کودکان در کشور ما هم روزگار خوشی را سپری نمی کنند !

در گفتگوئی با مریم پناهی مدیر عامل کانون فرهنگی حمایت از کودکان کار در تهران - به مناسبت روز جهانی کودک - از فقدان نگاه کودک محور و نیز ناتوانی در آسیب شناسی مسائل کودکان در ایران گله دارد و از این رو معتقد است که کارها آن طور که شاید و باید پیش نمی رود.

بمناسبت روز جهانی کودک، در ایران مرسوم است که مراسمی بنام هفته ملی کودک در نقاط مختلف کشور برگزار می شود. این مراسم امسال از ۱۵ ماه مهر شروع شده و تا ۲۱ مهر – یعنی دو روز دیگر – ادامه خواهد داشت.

بهمین مناسبت "شبکه یاری کودکان کار" متشکل از نهادهای مدنی حوزه کودکان، اطلاعیه ای منتشر کرد و با اشاره به وضعیت کودکان در سراسر جهان، بویژه با یادآوری موقعیت دردناک آنها در مناطق جنگی، که بروایت این اطلاعیه کودکان و زنان اصلی ترین قربانیان آن هستند، درباره وضعیت کودکان در ایران نیز اعتراف کرده است که آنها "در کشور ما هم روزگار خوشی را سپری نمی کنند."

این اطلاعیه نسبت به وضعیت کودکان قربانی فقر و نیز وضعیت آموزش نونهالان کشور هشدار داده و نوشته است: وزارت آموزش و پرورش بعنوان مسئول "دانائی" فرزندان ما ... بنا به دلایل مختلف از جمله غفلت از اجرای اصل ۳۰ قانون اساسی در خصوص آموزش رایگان کودکان، نبود آگاهی حداقلی در بین بیشتر معلمان و مربیان از مفاد پیمان نامه جهانی حقوق کودک... جذاب نبودن کتاب های درسی... تراکم بیش از حد در کلاس ها... سیاسی بودن فضاهای آموزشی و تبلیغات دولتی در مدارس و... قادر به ایفای مسئولیت خود نیست.

این بیانیه با تشریح وضع نامناسب تحصیل کودکان مهاجر، ابتدا توضیح می دهد که هر چند فرمان تحصیل کودکان بدون اوراق هویتی، راه را برای برخورداری از حق تحصیل بسیاری از کودکان افغانستانی هموار کرده است، ولی "بسیاری از کودکان مهاجر به دلیل عدم برخورداری والدین از حداقل های امکانات رفاهی و تامین اجتماعی و هزینه های درمانی... بناچار بخشی از بار تامین معاش خانواده را به دوش می کشند و همچنان از تحصیل محرومند."

این بیانیه اظهار عقیده کرده است که "فقر و نابرابری از دلایل اصلی ایجاد انواع اسیب هائی است که معمولاً اولین قربانیان آن، زنان و کودکان هستند."

در گفتگوئی با مریم پناهی مدیر عامل "کانون فرهنگی حمایت از کودکان کار" در تهران، وی در داوری نسبت به اقدامات مسئولان دولتی بقصد حمایت از کودکان، می گوید مشکل این است که کسانی که مسئولیتی در اجرای سیاست های حمایتی برای کودکان دارند، خودشان نگاه کودک محور ندارند. این ها نمی توانند انطور که باید و شاید مشکل بچه ها را حل کنند.

بعقیده خانم پناهی، وقتی مثلاً مذهب دست و پای آدم هائی را هم که بخواهند کارکنند می بندد، وقتی پدر و مادر بعنوان مالک بچه شمرده می شوند، آنوقت مشکلات در عمل باز هم بیشتر می شوند. او می گوید اگر این سه چهار شهر بزرگ کشور را کنار بگذاریم، نود در صد بچه های ما در روستاها و در مراکز شهری کوچک زندگی می کنند. در این مناطق اگر کودکی دوبار تقاضای رعایت حقوق خودش را مطرح کند او را بعنوان "بچه پررو" یا نافرمان مورد شماتت قرار می دهند و مجازات می کنند.

مریم پناهی در باره میزان رواج کودک آزاری در کشور- که یکی از مسئولان مدعی شده که میزان آن از سوی مرجع ملی کنوانسیون حقوق کودک رصد می شود- اظهار ناباوری می کند و می گوید "چنین چیزی ممکن نیست. من این حرف ها را پای شعارها می گذارم. اصلاً نمی توانم این را قبول کنم که همه کودک آزاری ها رصد می شود... این راستش یک حرف روی هواست ! "
به این گفتگو گوش کنید.