درگذشت فرهنگ شریف: پایان دوره‌ای از موسیقی ایرانی

نوازندگی فرهنگ شریف معمولاً با نغمه‌های ساده و دلنشین همراه بود و بخصوص وقتی به گوشه‌ها و آوازهای مردم‌پسندتر مثل بیات اصفهان وارد می‌شد، به اوج هنر نوازندگی‌ خود می‌رسید.

فرهنگ شریف را گاه جزء «شیرین‌نواز»ها دسته‌بندی کرده‌اند. هرچه هست، تار شریف را باید هم‌سبک و هم‌شیوۀ تار جلیل شهناز دانست، یعنی سبکی که هیچگاه ارتباط مستقیم با شنوندۀ عادی و غیرکارشناس را قطع نکرد. این شیوه نوازندگی نه به ردیف‌نوازی بنیاد‌گرایانه نزدیک شد و نه به موسیقی «مطربی»، و توانست حال و هوایی خلق کند که خصوصیت دوره‌ای از تاریخ معاصر ایران است.

فرهنگ شریف را می‌توان نمایندۀ سبک تارنوازی «قبل از انقلاب» دانست. بعد از انقلاب، ساز محمدرضا لطفی و حسین علیزاده، تکنیک‌ها و دنیای موسیقایی دیگری را باب کرد که از دنیای قبلی بسیار فاصله داشت. استادان بزرگ دیگری چون هوشنگ ظریف را نیز می‌توان کم و بیش پیرو همان شیوۀ قبل دانست.

فرهنگ شریف در سال ۱۳۱۰ خورشید در شهرستان آمل به دنیا آمد و سپس با پدر و مادر به تهران کوچ کرد.
او که بعدها آموزش تار را به طور جدی نزدعلی اکبر شهنازی ادامه داد، در آغاز از پدر خود درس می‌گرفت.
فرهنگ شریف نوازندگی برای رادیو را خیلی زود شروع کرد و سپس سال‌ها در کنار هنرمندانی چون پرویز یاحقی و حسین تهرانی به برنامه‌های موسیقی رادیو ایران اعتبار و جذابیت بخشید.