١٣ سال حضور نیروهای نظامی ناتو در افغانستان چه دستاوردی داشت؟

روزنامه لاکروا، با تیتر بزرگ صفحه اول خود و مقالات متعددی که در صفحات داخلی اش به چاپ رسیده است افغانستان را سوژه اصلی شماره امروز خود قرار داده است.

بعقیده نویسنده یکی از این مقالات، حضور نظامی ١٣ساله غرب در افغانستان، نه از نظر نظامی و نه از نظر سیاسی موفق نشد ثبات را به این کشور بازگرداند.
نویسنده یادآوری می کند که اکنون پس از اتمام مأموریت جنگی نیروهای ناتو، تنها ١٢هزار و ٢٠٠ نفر نظامی در این کشور باقی می مانند که ۵هزارتای آنها آمریکائی خواهند بود.

از دیروز (اول ژانویه 2015)، آمریکائی‌ها در جنوب و شرق کشور مستقر شده‌اند، آلمان‌ها در شمال کشور، ایتالیائی ها در غرب کشور و ارتش ترکیه در شهر کابل، حضور خواهد داشت.

بروایت لاکروا، پس از ١٣سال حضور و دخالت نظامی غرب در افغانستان، هنوز درگیری‌های فراوانی میان طالبان و متحدانشان با نیروهای نظامی افغان وجود دارد؛ همین چهارشنبه گذشته یک راکت در جنوب افغانستان در یک مراسم عروسی منفجر شد که ١۵کشته و ٤۵ زخمی داشت.

پلیس و ارتش افغانستان در طول سال 2014 بیش از 5400 نفر کشته داده اند و میزان قربانیان غیرنظامی این جنگ با رشدی معادل 20 درصد به 3188 نفر رسیده است.
این در حالی است که اردوی مخالفان طالبان کاملاً پراکنده است.

اشرف غنی گرچه برنده انتخابات اعلام شد ولی با رقیبش عبدالله عبدالله توافق کرد که حکومت را میان خود تقسیم کنند. اکنون با گذشت سه ماه از انتخابات، هنوز بر سر انتخاب اعضای کابینه به هیچ نتیجه‌ای نرسیده اند.
گرچه رئیس جمهوری اشرف غنی اظهار تمایل کرده است که با طالبان وارد مذاکره شود ولی طالبان ترجیح می دهند که با استفاده از این خلاء سیاسی ناشی از اختلافات درونی حکومت، وقت‌کشی کنند تا موقعیت مناسب تری نصیب آنها شود.

لاکروای امروز همچنین مصاحبه ای با دکتر "کریم پاکزاد"، پژوهشگر مرکز ملی تحقیقات استراتژیک فرانسه دارد. او در پاسخ به پرسشی درباره احتمال مذاکرات میان دولت و طالبان، اظهار عقیده می کند که در این راه دشواری‌های زیادی وجود دارد و آغاز این مذاکرات را «خیلی ضعیف» توصیف می کند.

کریم پاکزاد، می گوید طالبان امروز توانائی این را دارند که تمام کشور را به ناامنی بکشانند، گرچه ممکن است قدرت سرنگونی رژیم را نداشته باشند. بعقیده او اشرف غنی تمایل بیشتری به مذاکره و آشتی با طالبان دارد در حالیکه شریک سیاسی او در حاکمیت، عبدالله عبدالله، در این زمینه با تردیدهای بیشتری به این مذاکرات می‌نگرد.

گزارشگر لاکروا، در پاسخ به این پرسش که چرا کمک‌های بین‌المللی نتوانستند به هدف‌های خود برسند، توضیح می دهد که در ١٣ سال گذشته کمک‌های عظیمی برای افغانستان هزینه شده است.
برای مثال آمریکائی ها در این سال ها، 104 میلیارد دلار خرج کرده اند تا به نیروهای امنیتی افغان کمک کنند و نیز به توسعه نهادهای مدنی و پیشرفت اقتصادی یاری دهند؛ این مبلغ معادل و یا حتی بیشتر از کمک هائی است که آمریکا تحت عنوان "کمک های مارشال" پس از جنگ جهانی دوم در سطح جهانی خرج کرد.

این کمک‌ها بیشتر در مناطقی خرج شده اند که درگیری‌های نظامی بیشتر بوده است. کمک کنندگان جهانی بیشتر مایل بوده‌اند که کمک‌هایشان در زمینه‌های آموزش، بهداشت و محیط زیست صرف گردد ولی گسترش فساد و سودجوئی مسئولان این پروژها در عمل بسیاری از این برنامه‌ها را با ناکامی مواجه ساخت.

با این حال لاکروا، می نویسد که کمک‌های انجام شده برای رسانه‌ها در کشور یکی از موارد موفقیت آمیز این یاری‌ها بوده است. اینک با وجود صدها رسانه شنیداری و تصویری و نیز برپائی نهادهای مدنی و فعالیت های اجتماعی بخصوص در عرصه زنان، می‌توان این بخش از دستاوردها را موفقیت آمیز توصیف کرد.
بنظر می رسد که ادامه کمک های جهانی تنها برای همین عرصه فعالیت های اجتماعی باید بطور سالیانه با مبلغی حدود 5 یا 6 میلیارد دلار تأمین گردد.

لاکروا، در یکی دیگر از گزارش های امروز خود به فعالیت های زنان افغانستان در کشور در این سال های حضور غرب می‌پردازد. بعقیده این نشریه جامعه جهانی در این ١٣سال میلیاردها دلار خرج بهبود شرایط زنان در افغانستان کرده است.

"مورگان پله نک"، فرستاده ویژه این نشریه در کابل، از زنانی خبر می دهد که بطور روزمره کارشان این است که در بیمارستان‌ها، مراکز خرید و محلات تجمع زنان حضور می یابند تا با آنها درباره حقوق زن صحبت کنند. آنها مقولاتی همچون ازدواج اجباری، خشونت علیه زنان، حق سواد آموزی دختران و ... بسیاری از نکات دیگر را با خانم های افغانی در میان می گذارند و آنها را نسبت به حقوق خود آگاه می کنند.
گزارشگر لاکروا، از قول این فعالان جنبش زنان می نویسد که بسیاری از خانم‌ها از حقوق خود هیچ اطلاعی ندارند و با حیرت از وجود این حقوق مطلع می شوند.