بحران اقتصادی، مهم‌ترین تهدید برای آینده افغانستان است

کند شدن ضرب آهنگ رشد اقتصادی از دید یک نهاد غیررسمی مبادله و جابجائی پول پنهان نمانده که در عین حال دستگاه سنجشی برای میزان اطمینان سرمایه گذاران به شمار می آید.

"امیاد خان" که شرکت خانوادگی خود را در "سرای شاهزاده" بازار اداره می کند می گوید: با نزدیک شدن زمان برون رفت نیروهای خارجی، سرمایه‌گذاران سرمایه خود را به دوبی، چین، پاکستان و هند منتقل کردند. او می افزاید که اکنون پول بسیاری از کشور بیرون می رود و پول کمتری وارد آن می‌گردد.

در یک همه پرسی تازه که توسط "ان.جی.او"ی آمریکائی "اژیا فاندیشین" (بنیاد آسیا)، از حدود 9200 نفر انجام گرفته، افغان ها بیکاری و ناتوانی اقتصادی را در صدر دشواری‌های کشورشان قرار می دهند؛ پس از آن، نوبت نا امنی و فساد می رسد.

گفتنی است که از سال 2002، آمریکا بیش از 104 میلیارد دلار در افغانستان سرمایه گذاری کرده که 30 میلیون جمعیت دارد.
این مبلغ بیش از مبلغی است که بر پایه طرح "مارشال"، پس از جنگ دوم جهانی برای باز سازی اروپا به کشورهای جنگ زده داده شد.
اما این پول بیشتر صرف عملیات جنگی و نیروهای امنیتی افغان شده که امروز وظیفه پدافند کشور را به گردن گرفته اند.

دولت افغانستان امسال روی 1.8 میلیارد دلار در آمد برای اداره کشورحساب می کند که بسیار کمتر از ارزش هروئینی است که از مزرعه‌های خشخاش به دست می آید و به جیب طالبان و جنگ سالاران سرازیر می گردد.
از سوی دیگر، بدون 8 میلیارد دلار کمک سالانه بین‌المللی، دولت افغانستان از پرداخت حقوق 350.000 سرباز و پلیس ناتوان خواهد ماند.

به استاد مسعود، استاد اقتصاد در افغانستان، گفتم بنا به ارزیابی کارشناسان، بمب ساعتی در افغانستان نه طالبان که درماندگی اقتصادی است. و از او پرسیدم آیا با این ارزیابی موافق است؟

استاد مسعود می گوید: متأسفانه افغانستان از نظر اقتصادی به کمک‌های خارجی بسیار وابسته است و تاکنون بیش از این که روی تولیدات و زمینه سازی‌ها فکر کند روی بازرگانی تمرکز کرده بازارهای این کشور را پر ازکالاهای خارجی ساخته است.
او همچنین به بی اعتمادی های به وجود آمده در پی سیاست های حامد کرزای در پیوند با آمریکا و کشورهای خارجی اشاره داشته، آن را یک علت دیگر برای کاهش علاقمندی این کشورها به افغانستان می داند که پایه های اقتصاد افغانستان را متزلزل کرده است.
استاد مسعود با این ارزیابی که اقتصاد بمب ساعتی است و نه طالبان، مخالف است و می گوید که طالبان باحامیان‌شان در پاکستان و کشورهای همسایه افغانستان که به کمک خود افغان‌ها، در افغانستان جنگ به وجود می آورند، خون می‌ریزند و بسیاری از زمینه‌ها را سازمان‌دهی می کنند، بیش از فقر در سرنوشت مردم تأثیر دارد. چون این نتیجه آن است.

استاد مسعود درمورد طرح مارشال و سرمایه گذاریهای آمریکا در افغانستان می گوید که طرح مارشال پس از جنگ به کمک کشورهای آسیب دیده شتافت. درحالی که سرمایه‌گذاری در افغانستان، هم زمان با جنگ در درون این کشور انجام گرفت و زمان، شرایط تاریخی و وضعیت افغانستان هیچ‌گونه شباهتی به دوران پس از جنگ دوم جهانی در اروپا نداشت.