سوءقصد آلمان، شورشیان داعش و مهاجران افغان

بررسی روزنامه های چاپ پاریس را با «لاکروا» آغاز می کنیم که با اشاره به تهاجم برلین، بر تفاوت میان آلمان و فرانسه در زمینه‌های امنیّتی انگشت گذاشته است. در این روزنامه، زیر عنوان «امنیت، خویشتن داری بیشتر پولیس آلمان نسبت به پولیس فرانسه» میخوانیم که بعد از سوء قصدی که در بازار کریسمس، در برلین، به تاریخ نوزدهم ماه دسامبر، دوازده کشته به جای گذاشت، مسئولان امنیتی آلمان تصمیم گرفتند که از حصار  آهنی استفاده کنند و تعداد نیروهای پولیس افزایش یابد و مسلح شوند. «لاکروا» اضافه می کند این یک میراث تاریخ است که در آلمان نیروهای امنیتی مانند فرانسه به گشت نمایان نمی پردازند. آنان طرز عمل دیگری دارند که بر اساس اعتماد به مردم است.

بعد از سوء قصد 13 نوامبر، فرانسه وارد حالت اضطراری شد و ده هزار نظامی برای تامین امنیت داخلی کشور وارد عمل شدند. این دو عمل، برای مسئولین امنیتی آلمان غیر قابل تصور است. در لاکروا، سخنان «فابین ژوبار»، جامعه شناس و متخصص پولیس را میخوانیم که میگوید، «حتی در برابر تشدید عملیات تروریستی، مطمئنم که آلمانی‌ها حضور سربازان در کوچه‌ها و خیابان‌ها را اقدامی امنیت زا تلقی نخواهند کرد.» آلمان از دو دیکتاتوری بیرون آمده است. دومی این دو دیکتاتوری، که متعلق به آلمان شرقی بود، تنها از بیست و پنج سال به این سو پایان یافته است. به همین دلیل، لفاظی‌های جنگجویانۀ گفتمان سیاسی، که در فرانسه رایج است، در آلمان در افکار عمومی گوش شنوا ندارد. دیدن سربازانی که در داخل شهر ها گشت بزنند، برای آلمانی ها خاطرات تلخ گذشته را به یاد می آورد.

پولیس آلمان به نوشتۀ لاکروا دموکراتیک تر از پولیس فرانسه است. در فرانسه هدف پولیس سرکوب کردن است ولی در آلمان، پولیس برای حفاظت تعلیم می‌بیند و اساس کار آنان تضمین حقوق مردم است. به همین دلیل مردم به پولیس اعتماد می کنند.

* * *

با وجود همۀ این ملاحظات، آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان،  تحت انتقاد قرار دارد. لوموند در شرح سوء قصد برلین، از زبان خانم مرکل نوشته است که «ما نیروی لازم برای آزاد زیستن را خوهیم یافت». این روزنامه می نویسد که با این حال 36 ساعت بعد از سوء قصدی که داعش مسئولیت آن را به عهده گرفت، تحقیقات پیشرفت چندانی نداشته است و عامل آن هم شناخته و دستگیر نشده است. در حالیکه خانم صدراعظم میخواهد برای چهارمین بار در انتخابات آینده این مقام را بدست آورد، مشاجره در بارۀ سیاست گشایش او نسبت به پناهجویان دوباره براه افتاده است. احزاب افراطی جناح راست برای این چهارشنبه از مردم دعوت کرده اند در برابر مقر نخست وزیری تظاهرات کنند. حتی جناح راست داخل حزب مرکل هم خواهان تدابیر امنیتی شده است.

روزنامه های دیگر هم بصورت مفصل به سوء قصد برلین پرداخته اند. لیبراسیون نوشته است، آلمان دیشب، بعد از سوء قصدی که 12 کشته و 48 زخمی به جا گذاشت، در سوگواری بود و آنگلا مرکل تحت فشار. سه شنبه شب، مسئولیت این سوء قصد را، که طرز عمل آن شبیه سوء قصد نیس بود، داعش به عهده گرفت. هومانیته نیز، زیر عنوان «اشک های آنان اشک های ما است»، سرمقالۀ خود را به سوءقصد برلین  اختصاص داده است.

* * *

بر میگردیم به فیگارو که، در صفحات داخلی خود، به دولت اسلامی عراق و شام پرداخته و نوشته که این گروه میخواهد افغانستان را هم در ساحۀ نفوذ خود داشته باشد. برعکس انتظار، این گروه تروریستی موفق شده است در چندین ولایت افغانستان مواضع خود را حفظ کند. افغانستان که برای جهادی ها کشور خاصی است، میتواند برای آنان سرزمین پشت جبهه برای عقب نشینی محسوب شود. بعضی از این تروریست‌های داعش هم به نوشتۀ فیگارو در پاکستان مقیم شده اند، چون آی اس آی (سرویس اطلاعاتی پاکستان) به آنان اجازه می دهد که به خوبی در این کشور زندگی کنند.

این روزنامه می نوید که نفرات گروه تروریستی داعش «در هلمند، ننگرهار، کنر و نورستان حضور دارند». در فوریه سال 2015، ماهنامۀ داعش هم پنج صفحه را به افغانستان اختصاص داده، ایجاد گروه خود را در این کشور جشن گرفته بود. این ماهنامه با یاد آوری از شخصیت هائی چون زرقاوی، که در سال های دهۀ 90 در افغانستان ساکن شده بودند،  از این کشور به عنوان یک کشور بسیار پر اهمیّت یاد کرده بود.

* * *

هومانیته نوشته است که پس از سقوط حلب، روسیه روند عملکرد دیپلوماتیک را تعیین می کند. به نوشتۀ این روزنامه، بعد از به قتل رسیدن سفیر روسیه در آنکارا، ولادیمیر پوتین و رجب طیب اردوغان برای رفع هر گونه ابهامی در بارۀ آیندۀ ارتباطات میان دو کشور، شتاب کردند. دیشب مسکو طرح خودش را برای حل مشکل سوریه، طی یک اجلاس سه جانبه، با شرکت ایران و ترکیه، اعلام کرد.

* * *

این بررسی را با یک نوشتۀ دیگر فیگارو به پایان میرسانم که در آن عکسی از یک تعداد جوانان افغان دیده میشود که دور یک میز «کرمبول»، تجمع کرده اند. این روزنامه به اعتصاب غذای شانزده تن از آنان پرداخته که در اعتراض به خودداری انگلستان از پذیزش آنان، دست به این کار زده اند. آنان در یک مرکز پذیرایی از مهاجران زندگی می کنند و منتظر هستند که انگلستان بار دیگر به درخواست آنان رسیدگی کند. در این مسئله، مسئولین فرانسوی هم با آنان همکاری کرده و در تدوین مجدد تقاضای پناه جوئی و مهاجرت به انگلستان به آنان یاری می رسانند .