زنهایی که تحسین می کنم

ترانۀ بنی یعقوب، روزنامه نگار جوان و فعال حوزۀ زنان در تهران

پروین اردلان و نوشین احمدی خراسانی از دوران نوجوانی برای من یاد آور جنبش زنان در ایران بوده اند زنانی که با همه مشکلات و سختی ها ی کار در این حوزه همواره محکم ایستاده اند. این دو زن برای بسیاری از زنان و مردان ایرانی بویژه فعالان جنبش زنان یاد آور فمینیسم و تلاش برای برابری میان زنان و مردان هستند. . زنانی که موجب تحسین بسیاری از دوستداران این حوزه شده اند. آنها بارها با حرف یا حرکتی جدید در این حوزه غافلگیرم کرده اند.

هروقت درباره وضع زنان در ایران حرفی به ميان مي‌آيد، نمي‌توان این دو زن را ناديده گرفت. آنها بارها از زن ایرانی سخن گفته اند، از دشواری ها، موانع و تلاش هایشان که برای من قابل احترام است.

نوشین احمدی خراسانی با همان لبخند همیشگی و چهره آرامش در ذهنم حک شده است . مانند چهره دوست داشتنی اش آهسته و حساب شده عمل می کند. هروقت هم در مراسم های عمومی حوزه زنان از او خبری نیست خیلی زود با آثاری که بسیاری از آنها کم کم به منابع مهم آکادمیک در حوزه زنان مبدل شده اند شگفت زده ام می کند. آثاری که نشان ازعمق اندیشه و شناختش نسبت به مسائل زنان است. نوشین بود که نخستین بار با نشریه جنس دوم اش مرا با سیمون دوبوار و اندیشه های او آشنا کرد. تلاشی که بعدها یکی از عوامل اصلی اهدای جایزه معتبر سیمون دوبوار به کمپین یک میلیون امضا شد.

پروین اردلان هم به راستی یادآور همان جمله معروفش است همان جمله ای که معمولا دوستانش همواره از زبان او می شنوند :"زن بودن یعنی مبارزه همیشگی ." می توان مصداق واقعی این جمله را در وجود پروین جست. زنی که حتی با وجود بیماری اش هرگز از مبارزه باز نمی ایستد و همیشه در تلاش و تکاپوست . با لحنی رسا و محکم حرف می زند و نمی تواند نسبت به اوضاع دور و برش بی تفاوت باشد.موضوع زنان برای او یک امر اجتماعی است مساله ای که تمام زندگی اش را تحت تاثیر قرار داده است . نام این دو زن با هم و در کنار یکدیگر در ذهنم حک شده اند.آن چنان که جنبش زنان ایران بی نام این دو زن برایم بی معناست .