چرا گرمخانه ها برای کارتون خواب های تهران " نا امن " است؟

بنفشه سام گیس روزنامه نگار اجتماعی در تهران عقیده دارد که در مجموع گرم خانه ها ی پایتخت خیلی مورد استقبال کارتون خواب ها واقع نمی شوند. چون انها علاوه بر محدودیت هائی که در داخل این مراکز اعمال می شود ،اعتمادشان را نسبت به مسئولان گرم خانه ها از دست داده اند.

در حالیکه مدتی است موضوع اجتماعی دردناک و غم انگیزی بنام پدیده گورخواب ها رسانه های کشور و فعالان سیاسی و مدنی را بخود مشغول کرده است، مقامات سازمان بهزیستی کشور از ساماندهی گورخواب ها ی نصیر آباد و تحویل آنان به گرمخانه مرکز اخوان خبردادند.
این در حالی است که با اغاز فصل زمستان و بازگشائی گرمخانه ها موضوع کمک های فوری به بی سرپناهان و انتقال آنان به پناهگاهی که آنان را از سرمای کشنده شب های زمستانی برهاند به یکی از ضرورت های فوری اجتماعی تبدیل شده است.
مجید رضا زاده رئیس مرکز پیشگیری و درمان اعتیاد سازمان بهزیستی کشورضمن در خواست از شهروندان برای معرفی افراد کارتن خواب به سازمان بهزیستی توضیح داد که این افراد ابتدا جمع اوری می شوند و پس از" غلبارگری " اگر معتاد باشند به مراکز درمانی و اگر بی سر پناه باشند به مراکز نگاهداری فرستاده می شوند. او از نوع سومی از مراکز خدماتی هم نام برد که گویا "مراکز گذری کاهش آسیب اعتیاد" نام دارند. در این مراکز به معتادان سرنگ ، سوزن و خدمات بهداشتی ارائه می شود.
رضازاده اعلام کرد که هم اکنون 140 مرکز گذری کاهش اسیب اعتیاد،پنجاه سرپناه شبانه و 250 تیم سیار برای ارائه خدمات به این افراد در حال فعالیت هستند.
درباره ضرفیت مراکز نگهداری بی سرپناهان – که به گرمخانه مشهور هستند – این مقام مسئول سازمان بهزیستی گفت که هر سرپناه حدود پنجاه نفر ضرفیت نگاهداری دارد که در فصل سرما از تعداد بیشتری هم پذیرائی می کند. او اضافه می کند که مراکز نگاهداری "روزانه" این سازمان توانائی نگاهداری 150 نفر را دارد.
رضا زاده توضیح نداد که آیا مراکز دیگری –از جمله شهرداری – هم گرمخانه هائی برای پذیرائی شبانه از بی سرپناهان دارند یا خیر.
این در حالی است که بگفته قالیباف شهردار تهران، این ابر شهر حدود بیست هزار کارتون خواب دارد .
در گفتگوئی با بنفشه سام گیس روزنامه نگار اجتماعی در تهران وی درباره گرم خانه ها می گوید متاسفانه تعداد این گرم خانه ها به اندازه کافی نیست. شهرداری سال گذشته اعلام کرد که حدود بیست هزار کارتن خواب در شهر تهران وجود دارند. در حالی که درباره کل ضرفیت گرم خانه های تهران سام گیس می گوید "من بعید می دانم که بیش از هفت هزار نفر باشد." او اظهار عقیده می کند که بنابراین تعدادی از کارتون خواب ها حتی اگر مایل باشند به گرم خانه بروند ممکن است مورد پذیرش قرار نگیرد.

سام گیس برای توضیح علل این بی اعتمادی می گوید در یکی دو مورد از طرح های ضربتی جمع آوری معتادان متجاهر، این اتفاق افتاد که برای اجرای این طرح ها نیروهای انتظامی به گرم خانه ها مراجعه کردند و کارتن خوابهائی را که به این مکان ها پناه آورده بودند جمع اوری کرده و به کمپ های درمان اجباری بردند. چنین حوادثی باعث می شوند که برخی معتادان به این مراکز اعتماد نکنند.
سام گیس در عین حال از محدودیت هائی نام می برد که معتادان و بی سرپناهان در این مراکز با آنها مواجه می شوند. از جمله محدودیت زمانی (باید سر ساعت معینی وارد شد و در زمان تعیین شده ای محل را ترک کرد.) ویا محدویت ناشی از ممنوع بودن استفاده از مواد مخدر و یا حتی محدودیت حمل وسائل شخصی به داخل گرمخانه...
پدیده گورخوابی پدیده تازه ای نیست و ارتباط چندانی هم با فقر ندارد !
سام گیس در این گفتگو اظهار عقیده می کند که در دهه اخیر ما با شکل جدیدی از اعتیاد مواجه شده ایم که اعتیاد به شیشه است . اعتیادی که خیلی سریع تر مردم را کارتن خواب می کند و به آخر خط اعتیاد می رساند. در این موارد خانواده ها دیگر تحمل رفتارهای جنون آمیز و افسار گسیخته معتاد را ندارند و او را از خانه بیرون می کنند.
بنفشه سام گیس می گوید با ادامه رواج شیشه در بازار های قاچاق کشور ما در اینده هم شاهد ادامه روند گسترش کارتن خوابی خواهیم بود.
او می گوید پدیده کارتن خوابی در کشور از سالهای دهه هفتاد وجود داشته است و در آن زمان بخشی از این بی خانمانی ناشی از فقر بود. ولی آنچه در یک دهه اخیر دیده می شود بطور عمده ناشی از رواج مصرف شیشه در میان معتادان است که آنها را به این روز می کشاند.
بروایت سام گیس پدیده پناه بردن به گورستان ها در سالهای قبل هم این جا و آنجا دیده شده و علتش هم این است که معتادان برای فرار از اعتراضات مردم به محلات کم رفت و آمد مثل گورستان ها پناه می برند. او عقیده دارد که مطرح شدن وسیع پدیده گورخوابی در میان افکار عمومی که بیشتر توسط شبکه های اجتماعی مطرح شده اند در واقع پدیده جدیدی نیست. در دهه های هفتاد و هشتاد هم افراد معتادی داشتیم که به گورستان ها پناه می بردند و در آنجا ساکن می شدند، برای این که بتوانند از نگاههای مردم و بویژه از اعتراضات مردم در امان باشند.
به این گفتگوی جالب توجه کنید.