دموکراسی یک مبارزه است

نکته قابل توجه در مورد مجلات این آخر هفته این است که هر سه مجله: اکسپرس، لوپوئن و ابزرواتور، تقریباً یک موضوع نظر سردبیرانشان را به خود جلب کرده و آن نیز سرنوشت احزاب راست این کشور پس از شکست نیکولا سارکوزی- رییس جمهوری سابق این کشور، در انتخابات ریاست جمهوری و سپس شکست احزاب راستگرا در انتخابات مجلس فرانسه است.

مجله اکسپرس عکس یک و تیتر یک خود را به این موضوع اختصاص داده است. این مجله با تمرکز بر روی آقای «والس»، یکی از امیدهای جناح راست این کشور برای به دست گرفتن رهبری این طیف، او را «سوسیالیست راست ها» معرفی کرده است.

اما این مجله در شماره این هفته خود مصاحبه‌ای دارد با منصف مرزوقی- رییس جمهوری موقت تونس که پس از بزیر کشیده شدن بن‌علی دیکتاتور سابق این کشور در سال 2011 ، بطور موقت به قدرت رسید.
"دومنیک لاگرد" که این مصاحبه را ترتیب داده است این تیتر را برای مطلب خود انتخاب کرده:«منصف مرزوقی: جامعه تونس سلفی ها را پس زده است».
لید این مصاحبه با این موضوع شروع میشود که منصف مرزوقی ترجیح داده است اتاق ریاست جمهوری زین العابدین بن علی را رها کند و کامپیوتر خود را در اتاقی که متعلق به حبیب بورقیبه «پدر» تونس مستقل است برپا کند.

منصف مرزوقی- رییس جمهور تونس، در پاسخ به اولین سؤال روزنامه نگار فرانسوی مبنی بر واکنش احتمالی او به عنوان رییس جمهور که باید از دموکراسی پاسداری کند در مقابل جریانات اسلامگرای افراطی بخصوص سلفی ها که تاکنون به چند محل از جمله یک تلویزیون حمله کرده اند چیست؟
گفت:همه ما از اینگونه حرکات تلخ سلفی ها سورپریز شدیم. این یک واقعیت انکارناپذیر است که سلفی ها یک پدیده ای هستند که ما آنها را دست کم گرفتیم.
دیکتاتور یک درپوش بر جامعه گذاشته بود. سلفی‌گری به اندورنی جامعه هل داده شده بود.

منصف مرزوقی- رییس جمهور تونس، در ادامه مصاحبه با مجله اکسپرس گفت: از وقتی که دمکراسی درپوش روی جامعه را برداشت، ما با واقعیت وجود سلفی ها آشنا شدیم. نه کسانی که تمایل به دمکراسی لائیک داشتند و نه اسلامگرایان النهضه که هر دو فکر میکردند تنها نماینده‌های جامعه تونس هستند اهمیت آنها را درک نکرده بودند.

در ادامه این مصاحبه "دومنیک لاگرد"- روزنامه نگار مجله اسکپرس، از رییس جمهوری تونس پرسیده است: اکنون شما برآوردی از آنها دارید؟ که منصف مرزوقی در پاسخ گفته است: در نظر من این یک پدیده پرسر و صداست، پدیده‌ای مضر برای انگ زدن به تونس و بازداشتن توریست ها برای آمدن به تونس چیزی که ما به شدت به آن نیازمندیم اما نهایتاً کم خطر برای جامعه، چرا که مردم تونس آنها را به طور گسترده‌ای پس زده اند. چیزی که دولت نیز در آن با مردم در تمامی اجزاء شریک است.

مجله لوپوئن نیز مانند مجله اکسپرس به سرنوشت رهبری جناح راست فرانسه توجه ویژه کرده و طرح روی جلد خود را به عکس تمامی شانس‌های به دست گرفتن رهبری جناح راست فرانسه اختصاص داده و تیتری زده است که شاید به راحتی نمیتوان ان را به طور کامل و صحیح ترجمه کرد و اشاره‌ای است به نام ترجمه فرانسوی از نام فیلم «رفقای خوب» ساخته "مارتین اسکورسیزی" و نکته جالب توجه اینکه در طراحی طرح روی جلد نیز سعی شده است تا به نوعی تیزر تبلیغاتی این فیلم بازی سازی شود و البته در زیر تیتر آن نوشته شده است: «بعد از سارکوزی، جنگ جانشینی بازسازی جناح راست».

اما مطلبی که امروز در مجله لوپوین میخواهیم به آن بپردازیم مطلبی است در صحفه 62 این مجله به قلم "دنیل کریژ"- فرستاده این مجله در اسرائیل.
مطلبی که به موضوع محمد مرسی- رییس جمهور منتخب مصر و روابط مصر با اسرائیل پرداخته است.

این مقاله با تیتر برخی از رسانه های اسرائیلی پیرامون انتخابات ریاست جمهوری مصر و پیروزی محمد مرسی در این انتخابات شروع شده است. تیترهای نظیر: «تاریکی در مصر»، «پیروزی خطرناک»، «قرار داد صلح در هاله ای از ابهام» و یا «اسرائیل باید آماده هر احتمالی باشد».

