نام رادیو تهران در سال 1336 به رادیو ایران تغییر یافت. در سال 1342 تمام تشکیلات آن به وزارت اطلاعات منتقل شد تا اینکه سرانجام «سازمان رادیو تلویزیون ملی ایران» در سال 1345 تشکیل شد. برنامه‌های رادیو تهران در روزهای نخستِ گشایش آن محدود به پخش موسیقی سنتی ایرانی و عربی و گفتارهای فرهنگی و مذهبی بود. اما خیلی زود از استادان و نویسندگانی مانند سعید نفیسی و ذبیح‌الله صفا دعوت کردند تا برای رادیو برنامه‌سازی کنند.
شنوندگان عزیز، سلام!
Chers auditeurs bonsoir
دربارۀ اختراع رادیو و به کار انداختن نخستین فرستندۀ رادیویی در اروپا بسیار نوشته اند. بعضی‌ها تاریخ رادیو را از قرن ششم پیش از میلاد آغاز می‌کنند و به روزگار تالسِ ملطی، فیلسوف، ریاضی‌دان و دانشمند یونانیِ زادۀ ملط در آسیای صغیر و کاشف الکتریسیتۀ ساکن باز می‌گردانند. راست است که علم فیزیک اصطلاحاتی مانند الکتریسیته، الکترون، الکترونیک و جز این‌ها را وام‌دار تالس است، اما تاریخ رادیو را بهتر است از جیمز کلرک ماکسول، فیزیک‌دان و ریاضی‌دان اسکاتلندی قرن نوزدهم آغاز کنیم که در سال 1867 چگونگی پدید آمدن میدان‌های الکتریکی و مغناطیسی را با معادله‌هایی که به نام او ثبت شدند، توضیح داد. سپس، هاینریش هرتز، فیزیک‌دان آلمانی، نظریۀ ماکسول را از نظر تجربی ثابت کرد و در سال 1887 واقعیت نوسان‌های الکترومغناطیسی را نشان داد و توانست در آزمایشگاه موج‌های رادیویی تولید کند.
Sur l’histoire de la radio, les études ne manquent pas. Certains la font débuter au 6e siècle avant notre ère quand Thales de Milet découvre l’électrostatique. Mais c’est en 1867 que commence la véritable histoire de la radio avec Maxwell, physicien écossais, qui décrit le comportement et les relations du champ électromagnétique ainsi que son interaction avec la matière. La vérification expérimentale de la théorie de Maxwell selon laquelle la lumière est une onde électromagnétique s’effectue en 1887 par Heinrich Hertz, physicien allemand. Cependant c’est Guglielmo Marconi, physicien italien, qui sera reconnu comme inventeur de la radio. Reproduisant le matériel utilisé par Hertz, il contribue au développement de la télégraphie sans fil et en 1895, réussit à émettre des signaux radiophoniques dans un périmètre d’à peu près 3 km
پس از هرتز، سرانجام گولی‌یلمو مارکونی، مهندس برق ایتالیایی و برندۀ جایزۀ نوبل، توانست در سال 1895 میلادی نخستین پیام رادیویی را به وسیلۀ یک دستگاه تلگراف بی‌سیم در فاصلۀ تقریباً سه کیلومتری پخش کند. 15 سال بعد، درسال 1910، مردم آمریکای شمالی برای نخستین بار صدای موسیقی و آواز اپرای متروپولیتن نیویورک را شنیدند و در سال 1918 خبر پایان جنگ جهانی اول با تلگراف بی‌سیم به گوش جهانیان رسید. از آن پس، آهنگ پیشرفت شتاب گرفت و در سال 1920 ایستگاه رادیویی «شرکت مارکونی» در انگلستان، آمریکا و شوروی به پخش برنامه‌های رادیویی که بیشتر سرگرم کننده بودند، پرداخت. سپس، در سال 1921 رادیو برج ایفل در فرانسه آغاز به کار کرد و در سال 1922 بی بی سی بنیان گذاشته شد. در ایران، رادیو در ساعت ده بامداد روز چهارشنبه، چهارم اردیبهشت ماه سال 1319 برابر با 24 آوریل 1940 آغاز به کار کرد.
