سردرگمی در برنامه های نظامی امریکا

در میان سربازان خارجی در افغانستان، که تعداد آنان به 140 هزار تن رسیده است، امسال، 700 تن کشته شدند. نه تنها تعداد کشته شدگان، بیشتر از سالهای قبل است، بلکه همچنان، طالبان در حال پیشرفت استند و ساحۀ عملیات های آنان در حال گسترش است.

مشخص ترین هدف امریکا که ناتو هم از آن پیروی میکند، اینست که از سال 2010 خروج نیروهای خود را آغاز کنند و تا سال 2014، آهسته آهسته، مسئولیت ها را به بیروهای افغانی بدهند. ولی تصویریکه سفر باراک اوباما در اذهان عامه گذاشت، بسیار منفی بود. اوباما بطور مخفیانه و شبانه وارد افغانستان شد و به دلیل خرابی وضع هوا، اصلاً به کابل و به ملاقات آقای کرزی نرفت. اگر چه در این سفر، اوباما خطاب به سربازان گفت که «شما در حال شکستاندن پیشرفت طالبان استید»، ولی مخالفین به این سفر تمسخر کردند و آنرا یک نوع آمادگی گیری برای فرار شبانه خواندند.

از سوی دیگر، میان اعلامیه های دیپلوماتیک، که همیشه بصورت مثبت و امیدوارانه نوشته میشود، و سخنان نظامیانی که در ساحه فعالیت دارند، تفاوت، روزبروز بیشتر میشود. جنرال پتراووس با پشتیبانی از نظر اوباما، مبنی بر خروج نیروها تا سال 2014، اضافه میکند که در مورد نتیجۀ این برنامه مطمئن نیست. برنامۀ نظامی امریکا درمورد پاکستان که بیشتر شلیک موشک ها توسط هواپیماهای بدون سرنشین بود، هم، نتیجۀ دلخواه را نداده است. اگرچه چندتن از سران القاعده توسط موشک های سی آی ای کشته شدند، ولی این کار در ادامۀ عملیات های طالبان، اثر نداشته است.

در این حال، تعدادی از متخصصین غربی از باراک اوباما در خواست کرده اند که بار دیگر در ستراتیژیش تجدید نظر کند و بجای ادامۀ حملات نظامی، که باعث بد تر شدن اوضاع میشود، از مذاکره پشتیبانی کند و خودش مستقیماً با طالبان وارد مذاکره شود.

سردرگمی در برنامه های نظامی امریکا، امروز موضوع گفتگوی ما با آقای مجیب الرحمان رحیمی، پژوهشگر در دانشکاه اسکس در انگلستان، هم است. آقای رحیمی در بررسی دلایل این سردرگمی میگوید که امریکاییان تنها با آقای کرزی در تماس استند و آقای کرزی از تمامی مردم افغانستان نمایندگی نمیکند. این باعث میشود که امریکاییان در مورد افغانستان یک نوع دید ناکامل داشته باشند. کمی دور تر آقای رحیمی اضافه میکند که چون در افغانستان اقوام غیر پشتون تشکل های فراگیر ندارند، صدای آنان به گوش جهانیان نمیرسد.