افت و خیزهای فرهنگی هرات

عدم برگزاری کنسرت "شفیق مرید" در هرات، در روز سوم عید رمضان، باعث شد تا موضع‌گیری‌های شخصیت‌ها، نهادها، و مردم روشن‌تر شود.

شکیب مصدق، آواز خوان آزادی طلب

ملا مجیب الرحمن- که یکی از منتفذین دینی هرات است، به دلیل اینکه در این شهر، هنوز هم حملات انتحاری صورت میگیرد و مردم عزا دار هستند، درخواست کرد تا از کنسرت "شفیق مرید" که از مدت‌ها قبل پیش‌بینی شده بود، جلوگیری شود. مسئولین شهر هم نه تنها در جلوگیری از این کنسرت، با این شخصیت دینی، همرایی کردند، بلکه حتی ادعا کردند که آنان در جریان برگزاری این کنسرت نیستند؛ در حالیکه، اعلانات مربوط به این کنسرت از مدت‌ها قبل پخش شده بود و اکثر شهروندان این شهر از آن آگاه بودند.

این سانسور، در شهری که به گفتۀ بزرگانش، فرهنگش تاریخی است و تاریخش فرهنگی، باعث ایجاد تنش میان نسل‌های مختلف و طیف‌های مختلف شد. از تظاهراتی که در محل کنسرت صورت گرفت تا بحث‌های فراوانی که فضای مجازی انترنت را فرا گرفت، چنین نتیجه‌گیری میتوان کرد که اگر ممنوع کردن این  کنسرت، مصداق فرهنگی بودن هرات نیست، لااقل واکنش‌های مردم بر ضد این ممنوعیت، میتواند نمایندگی از فرهنگ دوستی مردم هرات کند.

در بررسی این موضوع، گفتگویی داریم با شکیب مصدق- آواز خوان هراتی، که کشور را ترک کرده به اروپا پناه برده است.

آقای شکیب مصدق، بعد از شرح جریان ممنوع شدن این کنسرت، مسئولین شهر را بباد انتقاد میگیرد و آنان را ترسو میخواند. به گفتۀ او، مشکل افراطیت، از سال‌ها به اینسو وجود دارد و دلیل آن خودکامگی‌های این ملا و ملاهای دیگر است.

در مورد این که ملا مجیب الرحمن گفته است، که او به نمایندگی از ٨٠ هزار نفری که در عقبش نماز میخوانند، این ممنوعیت را درخواست کرده است؛ آقای شکیب مصدق میگوید، که مردم هرات همه مسلمان هستند و نماز میخوانند ولی نماز خواندن آنان به معنی مخالفت با موسیقی نیست. همچنان اگر ٨٥ هزار نفر به امامت این ملا نماز خواندند، این به معنی پیروی از او نیست.

آقای مصدق، با یاد آوری از گروه "مورچگان"، که بسیاری از اعضای آن در افغانستان فعالیت دارند، در مورد خودش، مهاجرتش و نوع فعالیت‌هایش در غرب، میگوید که او دیگر از قید قومیت و ملیت بیرون آمده است و برای همه آواز میخواند.

او که هنوز هم محتوای آهنگ‌هایش مشکلات افغانستان است و از درد و آلام مردم آن الحام میگیرد، امروز برای پناهجویان ایرانی و عراقی و آفریقایی و کشورهای دیگر دنیا آواز میخواند. راه چاره، به گفتۀ او اینست، که مردم بدون تکیه به کشور های دیگر یا قدرتمندان داخلی یا خارجی، خودشان مشکلات خود را به عهده بگیرند و در فکر راه حل باشند؛ نه ناتو و آیساف و وزیر و ملا میتوانند مشکل مردم را حل کنند و نه وکیل و رهبر؛ بلکه این وحدت و شجاعت است که میتواند مردم را بسوی صلح و پیشرفت ببرد.