در ادامه این مقاله آمده است: برای رسانه های اسرائیلی انتخاب محمد مرسی اسلامگرا به عنوان رییس جمهوری مصر خبری بسیار بد است. با این حال نخست وزیر اسرائیل پس از پیروزی محمد مرسی پیام تبریکی برای وی فرستاد که در آن نوشته شده بود: «اسرائیل از پروسه دموکراسی در مصر استقبال میکند و به نتیجه انتخابات ریاست جمهوری احترام میگذارد اسرائیل همچنان در نظر دارد همکاری‌های خود را با دولت مصر بر اساس قرار داد صلح سال 1979 ادامه دهد.»

در ادامه این مقاله هفته نامه لوپوئن به واکنش بنیامین نتانیاهو- نخست وزیر اسراییل، اشاره کرده است که در زمان به زیر کشده شدن حسنی مبارک از قدرت گفت: «این خطر وجود دارد که بهار عربی به زمستان اسلامی بدل شود.»

"دنیل کریژ" در ادامه این مقاله خود به این نکته اشاره کرده است که اظهارات محمد مرسی درمورد اراده اش برای نزدیک شدن به ایران- که البته بعدا تکذیب شد- چیزی را در پایتخت اسرائیل عوض نکرد و همچنان تصمیم گیران در اسرائیل به این ایده معتقدند که محمد مرسی فرد عملگرا است و چیزی که الان برای کشور او سرنوشت ساز است این است که او «وضعیت اقتصادی مصر را سر و سامان دهد تا اینکه بخواهد به روابط دو جانبه با اسرائیل برسد».

این مقاله در ادامه به این نکته اشاره کرده است ک این نگاه به محمد مرسی در حالی است که گروه‌هایی مانند حماس و جهاد اسلامی در روز پیروزی محمد مرسی در نوار غزه جشن گرفتند و حتی عنوان کردند «حرکت به سوی آزادی بیت المقدس از این پس آغاز شده است.»

این مجله در بخش‌های پایانی مقاله خود به نقل از یک مقام سابق "شین بت"- سازمان امنیت داخلی اسرائیل، متخصص در امور مصر با توجه به شرایط مصر و نقش آن در روند صلح اعراب و اسرائیل و احتمال قدرت گرفتن احزابی چون جهاد اسلامی که به ایران نیز نزدیک هستند و با اشاره به عبارت محور: «قاهره- غزه- تهران» نوشته است: «اکنون زمانی است که اسراییل و دولت خودگردان فلسطین یک انگیزه مشترک دارند و آن اینکه هر چه زودتر یک ائتلاف منطقه‌ای شکل بدهند.» 

و نهایتاً به مجله نوول ابزرواتور میرسیم؛ مجله‌ای که در سرمقاله این هفته خودش به موضوع «بهار عربی» پرداخته است.

"لوران ژفرن" در سرمقاله خود که تیتر«آزادی یک مبارزه است» نوشته است: حتی اگر واکنش اسلامگرایان برخی از امتیازات را زایل کند، اما «بهار عرب» نمرده است و دمکراسی به راه خود ادامه میدهد.
در زیر این عبارت که حالت زیر سؤال را برای سرمقاله "لوران ژفرن" دارد، مقاله شروع میشود، مقاله‌ای که با این تیتر آغاز شده است: آیا انقلاب عربی با از پیش شکست خورده است؟
و در ادامه، به این سؤال اینگونه پاسخ داده است که: تمام بدبینان همه احزاب تقریباً پاسخی مشابه بهم میدهند.
در سه کشوری که شورش مردم، دیکتاتورها را ریشه کرده است، یعنی لیبی، تونس و مصر، اسلامگرایان دستاوردهای مبارزان آزادی را مصادره کرده اند.
ما به برقراری دموکراسی فکر میکردیم، اما ظلمی را با ظلمی دیگر مبادله کردیم.
دیکتاتورهای لائیک را که با جهان غرب بیشتر هماهنگ بودند، جانشینانشان دیکتاتورهای مذهبی مهاجم شدند.

در ادامه سرمقاله مجله نوول ابزرواتور آمده است: اسلامگرایان تأثیر خود را گذاشته اند و سایه و طرح آنها فرهنگ و حقوق زنان را تهدید میکند و یا ناقض حقوق اقلیت‌های غیر مسلمان هستند.

اما نویسنده مقاله در ادامه به این نکته اشاره کرده است که اسلامگرایان تازه به قدرت رسیده در کشورهایی مانند مصر و تونس به هر حال تن به تندروی نداده اند، در تونس حزب النهضه پیشنهادات تند احزاب و گروه های تندروی اسلامگرایان مانند هماهنگ کردن قانون با شریعت اسلام را نپذیرفته و در مصر نیز گروه اخوان باید با هیأت عالی نظامی مصر کنار بیاید.

در نهایت این نویسنده به این نکته اشاره کرده است، که با این وجود، دمکراسی مسیری است که کشورهای عربی در آن در حال قدم برداشتن هستند. دمکراسی یک وضعیت نیست، یک مبارزه است.