن میگوید.
لوپوئن مینویسد که آلمانها صدراعظم خود را دوست دارند و به زبان خودمانی آلمانی اورا "موتی" یعنی مامان می نامند.
خانم مرکل پس از ده سال در قدرت، نظر موافق افکار عمومی اکثریتی نزدیک به 80 درصد مردم آلمان را با خود دارد.
لوپوئن مینویسد درهنگام سقوط دیوار برلین هیچکسی حتی یک ثانیه فکر نمی کرد که یک شهروند آلمان شرقی، آنهم یک زن، بتواند یک روز بر مسند صدراعظم آلمان تکیه زند

لوپوئن پرسش می کند، این زن واقعاً کیست؟

در واقع، غرب یک سرزمین ناشناخته برای آنگلای جوان بوده است. او تا 35 سالگی در آلمان شرقی و تحت یک رژیم دیکتاتوری کمونیستی زیست کرده است. او با این عقیده بزرگ و بالنده شده است که ابراز صریح و مستیم هر آنچه فکر می کند میتواند خطرناک باشد.
در حالی که اکثریت قریب به اتفاق سیاست مدران آلمانی را مردان تشکیل میدهند و تقریباً همگی آنها حقوق دان هستند، آنگلا مرکل یک زن است که از شرق آلمان آماده و بر خلاف اکثریت آنان، او یک فیزیکدان است. بنابر این او میتواند نگاه تازه ای به جامعه آلمان داشته باشد. نگاهی که میتواند با نگاه دیگر سیاست مدران آلمانی فرق داشته باشد.

لوپوئن مینویسد که آنگلا مرکل در آلمان یک استثناست. او در واقع نخستین زنی است که به مقام صدراعظمی آلمان رسیده است.
او بسیار ساده لباس میپوشد و هیچگاه از آرایش های متداول زنانه، مانند لاک ناخن و ...استفاده نمی کند.

او بسیار ساده زندگی میکند. در دفتر کارش میز کار نسبتاً کوچکی دارد. او قبول نکرده است که در ویلای بزرگ و مجللی که به صدراعظم ها اختصاص دارد، زندگی و اقامت کند. او همراه با همسر خود، "جوحکیم سوئر" در یک آپارتمان نسبتاً کوچک اجاره ای در مرکز شهر برلین زندگی می کند.
او بسیار ساد غذا میخورد. بسیاری اوقات در اواخر هفته او خود، غذای ساده ای را آماده می کند. مثلاً یک سوپ سیب زمینی. هزینه تعطیلات و مسافرت های شخصی اش را از جیب خود پرداخت می کند. او همچنین، بسیاری ملاحظات دیگر را انجام میدهد که اکثریت رهبران سیاسی در جهان هیچ توجهی بدان ندارند...