موسیقی فلامنکو اگرچه قطعاً ریشه‌های شرقی دارد اما هویت وترکیب آن فقط شرقی نیست. موسیقی فلامنکو محصول اختلاط در درازمدت است: علاوه بر میراث موسیقیایی که با خلافت اسلامی به اسپانیا آمد، کولیان آواره که از قرن پانزدهم به اسپانیا رسیدند و قرن‌ها قبل از هند پراکنده شده بودند، نیز با خود میراث و شکل‌های رنگارنگ رقص و آواز و موسیقی را به جنوب اروپا ارمغان آوردند.
گفته می‌شود که جریان مهاجرت – یا آوارگی – کولیان بعد از هند به دو شاخۀ بزرگ تقسیم شد: یکی از طریق ایران و ترکیه به اروپای شرقی رسید و دیگری به طرف شمال اروپا رفت.
مثلاً روشن است که در سدۀ شانزدهم، در ارتش کارل پنجم (Charles Quint) - پادشاه اسپانیا و سپس امپراطور آلمان- لشکرهایی از کولیان حضور داشته‌اند که در سرزمین‌های فلاندر (بلژیک امروزی) خدمت می‌کردند. بخشی از این نظامیان بعدها به اسپانیا اعزام شدند. آیا امکان دارد که منظور از کلمۀ «فلامنکو» همین کولیانی بوده باشند که از سرزمین‌های فلاندر یا «فلامِنک نشین» (Flamenc) می‌آمدند؟ آیا امکان دارد که اینان همراه با خود نوعی از موسیقی و مراسم پایکوبی کولیان را به اسپانیا وارد کرده باشند؟
به هر حال در جنوب اسپانیا، علاوه بر کولیان و میراث اسلامی، فرهنگ اروپایی هم حضور داشت. همان موسیقی و رقص‌هایی که میان اشراف اروپای غربی و در مجالس درباری فرانسه یا ایتالیا رایج بود، در مادرید و بارسلون و سایر نقاط اسپانیا هم باب بود.
مؤلفۀ دیگر، سنت‌های یهودی است که خود ترکیبی از فرهنگ‌های گوناگون بود. با اینحال هیچکس نمی‌تواند بگوید که چگونه و تحت چه شرایطی همۀ این رنگ‌ها به هم مخلوط شد تا رنگ تازه و زیبای دیگری ساخته شود؟
تنها می‌توان حدس زد که شاخه‌ها و سبک‌های آنچه که امروزه مجموعاً فلامنکو نامیده می‌شود در محیط‌های مختلف اجتماعی دگرگون شد.
بدین ترتیب، با این که یهودیان و مسلمانان و کولیان با اشراف و بزرگان مسیحی جامعۀ اسپانیایی چندان آمیزشی نداشتند، اما طی چند سده، همۀ این فرهنگ‌ها به رغم موانع اجتماعی به هم آمیخت و ملغمه‌ای غریب و بدیع ایجاد کرد که سماجت در بقا و شور زندگی همچنان در آن می‌جوشد.
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید