تحریم هدفمند ایران به خاطر نقض حقوق بشر

تحریم هدفمند علیه ایران در ارتباط با نقض حقوق بشر

آمریکا به شرکای اروپایی خود پیشنهاد می کند که تحریم های ویژه ای در ارتباط با نقض حقوق بشر درایران، علیه این کشور در نظر بگیرند.
لاکروا می نویسد که "فیلو دیبل"، دیپلمات عالیرتبه وزارت خارجه آمریکا روز چهارشنبه در بروکسل تأکید کرد که آمریکا و اروپا شاهد وخیم تر شدن موقعیت حقوق بشر در ایران هستند.
این دیپلمات آمریکایی که در حال دیدار از شش پایتخت اروپایی است، قبل از اینکه روز جمعه به پایان سفرش در لندن برسد، پنجشنبه درپاریس، با مقامات وزارت امور خارجه فرانسه ملاقات داشت.
آمریکا، پس از شکست تلاش غرب در ارتباط با پرونده هسته ای ایران در استانبول، پروندۀ جدایی باز کرده است و این بار تحریم های هدفمند علیه ایران در ارتباط با نقض حقوق بشر را مطرح می کند.
درآمریکا ، از ماه سپتامبر صدور ویزا برای شخصیت های ایرانی که در سرکوب و کشتار مردم دست دارند، ممنوع شده است. نام محمد علی جعفری رییس سپاه پاسداران و سعید مرتضوی نیز در این لیست به چشم می خورد. مطابق تصمیم کنگره، این لیست هر شش ماه یک بار باید تجدید شود.
واشنگتن در نظر دارد آخر ماه مارس که لیست آمریکا باید بازبینی شود، با طرح این موضوع در نشست آینده شورای حقوق بشر سازمان ملل در ژنو ابعاد اجرایی آن را گسترده تر کند.
لاکروا با اشاره به این خبر، با استناد به گزارش سازمان دیده بان حقوق بشر از وضعیت نگران کننده حقوق بشر در ایران می نویسد و ضمن آوردن ارقام دستگیر شدگان حوادث سال گذشته ایران و احکام اعدام ، به زندانی شدن وکلای دادگستری و صدها بازداشت غیر قانونی اشاره می کند.

انعکاس انقلاب تونس درکشورهای عربی
فیگارو، با چاپ نقشه جغرافیایی کشورهای عرب، زمینه نارضایتی دراین کشورها و شدت آن را درکنار ارقام بیکاری نشان می دهد.
مطابق این نقشه، بحرانی ترین مناطق پس ازتونس، الجزایرو مصر است.
یمن، اردن و سودان دردرجه بعدی و موریتانی، عربستان سعودی وعمان درمرحله بعد قرار دارند.
ژرژ مالبرونودرفیگارو، مطلبی در مورد وضعیت این کشورهای عربی نوشته است.
وی می نویسد که از دمشق تا امان، با گذراز الجزایر، قدرت های موجود درصدد خاموش کردن آتش نارضایتی مردم که به انقلاب تونس امید بسته اند، هستند.
به عقیده "مالبرونو"، رژیم های عرب برای خاموش کردن اعتراض مردم، به دادن امتیازهایی در زمینه اقتصادی فکر می کنند اما حاضر نیستند آزادی سیاسی به آنها بدهند.
زیرا به نظر وی، رژیم های عرب می دانند که با باز کردن فضای سیاسی، حکومت آنان که بر پایه قدرت "اقلیت" استوار است، متزلزل می شود و در یک انتخابات دموکراتیک شانسی برای برنده شدن ندارند.
"مالبرونو"، با آوردن نمونه هایی از اردن و سوریه و .... ، تلاش این کشورها را در زمینه کم کردن برخی از ارقام هزینه های مردم مانند مواد سوختی نشان می دهد و می افزاید که مسئولین کشوری با علمای مذهبی و روشنفکران محلی تماس می گیرند تا از آنان برای خاموش کردن شعله های اولیه خشم مردم کمک بگیرند.
او در ادامه، با اشاره به تدابیر امنیتی می نویسد که در کشورهایی مانند سوریه، نیروهای امنیتی و اطلاعاتی بسیج شده اند تا ازهر گونه حرکت مردمی جلوگیری کنند.
یک کارشناس خاور میانه نیز در مصاحبه با فیگارو، گستره اعتراضات مردمی را به کشورهای خلیج فارس هم رسانده و اعطای امتیازات اقتصادی به مردم در کویت را از همین زاویه می بینند.
این کار شناس، ضمن بیان این نظر که حسنی مبارک به آسانی قدرت را در مصر ترک نمی کند، با توجه به جایگاه مؤثر این کشور در میانجیگیری برای حل مناقشلات منطقه ای، معتقد است که کنار رفتن مبارک به نفع غرب نیست.
این کارشناس در بررسی نقش اخوان المسلمین، می نویسد که اگرچه این حزب، حرکت را شروع نکرده است اما با توجه به پایگاه مردمی آن می تواند به جنبش مردمی در مصر جهش جدیدی دهد. به عقیده این صاحب نظر، مبارک هم این را می داند و می داند که بر روی چه کسی باید حساب کند، و قدر مسلم اینست که نمی خواهد به سرنوشت بن علی دچار شود.
به نظر نویسنده، اخوان المسلمین، نیروی اصلی اپوزیسیون را تشکیل می دهد که بر پایه نارضایتی موجود، محبوبیت واقعی در بین مردم دارد و از قول محمد البرادعی به غرب یادآوری می کند که نباید اخوان المسلمین را شیطانی جلوه دهند بلکه باید آنان را جدی بگیرند.
لوموند نیز سرمقاله خود را به درس های انقلاب تونس اختصاص داده است.
سرمقاله نویس لوموند با اشاره به گسترش موج انقلاب تونس به کشورهای دیگر عربی، این کشورها را به دو دسته تقسیم می کند، آنان که با تکیه بر درآمد نفتی، تدابیر اقتصادی در پیش می گیرند تا اعتراض مردم را خاموش کنند و آنان که با اهرم نظامی امنیتی خود با اعتراض ها مقابله می کنند. وی می افزاید که آنان از دادن قربانی از میان سران خود برای حفظ موقعیتشان ابایی ندارند.
سرمقاله نویس لوموند معتقد است که به هرحال سقوط رژیم بن علی درسی به کشورهای عربی داده و قدر قدرتی آنان را شکسته است، تا حرمت مردمانشان را نگه دارند و از فساد مالی و انحصار منابع در آمد در دست خانوادۀ قدرتمندان مملکتی بپرهیزند از سوی دیگر به جامعه بین المللی هم می آموزد که ضمن عدم حمایت کورکورانه از حکومت های مطلقه ، و عدم دخالت نظامی درامورممالک دیگر، برخوردی اندیشمندانه به مسایل کشورها داشته باشند  .