فرانسه: وزیر جوان اقتصاد گام آشکاری بسوی نامزدی ناگفته در انتخابات آیندۀ ریاست جمهوری برداشت

امانوئل ماکرون که در افکارعمومی به عنوان فردی مدرن، هوشمند و روزآمد شناخته شده است، در این گردهمائی، سرپا و «در حرکت»، بدون کراوات و بدون یادداشت، خود و دیدگاههای خویش را در بارۀ مسائل مختلف به نمایش گذاشت. او گفت «ما این جنبش را تا ۲۰۱۷‌، تا پیروزی به پیش می بریم»، اما نه از نامزدی خود سخن گفت و نه تقویم و نقشۀ راهی ارائه کرد.

او با برپائی این اجتماع که همه چیز آن از آغازِ یک کارزار انتخاباتی حکایت می کرد، گام تازه ای به پیش برداشت، بی آنکه آشکارا حرکت خود را در راستای اعلام نامزدی خویش در انتخابات آیندۀ ریاست جمهوری قرار دهد و به پرسشی که بر همۀ لب‌ها نقش بسته است، پاسخ گوید.

پاسخ به این پرسش اما آسان نیست. امانوئل ماکرون برکشیدۀ رئیس جمهوری کنونی فرانسه است. او در سخنان خود از اعتمادی که فرانسوا هولاند بدو ابراز داشته، سپاسگزاری کرد و گفت «هرگز نمی تواند به اندازه کافی قدردان او باشد». اعلام نامزدی ماکرون پیش از آنکه فرانسوا هولاند از نامزدی خود صرف نظر کند، آیا خیانت به کسی که «هرگز به اندازۀ کافی قدردان او نمیتوان بود» تلقی نمی شود؟ خیانتی که از نظر سیاسی هزینه‌ای گزاف در پی خواهد داشت. امانوئل ماکرون هر چند می داند که بخت فرانسوا هولاند برای حفظ ریاست جمهوری در انتخابات آینده، اگر رویداد تعیین کننده ای رخ ندهد، بسیار اندک است، اما بخوبی آگاهی دارد که خود او نامزد برگزیدۀ هواخواهان چپ نیست. او که اینک دومین سیاستمدار محبوب فرانسه، پس از اَلن ژوپه، محسوب می شود، همچنین بخوبی می داند که این محبوبیت بویژه در میان رای دهندگان راست و میانه است (به ترتیب ٤١ در صد و ٥٢ در صد) تا در میان شهروندان سوسیالیست و هواخواهان «جبهۀ چپ» ( به ترتیب ٣٨ در صد و ٢٠ در صد). با این حال محبوبیت امائول ماکرون نزد رای دهندگان راست و میانه برای او در انتخابات ریاست جمهوری حاصل چندانی نخواهد داشت زیرا آنان نامزد خویش را دارند و آن هنگام که پای صنوق‌های رای می روند ورقۀ رای در دست آنها نام وی را نخواهد داشت.

از همین روست که وی در گردهمآئی سه شنبه شب بارها تاکید کرد که به جناح چپ تعلق دارد. او گفت «من چپ هستم. چپ، گذشتۀ سیاسی من است، چپ، تبار خانوادگی من است». او اما افزود که در جنبش خود «افراد کاملا معتقد به چپ و افراد کاملا معتقد به راست» را گردهم آورده است و این چنین ابهام دیگری بر همۀ ابهام های موجود افزود.
امانوئل ماکرون که از دو سال پیش وزیر اقتصاد فرانسه است و پیش از آن نیز دو سال معاون دبیر کل دفتر رئیس جمهوری و مشاور اقتصادی او بوده، کیفرخواستی علیۀ کارنامۀ دولتی که بدان تعلق دارد ارائه کرد.

او گفت «کشور ما به سبب وعده‌های به اجرا گذاشته نشده، فرسوده شده است» و افزود «از امشب ما باید همان باشیم که هستیم، یعنی جنبش امید». آنکه او را به عدم انجام وعده هایش متهم می کنند، فرانسوا هولاند است.

هنگامی که در پایان اجتماع سه شنبه شب از برخی شرکت کنندگان پرسیده شد آیا امانوئل ماکرون با توجه به آنچه گفت نامزد انتخابات ریاست جمهوری است، شماری با اطمینان گفتند «البته، مگر حرف‌های او را نشنیدید؟» و برخی دیگر معتقد بودند که «هدف او انتخابات نیست، در پی پیش بردن جنبشی است که بر جهت‌گیری‌های آیندۀ کشور اثر بگذارد».

آیا امانوئل ماکرون نامزد انتخابات آیندۀ ریاست جمهوری در فرانسه است؟ او زمین انتخابات را شخم می زند به امید آنکه، با کناره گیری فرانسوا هولاند، بتواند دانۀ نامزدی خود را بر آن بپاشد. پرسش دیگری که فعلا بی پاسخ می ماند اینست که در آن صورت چه کسانی حاضر به آبیاری و باغبانی از این کشت خواهند بود؟