Le développement de la radio à la suite des expérimentations de Marconi a été rapide. A ce propos je me contenterai de citer trois événements majeurs. La radiodiffusion en 1920 des premiers programmes quotidiens en Angleterre, aux Etats-Unis et en Russie par la Compagnie Marconi, fondée en Angleterre en 1897 par Marconi lui-même. La diffusion du premier concert en décembre 1921 par la Radio Tour Eiffel et la fondation de la BBC en 1922. C’est en avril 1940, seize mois avant l’invasion de l’Iran par le Royaume-Uni et l’Union soviétique que les Iraniens entendent pour la première fois la voix de Radio Téhéran. Celle-ci avait, dès le début, deux émetteurs dont l’un à ondes courtes que l’on désigne par la « Haute fréquence » et l’autre à ondes moyennes qu’on appelle « Moyenne fréquence ». La diffusion des programmes s’effectuait depuis un studio situé au Bureau du télégraphe
بودجۀ رادیو تهران در آغاز هشتاد هزار تومان بود که «سازمان پرورش افکار» آن را تأمین می‌کرد. این سازمان، سازمانی دولتی بود که دو سال پیش از بنیان‌گذاری رادیو در ژانویۀ 1938 به فرمان رضاشاه برای یکسان‌سازی گسترده و شتابان فرهنگی در کشور تأسیس شده بود و ریاست آن را احمد متین دفتری، وزیر دادگستری، برعهده داشت. وظیفۀ اصلی این سازمان، پدید آوردن آگاهی ملی و تبلیغ آرمان‌های ناسیونالیستی در میان مردم بود. کتاب‌های درسی و انتشار مجله، روزنامه و کتابچه و نیز برنامه‌های رادیویی ابزارهای اصلی این سازمان بودند. افزون بر این، سازمان پرورش افکار در تهران و شهرهای بزرگ ایران به ویژه در مدارس و نهادهای آموزشی سخنرانی برگزار می‌کرد. اعضای سازمان، استادان دانشگاه و برخی از نویسندگان نامدار آن روزگار بودند که همگی سهم عمده‌ای در پدید آوردن تصویر ذهنی جدید از ایران و ایرانیت داشتند. برخی از آنان در تأسیس رادیو تهران و در تنظیم و اجرای برنامه‌های آن شرکت فعال داشتند.
Le budget de Radio Téhéran était assuré à ses débuts par l’«Organisation pour la formation des esprits» fondée en janvier 1938 sur ordre de Reza Shah dont la fonction principale était de créer une conscience nationale et de propager des idéaux nationalistes parmi les Iraniens de tout bord et de toute origine ethnique dans le but d’une uniformisation culturelle. Pour remplir sa fonction, l’organisation avait recours aux livres scolaires, à des revues, aux journaux et aux brochures ainsi qu’aux programmes radiophoniques. En outre elle organisait régulièrement des conférences dans les écoles et les établissements publics des villes. Ses membres étaient pour la plupart des professeurs de l’université et des écrivains qui avaient, chacun dans son domaine, participé à la construction de l’identité nationale en Iran. Les premiers animateurs de Radio Téhéran venaient en grande partie de cette organisation
برنامه‌های رادیو تهران در روزهای نخستِ گشایش آن محدود به پخش موسیقی سنتی ایرانی و عربی و گفتارهای فرهنگی و مذهبی بود. اما خیلی زود از استادان و نویسندگانی مانند سعید نفیسی و ذبیح‌الله صفا دعوت کردند تا برای رادیو برنامه‌سازی کنند. برای تعیین سیاست‌های فرهنگی رادیو، شورایی به نام «شورای عالی انتشارات» تشکیل شد که اعضای آن عبارت بودند از محمد قزوینی، محمدعلی فروغی، رضازادۀ شفق، محمود افشار، علینقی وزیری، قاسم غنی و علی اکبر سیاسی (رئیس دانشگاه تهران). فرهنگیان و نویسندگانی را نیز از وزارت‌خانه‌ها به ادارۀ کل انتشارات و تبلیغات منتقل کردند تا به تهیه و اجرای برنامه‌های رادیویی بپردازند، مانند محمد حجازی، عبدالرحمن فرامرزی، حسینقلی مستعان، ابوالقاسم پاینده، ابوالقاسم اعتصام‌زاده و مشفق همدانی. رادیو تهران گروهی مترجم و ماشین‌نویس نیز استخدام کرده بود. مسئولیت کارهای فنی رادیو نیز به عهدۀ وزارت پست و تلگراف و تلفن بود.
