جنگ و صلح در سازمان ملل : ایران برگ گفتگو را رو می کند

و در حالی که روزنامه مسیحی "لاکروآ" همه صفحه نخست خود را به عکسی از حسن روحانی اختصاص داده و بر بالای آن می نویسد: "ایران برگ گفتگو را رو می کند"، تنها روزنامه ای که هیچ خبری در مورد آنچه در سازمان ملل متحد می گذرد منتشر نکرده، روزنامه لیبراسیون است.

روزنامه "لاکروآ" که سه صفحه بزرگ خود را نیز به سفر حسن روحانی به آمریکا و جنبه های مختلف این سفر اختصاص داده، در آستانه سخنرانی حسن روحانی در مجمع عمومی سازمان ملل، سخنرانی مورد انتظار همه، می نویسد چالش های پیش روی کسی که امروز ایران را نمایندگی می کند، بسیار بزرگ است. در صدر این چالش ها زدودن تصویر مشئمز کننده ای قرار می گیرد که رئیس جمهوری پیشین، محمود احمدی نژاد، با تهدید غرب و فراخوان برای از میان برداشتن اسرائیل، از این کشور به جهانیان داده بود.

"لاکروآ" می نویسد : از نظر فیزیکی، حسن روحانی امتیازات بسیاری دارد : یعنی لبخندی بزرگ، ریشی سفید و حرکات آرامش بخش. اما کارش دشوار است چون می بایستی اطمینان دهد که کشورش می خواهد با غرب رابطه برقرار کند و پرونده هسته ای این کشور را به سرانجام برساند. این روزنامه پس از برشمردن مشکلاتی که میان ایران و آمریکا از آغاز انقلاب به وجود آمد، به سخنان مرضیه افخم، سخنگوی وزارت امور خارجه، اشاره دارد که دولت آمریکا را متهم به به کار بردن لحن تهدید آمیز میکند.

این درحالی است که تهران، به نوشته "لاکروا"، حرکاتی دوستانه در آستانه آغاز مجمع عمومی نشان داده است . از جمله این که وزیر امور خارجه ایران، محمد جواد ظریف، از راه تویتر، عید یهودی "روش حاشانا" را به همه یهودیان تبریک گفت و در پاسخ به پرسش دختر نانسی پلوسی، نماینده دمکرات پارلمان آمریکا، درباره "هولوکاست" گفت: کشورش هرگز "هولوکاست" را نفی نکرده و کسی که آن سخنان را گفته بود دیگر رئیس جمهور نیست.

روزنامه "لاکروآ" پس از نوشتن این که علائم برقراری آرامش در درون کشور نیز با آزادی شماری زندانی عقیدتی، از جمله نسرین ستوده، به چشم می خورد، از قول آزاده کیان، استاد دانشگاه در فرانسه می نویسد : روحانی به آسانی در برابر دشمنان داخلی خود کوتاه نخواهد آمد".

در جائی دیگر گفته می شود که "خاتمی" مردی فرهنگی بود در حالی که روحانی سیاستمدار است. از سوی دیگر همه می دانند که حسن روحانی با چراغ سبز رهبر برای هر گونه مذاکره بر سر پرونده اتمی ایران و با آمریکا به میدان آمده است. البته واقعیت این است که ایران امروز از نظر سیاسی و اقتصادی به دلیل تحریم های غرب بسیار ناتوان شده که نخستین قربانی آن مردم ایران هستند. و چنانچه این تحریم ها ادامه یابد ویا ایران دخالت خود در سوریه را افزایش دهد، این، فاجعه ای بیش برای مردم ایران نخواهد بود. بنابراین برای زنده ماندن هم که شده رژیم ایران نیاز به گشایش به سوی غرب دارد.

هومانیته با عنوان "جنگ و صلح در سازمان ملل" می نویسد :ایران وسوریه در مرگز گفتگوهای 68 امین مجمع عمومی سازمان ملل قرار خواهند داشت. هومانیته می افزاید : این قرار ملاقات سنتی همه ساله شماری پرسش را پیرامون ادامه زندگی این نهاد بین المللی مطرح می کند که بیشتر توسط ابر قدرتها نادیده گرفته می شود تا آنها بتوانند، با زیر پا گذاشتن قوانین عمومی، به هدفهای خود برسند.

هومانیته پس از برشمردن فعالیت هائی که باعث شد سایه جنگ، به شکل موقت، از سر سوریه کنار برود می نویسد : اما فرانسوآ هولاند گفت که خواستارتدوین قطعنامه ای سختگیرانه در مورد سلاحهای شیمیائی خواهد شد. او چون می داند روسیه با حق وتوی خود با محتوای این قطعنامه مخالفت خواهد کرد، پذیرفته با حسن روحانی در حاشیه مجمع دیدار کند. دیداری تاریخی چون از سال 2005 به این سو روابط ایران و غرب در این سطح قطع شده بود . در این دیدار البته از برنامه هسته ای ایران و تنش سوریه سخن خواهد رفت وبرای فرانسه ای که با شرکت ایران در کنفرانس های ژنو 1 و ژنو 2 مخالفت کرده بود، این هم یک علامت تحول به شمار می آید که هدفش منزوی ساختن هر چه بیشتر رژیم سوریه است.

فیگارو در بخش "عقاید" این روزنامه در مطلبی به قلم "رنو ژیرار" می نویسد : فرانسه باید باردیگر با ایران رابطه برقرار کند." او می گوید دیدار حس روحانی با "فرانسوآ هولاند" می تواند پیامدهای تاریخی داشته باشد و کشور "پارسه" را باردیگر به جمع ملل راه دهد. نویسنده مقاله سپس می پرسد این عجیب نیست که کشوری چون فرانسه که در سالهای 50 و 60 همه هٌم خود را برای گسترش سلاح اتمی خود به کار برد، به اسرائیل بمب اتمی داد و این کشور هرگز به معاهده منع گسترش سلاحهای اتمی نپیوست، در صدر کسانی قرار بگیرد که ایران را برای برنامه اتمی اش مورد محاکمه قرار می دهند ؟ او پاسخ می دهد که ترس فرانسه از این است که پس از ایران کشورهائی چون عربستان، ترکیه و یا مصر خواستار دستیابی به این سلاح نشوند.

"رنو ژیرار" می نویسد شماری نو محافظه کار در وزارت امور خارجه فرانسه، یعنی همان هائی که در تابستان 2007 مانع میانجیگری فرانسه میان ایران و آمریکا شدند، می گویند هیچ تضمینی وجود ندارد که ایران به برنامه هسته ای نظامی اش پایان دهد. اما آنها اشتباه می کنند چون از کارآئی گفتگوهای سطح بالا غافلند. دیگر این که ایران به غرب و غرب نیز برای برقراری ثبات در خاورمیانه به یک" پارسه" میانه رو نیاز دارند. وتنها ایران است که می تواند خاندان بشار اسد را متقاعد به ترک قدرت و حزب اله لبنان را تبدیل به یک حزب سیاسی در لبنان نماید. لوموند مطلب بسیار بزرگی را در ییوند با سوءقصد نایروبی به گسترش پرچم جهادیون در جهان اختصاص داده می نویسد : هیچ پیوند سازمانی میان "شباب"، "بوکو حرام" و گروه پاکستانی "جنداله" وجود ندارد. اما همگی هوادار اسلام گرائی افراطی هستند.