روز شانزدهم سپتامبر، "گی بئار"*، یکی از شناخته شده‌ترین آوازخوان‌های فرانسوی در سن ٨۵ سالگی در گذشت. او که با آهنگ‌های معروفی چون "زنده باد گل رز" و یا "رنگ‌های زمان"، در حافظه بسیاری از فرانسوی‌ها جایی برای خودش باز کرده، متعلق به آن نسل از آوازخوان‌های فرانسوی بود که آهنگ‌هایشان به آهنگ‌های سنتی و مردمی فرانسه معروف شده است.
بسیاری از پژوهشگران و روزنامه‌نگاران عرصه موسیقی در فرانسه، "گی بئار" را در کنار "ژورژ برسَنس" یا "ژاک برل" یکی از نمایندگان اصلی موسیقی فرانسوی می‌شمارند که انتخاب شعر و ملودی های اصیل سنتی، از شاخصه‌های کار آنان بشمار می رود.
"برتراند دیکال"، پژوهشگر موسیقی و روزنامه‌نگار در رادیو "فرانس اَنفو": «"گی بئار" به آن دوره کوتاه از آهنگ های مردمی در فرانسه تعلق دارد که همه به آهنگ‌هایی که از رادیو پخش می شد علاقه داشتند. باید درک کرد که از دربان گرفته تا استادان دانشگاه، از آدم‌های چیزفهم گرفته تا آنانی که مدرسه نرفته بودند، از ثروتمندان گرفته تا فقرا، از آنانی که چپی بودند یا راستی، در سال‌های ۵٠ و ٦٠ دوست داشتند آلبوم جدیدی از "برسنس"، "گی بئار" یا "ژاک برل"، داشته باشند. چنین فرهنگی کاملاً وجه مشترک فرهنگ آدم‌های چیزفهم و فرهنگ مردمی بود و "گی بئار" از تعلق داشتن به چنین نسلی افتخار می کرد.»
"گی بئار"، همانند بسیاری از هنرمندان و آوازخوانان معروف، زندگی پرفراز و نشیبی داشت که در جریان آن، هم بعنوان کمپوزیتور و هم بعنوان آوازخوان، تجربه‌های متفاوتی را از سر گذراند.
او که در سال ١٩٣٠ در یک خانواده یهودی فرانسوی زبان در قاهره متولد شده بود، بخش‌هایی از دوران کودکی و نوجوانی اش را در کشورهای مصر، یونان، فرانسه، آمریکا، مکزیک و لبنان گذراند و از تجربه زیستن فرهنگ‌های مختلف، علاقمندی ویژه به علوم و هنرهای مختلف را به ارث برد.
گی بئار در در دهه ۵٠ در فرانسه به دو آموزش متفاوت موسیقی و مهندسی پرداخت، و همزمان شبانه به آواز خوانی در کاباره‌ها روی آورد اما آهنگ‌های این دوره او محبوبیتی کسب نکرد؛ با این حال در جریان همین سال‌ها بود که دو آوازخوان معروف فرانسوی، "ژولیت گره کُو" و "پاتاشو"، برخی از آهنگ‌های "گی بئار" را بازخوانی کردند و اندکی بعدتر "گی بئار" در سالن معروف "المپیا" روی صحنه رفت.
"گی بئار" در سال ١٩٦٠ آهنگ معروف "آب روشن" برای فیلمی به همین نام و در سال ١٩٦٦ نیز آلبومی از آهنگ‌های سنتی یا قدیمی فرانسوی بنام "زنده باد گل رز" را بیرون داد.
فراز و فرود تجربه‌های گی بئار در دهه ٦٠، با مدل‌های جدید موسیقی آمریکایی مانند"راک اند رول" یا "تویست"، باعث شد او به کار در تلویزیون روی بیارود و برنامه بسیار معروف "خوش آمدید" خود را به میزبانی از هنرمندان از جمله هنرپیشگان تئاتر اختصاص دهد.
در سال‌های بعد، "گی بئار" همچنان به آواز خوانی و سرودن شعر در عرصه‌های سنتی پرداخت و نوگرایی را هم فراموش نکرد اما برای برگشت دوباره به صحنه در دهه ٩٠، مدت‌های زیادی انتظار کشید.
در سال ٢٠١٠، "گی بئار" آلبومی از چندین ترانه خصوصی‌اش را بنام "بهترین چیزها" به بازار فرستاد و با استقبال خوبی روبرو شد؛ منتقدین موسیقی در فرانسه، از این آلبوم بعنوان بازگشت دوباره "گی بئار" بعنوان یکی از نمایندگان موسیقی سنتی فرانسه استقبال کردند اما "گی بئار" در ژانویه ٢٠١۵، در سالن "المپیا" از شنوندگانش خداحافظی کرد، تا بقول خودش، پشت آثاری که از خود برجا گذاشته است به گمنامی برگردد:
« من تا امروزهر آنچه که می توانستم انجام دهم انجام دادم و حالا وظیفه دارم به گمنامی برگردم. من آدم‌های گمنام را که یک اثر بیادماندنی بجا می گذارند ترجیح میدهم تا قیافه و سرگذشت زندگی آدم‌هایی را که کاری انجام نداده‌اند.
آنچه که برای من اهمیت دارد خودِ یک اثر است و نه شخص. من آهنگ‌هایی را میخوانم مانند "زمان گذشته" یا "زنده باد گل رز" که از دوره لویی چهاردهم باقیمانده و یک آهنگ واقعی است؛ مردم فکر می کنند که این یک آهنگ جدید است؛ به این دلیل، که آهنگ‌ها پیام شان تا مدت‌ها باقی می ماند».
*Guy Béart
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید