طالبان و آمریکا، رقص دو نفره

هومانیته، در پیوند با خبر گشایش دفتر نمایندگی طالبان در دوحه، زیر عنوان «طالبان و آمریکا، رقص دو نفره» می‌نویسد: آمریکا که می خواهد دست‌هایش در منطقه باز باشد، در حال کنار آمدن با طالبان به شرط تضمین رفتار مناسب آنهاست.

هومانیته می افزاید: خبر گشایش دفتر طالبان در دوحه و گفتگوها در آینده با آمریکا، کسی را شگفت زده نکرد زیرا تماس‌های بسیاری از سال‌ها پیش، چه غیر مستقیم از ورای کشورهای دیگر چون کانادا و چه از راه دیدارهای پیگیر با جناح‌های مختلف افغان در "شانتی یی"- در نزدیکی پاریس، انجام گرفته است؛ اما این تماس ها تاکنون غیررسمی بود و برملا کردن آن نشان می دهد که طرفین چارچوب بده وبستان‌های خود را مشخص کرده‌اند؛ آنها میخواهند به افکار بین‌المللی بگویند که صلح در دسترس است. این درحالی است که یک مقام رسمی آمریکائی می گوید «راه دشوار خواهد بود».

اما واقعیت این است که آمریکا و متحدانش از جمله فرانسه، بدین ترتیب منافع مردم افغانستان را فدای آشتی می کنند. حامد کرزی هم که خود را کنار گذاشته می بیند، می خواهد بگوید که تازه این دودوزه بازی را کشف کرده است، در حالی که خود وی هیچ‌گاه نخواست با جامعه مدنی افغان، انجمن های زنان و حتا اپوزیسیون محافظه‌کار لائیک به گفتگو بنشیند.

در همین حال "شکریه برک زی"- نماینده مجلس، در گفتگوئی با شبکه تلویزیونی الجزیره، در واکنش به گشایش دفتر "امیرنشین اسلامی افغانستان" گفت: «ما بیش از هر کس در جهان خواستار صلح هستیم چرا که بیش از 30 سال در جنگ بوده ایم. اما امروز دلم می خواهد یک نفر یک علامت صلحی از سوی طالبان به ما نشان دهد؛ به ما نشان دهد که آنها آماده محترم شمردن قانون اساسی افغانستان هستند که در آن موازین دمکراسی رعایت شده است»؛ او می افزاید: «چگونه می‌توان به یک گروه تروریست مشروعیت داد»؟

اما سرنوشت مردم افغانستان برای آمریکا اهمیتی ندارد چرا که این تضمین اساسی را از طالبان گرفته که از خاک افغانستان برای انجام عملیاتی که امنیت دیگر کشورها را به خطر اندازد استفاده نکند.

روزنامه فیگارو، هم به این مطلب پرداخته، زیر عنوان «توهین آمریکا به حامد کرزی»، و می نویسد: این پشتون بافرهنگ اما بلاتکلیف که آمریکائیان در سال 2001 پس از بیرون راندن طالبان او را بر سر کار گماردند، تصمیم ندارد امروز مرغ عزا و عروسی باشد؛ نمی خواهد همچون نخست وزیر دست نشانده آمریکائیان در ویتنام جنوبی، بین سال‌های 1974-1975، همچون جامه‌ای کهنه به دور افکنده شود. از این رو بی درنگ پس از اعلام خبر گشایش دفتر طالبان در دوحه، اعلام کرد که مذاکرات جاری با آمریکا را برای تدوین معاهده امنیتی میان دوکشور معلق می سازد.

روزنامه فیگارو می نویسد: ما اکنون با کلاف پیچیده خشونت طالبان، نیرنگ قطری‌ها، بی احساسی آمریکائیان و حساسیت افغان ها روبرو هستیم .

این روزنامه سپس به این اشاره دارد که در روز 15 ژوئن، حامد کرزی همه شخصیت‌های مهم کشوری و جنگ‌سالاران پیشین را به کاخ خود دعوت کرد و از آنها قول گرفت که با گشایش دفتر طالبان در دوحه مخالفت نکنند، چرا که از دید او بهتر بود گفتگوها با این گروه در جائی انجام شود که همسایه پرنفوذش پاکستان، نتواند آنها را کنترل نماید؛ به ویژه این که ملا عمر- رهبر "امیرنشین اسلامی افغانستان"، بین سال‌های 1996 و 2001 که هنوز هم رهبر بی چند وچون طالبان است، در محلی در نزدیکی کویته پاکستان زندگی می کند و سرویس های امنیتی پاکستان همه افرادی را که برای دیدن او می آیند کنترل می کنند.

حامد کرزای، به نوشته فیگارو، بر این باور است که آمریکا و قطر خواهند توانست طالبان را وادار به محترم شمردن قانون اساسی بکنند. اما در روزی که ناتو در کابل حفظ امنیت افغانستان را به افغان‌ها می سپرد، دو رخداد به این کار خدشه وارد آورد که یکی حمله نافرجام به اتومبیل شیخ محقق- رهبر قوم هزاره ها و دیگری همین گشایش دفتر و نصب تابلوی "امیرنشین اسلامی افغانستان" به در آن بود، که تفی به صورت کرزای به شمار می آید؛ به ویژه این که آمریکا خبر داد نماینده ویژه خود برای افغانستان و پاکستان- "جیمز دابینز"، را برای گشایش این دفتر می فرستد، که این خود نشان می‌دهد که آمریکا طالبان را به عنوان مخاطبان برابر به شمار می آورند. این در حالی است که آمریکا همواره گفته بود گفتگوهای صلح باید میان خود افغان ها انجام گیرد.

لیبراسیون، جای بزرگی را به کنفرانس مهم داخلی امروز در فرانسه با شرکت نخست وزیر، شماری از وزیران کابینه، سندیکاهای کارکنان و کار فرمایان اختصاص داده که قرار است به تهیه برنامه ای برای تعیین سن بازنشستگی، مالیات بر حقوق بازنشستگی، کار و خدمات دولتی بپردازند.

لوموند، در مورد تنش های ترکیه می نویسد؛ سخت گیری نخست وزیر، هواداری جمع گسترده ای از مردم ترکیه همراه با رشد اقتصادی چشم گیر و نیز نا آرامی در مرزهای این کشور بویژه در مرزسوریه، سبب شد تظاهرات پایان گیرد.

اما گرچه ممکن است این ناخشنودها در انتخابات شهرداری‌ها در سال 2014 پیروز نشوند اما دریافتند که شمارشان کم نیست و این شمار به آنها نیرو می بخشد.

بنابراین رجب طیب اردوغان، می بایست از این که کبکش خروس بخواند پرهیز کند چرا که پیام تظاهرکنندگان میدان تقسیم، با چند روفتگر شهرداری و کامیون‌هایشان پاک نخواهد شد.