سازمان محیط زیست ایران: مرگ ببر روسی سیاسی بود

سال ١٣٨٩ اعلام شد که قرار است ببر مازندران پس از ۷۰ سال از روسيه به زادگاهش در ايران منتقل شود.

محمد جواد محمدی زاده، معاون رئیس جمهور و رئیس سازمان محیط زیست، خود با اعلام این خبر گفته بود که دو ببر روسی به ایران خواهند آمد تا موجب احیای ببر مازندران شوند که آخرین بار هفتاد سال قبل در جنگل‌های این استان دیده شده بود.

اما پس از انتقال ببرها به ایران، در حالی که قرار بود سازمان محیط زیست از باغ وحش پارک ارم، تنها به عنوان یک زیست‌گاه موقتی یک تا ٢ ماهه استفاده کند و زیست‌گاه انتقال ببرها به پناهگاه حیات وحش میانکاله باشد، اما این یک ماه و ٢ ماه تبدیل به ٤ ماه، ٦ ماه و در نهایت ٨ ماه شد که بالاخره هم این "ببر نر سیبری" مرد.

در ازای این دو ببر هم روس ها دو قلاده یوزپلنگ ایرانی گرفته بودند که با مرگ این ببر، ایران یک یوزپلنگ هم از دست داد.

اما رئیس سازمان محیط زیست، در گفت و گو با خبرگزاری مهر، امروز اعلام کرده که قضیه ببرها در آن زمان سیاسی شده بود و ایران همچنان قادر به احیای نسل در حال انقراض ببر مازندران خواهد بود و نیز گفته که یوزپلنگ ایرانی هم احیا شده است.

وی تأکید کرده است: «من شدیداً به این موضوع اعتقاد دارم و علت آن هم این است که وظیفه سازمان محیط زیست احیا زیستگاه‌ها و گونه‌های منقرض شده و حمایت از گونه‌های در خطر انقراض است.»

معاون رئیس جمهور و رئیس سازمان محیط زیست کشور، با یادآوری اینکه وظیفه ما احیای زیستگاه‌ها و تحت حمایت قرار دادن گونه‌های منقرض شده یا در معرض انقراض است، ادامه داد: «برای این موضوع هم باید تلاش کنیم اقداماتی در راستای افزایش ظرفیت‌ها انجام دهیم.»

ببر در زیستگاه‌‌های ایران امکان تغذیه ندارد

محمد درویش، کارشناس محیط زیست در گفت و گو با بخش فارسی رادیو بین المللی فرانسه می گوید: «از نظر تئوری،

امکان احیای ببر مازندران وجود دارد؛ اما آنچه اهمیت دارد این است که با وجود کاهش چشمگیر علف‌خواران در زیستگاه‌های طبیعی ایران، چگونه می توان در رأس زنجیره غذایی حیوانی مانند ببر را وارد کرد؟»

وی تأکید می کند: «وقتی وضعیت علفخواران در این زیستگاه‌ها نامناسب است، ببر هم امکان یافتن شکار و تغذیه نخواهد داشت.»

به گفته این کارشناس، درخواست اصلی طرفداران محیط زیست این است که سازمان محیط زیست ابتدا تمهیدات لازم برای حفظ امنیت و بهبود پوشش گیاهی زیست‌گاه‌های خود را برقرار کند و امنیت روانی زیست‌خواران این زیستگاه‌ها را تأمین کرده و جامعه علفخواران را به حد ظرفیت طبیعی زیستگاه برساند، آنگاه با ورود یک عضو از زنجیره غذایی به تنظیم این جمعیت کمک کند.