مرگ جورج فلوید با بازگشائی دفتر «جنگ داخلی» آمریکا، به کین خواهی و شکستن نمادهای تاریخی کشید
تظاهرات و بسیج گسترده که در پی قتل جورج فلوید برای دادخواهی و ردِ نابرابری‌های نژادی در بسیاری از شهرهای آمریکا شکل گرفته بود، به برانداختن و سر از تن زدنِ نمادهای گذشته کشید. در حالیکه شماری خواستار زدودن نام فرماندهان نظامی ارتش‌های جنوب در جنگ داخلی آمریکا شده‌اند، مجسمه‌های کریستف کُلُمب در سه شهر مختلف این کشور نیز شکسته شد. دونالد ترامپ، رئیس جمهوری آمریکا، و نانسی پلوسی، رئیس مجلس نمایندگان این کشور، در این جبهه یکبار دیگر در برابر هم ایستاده‌اند.
نتشر شده در:
دونالد ترامپ با به چرخش انداختن سلاح مورد علاقه خود، توئیتر، مخالفت قاطعانۀ خود را با تغییر نام پایگاه‌های نظامی این کشور که به یاد «ژنرال‌های جنوبی» نامگذاری شده است، اعلام کرد و چنین اقدامی را «بی احترامی به سربازان و نظامیان» دانست. او این چنین به خواست شماری از شهروندان که دفتر گذشته تاریخی آمریکا و بویژه «نامۀ اعمال» این کشور در زمینۀ برداری را گشوده و خواستار دادرسی و یا کین خواهی شده‌اند، پاسخ می‌داد. دونالد ترامپ در توئیت‌های خود تاکید می‌کند که «این پایگاه‌های افسانه‌ای» اینک دیگر بخشی از «میراث باشکوه آمریکا» را تشکیل می‌دهند و دولت او بهیچ روی قصد ندارد تغییر نام آنها بررسی کند.
وزیر دفاع آمریکا، با این حال، بگفتۀ سخنگوی خود، در این زمینه آمادۀ گفتگوست. این دومین بار در روزهای اخیر است که مارک اسپر، موضعی مخالف رئیس جمهوری اتخاذ می‌کند. او در اواخر هفتۀ گذشته پس از تهدیدات دونالد ترامپ به استقرار نیروهای ارتش در شهرها برای بازگرداندن آرامش، مخالفت آشکار خود را اعلام کرد و گفت موقعیت چنان نیست که بتوان کشور را در حال شورش دانست.
دونالد ترامپ در توئیت‌های خود با خرسندی شماری از پایگاه‌ها را بر شمرده است. او بویژه از پادگان‌های «براگ» در کارولینای شمالی، «هود» در تگزاس، و «بنینگ» در جورجیا یاد می‌کند.
ژنرال «براکستون براگ» فرماندۀ نیروهای جدائی طلب جنوب بود که در رویاروئی با ارتش شمال پیروزهای بسیاری بدست آورد، اما نام خود را به شکست در نبرد «چاتانوگا» در سال ١٨۶٣ نیز پیوند زد. دو پایگاه دیگری که وی از آنها یاد کرده به نام ژنرال «جان بِل هود» و ژنرال «هانری لوئیس بنینگ» که هر دو از فرماندهان «ارتش ایالات کنفدره» بودند، ناگذاری شده است.
ده پایگاه نیروی زمینی آمریکا که همۀ آنها در ایالات جنوبی واقع شده‌اند، نام فرماندهان سرشناس «ارتش جنوب» در جنگ داخلی این کشور را بر خود دارند.
وزارت دفاع آمریکا، پیش از این در سال ٢٠١۵، در پی تیراندازی «دیلان روف»، یک جوان سفید پوست برتری باور در کلیسائی در «چارلستون» و قتل ٩ تن از شهروندان سیاه پوست به فکر تغییر نام پایگاه‌های خود افتاد، اما اندکی بعد با فروکش کردن هیجانات عمومی، این طرح نیز به فراموشی سپرده شد.
نانسی پلوسی، رئیس مجلس نمایندگان آمریکا، در این باره نیز، در جبهۀ مقابل دونالد ترامپ ایستاده است. او دستور داد مجسمه‌های ١١ نظامی و مقام ایالات کنفدره جنوب را از ساختمان کنگره برچینند. او در توئیت خود نوشت «این مجسمه‌ها تمجید‌گر کینه ورزی است و میراث ما نیست».
سخنگوی کاخ سفید، کیلی مک اِننی، این گرایش را یک «سراشیبی لغزنده» توصیف کرد و پرسید، این چنین تا کجا باید پیش رفت؟ آیا باید «نام جورج واشینگتن، توماس جفرسون و جیمز مدیسون را نیز از تاریخ کشور زدود؟» این هر سه رئیس جمهوری آمریکا در مزارع خود از بردگان استفاده می‌کردند.
در حالیکه این مناظرات و مشاجرات میان مقامات عالرتبۀ کشور ادامه دارد، برخی از شهروندان نیز خود دست بکار شده و به سراغ بناهای نمادین و یادبودها رفته‌اند تا شاید اینگونه با گذشتگان تسویه حساب نمایند.
این چنین، مجسمۀ کریستوف کلمب، در بُستن، شهر دانشگاهی واقع در ایالت ماساچوست، گردن زده شد، در میامی در ایالت فلورید تخریب گردید، در سینت پال، مرکز ایالت مینه سوتا بر زمین انداخته شد و در ریچموند واقع در ویرجینیا، پایتخت پیشین ایالت‌های جدائی طلب جنوب، به دریا افکنده شد. از او که تا کنون به عنوان کاشف آمریکا شهره بود، اینک برخی به عنوان «یکی از چهره‌های قتل عام سرخ پوستان و بطور کلی بومیان» یاد می‌کنند.
فرماندار ایالت ویرجینیا، هفتۀ گذشته در پی اوج گرفتن تظاهرات ضد نژادپرستی و خشونت پلیسی اعلام کرده بود که قصد دارد مجسمۀ ژنرال «رابرت ادوارد لی»، سرفرماندۀ ارتش جنوبی‌ها را از شهر ریچموند برچیند.
جنگ داخلی آمریکا نزدیک به یک قرن پس از اعلام استقلال این کشور در چهارم ژوئیۀ ١٧٧۶ آغاز شد. این جنگ از ١٨۶١ تا ١٨۶۵ به درازا کشید و در آن ۶٢٠٠٠٠ نفر، یعنی بیش از شمار قربانیان آمریکائی در دو جنگ جهانی اول و دوم کشته شدند.
مرگ جورج فلوید، یکصد و پنجاه و پنج سال پس از پایان جنگ داخلی آمریکا، زخم‌های تاریخیِ بد التیام یافتۀ آن را تازه کرد و بار سنگین گذشتۀ «برده داری» را که امروز نیز مقامات و رهبران سیاسی یک گونه به آن نمی‌نگرند، در برابر آنها قرار داد. نگاه به این گذشته و چگونگی پرداختن به آن امروز، بدون تردید در مبارزات انتخاباتی پیش رو در ایالات متحد آمریکا جای برجسته‌ای به خود خواهد داد.
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید