صندلی خالی جعفر پناهی در صحنه

بخش مسابقه ای فستیوال کارخود را امروز با دوفیلم، اولین فیلم از سه فیلم فرانسوی حاضر در بخش مسابقه ای، "دوره نمایش" چهارمین فیلم "ماتیو آمالریک"، هنرپیشه ای که پیش تر سه جایزه "سزار" را برای بازیگری ربوده بود ، آغاز کرد.

در این فیلم، "ماتیو آمالریک" مارا همراه با یک گروه از رقصندگان "استریپ تیز" آمریکائی به سفری در نقاط ناشناخته فرانسه می برد. او که خود نقش شخصیت اصلی فیلم یعنی مدیر گروه را نیز بر عهده دارد در پرورش داستان و شخصیت ها ناتوان می ماند. برخی کلیشه ها و رفت و آمد به سبک "موج نوی" فرانسه که سبکی خشک و تآتری است چندان کمکی به ساختار فیلم نمی کند. برخی از دیالوگ ها پیش پا افتاده و تکراری هستند. ازهمه بدتر این که بدنها و سینه های برهنه که دائم صحنه را پر میکنند و به منظور حاملی برای نشان دادن سرخوردگی شخصیت اصلی از پدرش و سرخوردگان دیگر در زندگی استفاده می شوند، تنها تصاویری هستند که درذهن تماشاگر می مانند. به هرحال ماجرای سرخوردگی افراد هم تازگی ندارد مگر این که خوب مورد بهره برداری قرار بگیرد.
صد حیف چون "ماتیو آمالریک" به عنوان هنرپیشه و حتا به عنوان کارگردان در سه فیلم قبلی اش، "سوپت را بخور" (1997 )، "استادیوم ویبلدون" (2001) و "اموال عمومی" (2003 ) که در بخش "پانزده کارگردانان" نمایش داده شد، استعداد خود را نشان داده بود.

فیلم دوم، "چونگ کینگ بلوز" (بلوز به معنای افسردگی و غم در زبان انگلیسی) ساخته "وانگ جیا شوآی" کارگردان نسل ششم سینما ی چین بود که در سال 2003 با فیلم خود "ولگرد" جایزه هیات داوران بخش "نوعی نگاه" را ربود و دو سال بعد هم با "رویای شانگهای" به کن بازگشت.
در این فیلم یک ساعت و 50 دقیقه ای که به دلیل رفت و بازگشت های بسیار به برخی از صحنه ها و شمار بالای صحنه های غیر ضروری،بسیار طولانی تر به نظر می آید، ما پدری را می بینیم که پس از 14 سال به جستجوی پسرش بر می آید و در می یابد که او در یک ماجرای گروگان گیری در یک سوپر مارکت کشته شده است. طعم تلخ ندامت و از دست دادن یک عزیز در سراسر فیلم احساس می شود. جستجوی گذشته فرزند از ورای دوستان ونزدیکانش به ما امکان میدهد با شهر "چونگ کینگ" در استان "سه شوآن" آشنا شویم که این بخش یکی از نکات بسیار مثبت فیلم است. نکته مثبت دیگر صحنه ای است که پدر عکس بزرگ شده پسرش را در ساحل می سوزاند و بدین ترتیب به او جسمی را می بخشد که به دلیل سهل انگاری هرگز نشناخته. صحنه ای که می توانست پایان فیلم باشد اما پرچانگی کارگردان ادامه پیدا می کند وازتأثیر این صحنه و پایانی که می توانست درازای فیلم را به فراموشی بسپارد می کاهد.
گفتنی است که این فیلم درآغاز برای بخش "نوعی نگاه" انتخاب شده بوداما یک هفته بعد به بخش مسابقه ای ارتقاء داده شد.
به هر حال در این بخش، سینمای آسیا با 5 فیلم از حضور چشمگیری برخوردار است . علاوه بر فیلمی که از آن صحبت رفت، دو فیلم از کره جنوبی، یک فیلم از ژاپن و یک فیلم از تایلندهم در این بخش گنجانده شده اند.
دو فیلم مستند مهم امروز در بخش خارج از مسابقه به نمایش در آمدندکه یکی "دراکیلا، ایتالیا می لرزد" ساخته "سابینا گوچانتی" و "آرزوی نور" ساخته "پاتریسیو گوسمان" مستند ساز به نام شیلی است.
در فیلم دراکیلا، ایتالیا می لرزد"، "سابینا گوچانتی"، هنرپیشه تآتر که چندی است به مستند سازی روی آورده و از او "زنده باد زاپاترو" را دیده بودیم که به سان "مایکل مور" تصویری دهشتناک از برلوسکونی، نخست وزیر ایتالیا نشان می داد، به مدیریت فاجعه بار دولت برلوسکونی و ناتوانی این دولت در مبارزه با پیامد های زلزله منطقه "آکیلا" در آوریل 2009 می پردازد. او همچنین از فساد و پارتی بازی در اعطای قرارداد ها به شرکت های نزدیک به دولت پرده بر می دارد.

در "آرزوی نور" ،"پاتریسیو گوسمان"، مستند سازی که ما را در گذشته با فجایع حکومت دیکتاتوری "آگوستو پینوشه" آشنا کرده بود، فعالیت ستاره شناسانی که در بلندی سه هزار متری به کند وکاو در زندگی ستارگان می پردازند در موازات تلاش زنانی قرار می دهد که در زمین درجستجوی باقیمانده های اجساد شوهران ویا فرزندانی هستند که توسط دیکتاتورمعروف به قتل رسیده اند. فیلمی تکان دهنده و آموزنده.

گفتنی است که سه بخش دیگر فستیوال کن، بخش "نوعی نگاه"، "هفته منتقدین" و "پانزده کارگرانان" امروز کار خود را آغاز کردند و "ماجرای غریب آنژلیکا"،آخرین فیلم سالمندترین کارگردان دنیا، "مانوئل د اولیورا"ی پرتغالی، 102 ساله، در مراسم آغازین بخش نوعی نگاه به نمایش در آمد.