Les programmes de Radio Téhéran étaient, au début, limités à la diffusion de la musique traditionnelle iranienne et arabe ainsi qu’à l’émission des discours culturels et religieux. Mais peu de temps après sa naissance, un certain nombre d’universitaires et d’écrivains renommés ont été invités à préparer et à présenter des chroniques. Pour définir la politique générale de la radio, un « Conseil supérieur des publications » a été créé comprenant des hommes de lettres connus et respectés dont la plupart avaient une fonction politique ou administrative importante au sein de l’Etat. La préparation et la diffusion des actualités étaient confiées à l’Agence Pars qui se contentait de découper les informations imprimées dans les journaux, puis les donnait aux présentateurs de la radio pour les lire. Il a fallu attendre cinq ans avant que cette agence se transforme en une véritable agence de presse qui, outre la rédaction et la diffusion des nouvelles à la radio, préparait matin et soir quatre bulletins d’information sur l’Iran et le monde et les mettait gratuitement à la disposition des journaux
در آغاز، مسئولیت تهیه و پخش اخبار به عهدۀ آژانس پارس بود که سپس خبرگزاری پارس نام گرفت. این آژانس، در آغاز کارِ رادیو اخبار را از روزنامه‌ها با قیچی می‌بُرید و به دست گویندگان خبر می‌داد. اما پس از چند سال، به یکی از آژانس‌های خبری معتبر تبدیل شد، چنان که افزون بر تهیه و پخش اخبار رادیویی، چهار شماره بولتن خبری صبح و عصر از اخبار ایران و جهان تهیه می‌کرد و در اختیار روزنامه‌های کشور می‌گذاشت. نام رادیو تهران در سال 1336 به رادیو ایران تغییر یافت. در سال 1342 تمام تشکیلات آن به وزارت اطلاعات منتقل شد تا اینکه سرانجام «سازمان رادیو تلویزیون ملی ایران» در سال 1345 تشکیل شد. این سازمان، پس از انقلاب اسلامی به نام «صدا و سیمای جمهوری اسلامی» خوانده شد.
Au moment de la fondation de la radio en 1940 à Téhéran, l’électricité de la capitale n’était pas assurée jour et nuit. Par conséquent, la radio était obligée de diffuser ses programmes seulement deux fois par jour. La première diffusion commençait à midi et se terminait à 13h30, et la deuxième diffusion débutait à 18h et durait jusqu’à 22h30. En 1957, Radio Téhéran change de nom et devient Radio Iran. Parallèlement, une autre radio qui prend le nom de Radio Téhéran commence à émettre des programmes. En 1966, Radio Iran sera incorporée dans l’organisation de « Radio et Télévision nationale iranienne » qui deviendra en 1971 un service de monopole de diffusion publique et indépendante de la corporation gouvernementale. Avec la révolution islamique de 1979, cette organisation deviendra « Radio-Télévision de la République islamique de l’Iran », et elle s’appelle encore comme cela aujourd’hui. De même que la radio était un instrument de propagande du régime à l’époque du Shah, de nos jours ses programmes reflètent l’idéologie du régime actuel
شاد و خرم باشید!
Je vous souhaite santé, bonheur et prospérité
Et j’espère vous retrouver dans la prochaine émission
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید