فرانسوا هولاند الجزایری

جدای از این که الجزایر، پهناورترین کشور آفریقایی و یکی از بزرگترین کشورهای عربی است؛ این کشور با داشتن منابع طبیعی از جمله نفت، یکی از غنی‌ترین این کشورهاست.

اما الجزایر که سال‌ها مستعمره فرانسه بوده، از جنبه‌های دیگری نیز در عرصه سیاست خارجی فرانسه اهمیت دارد.

پس از گذشت دهه‌ها از جنگ الجزایر، که در سال‌های ۱۹۵۴ تا ۱۹۶۲ رخ داد و منجر به استقلال این کشور شد، الجزایری‌ها و فرانسوی‌ها هنوز نتوانسته‌اند زد و خوردها و شکنجه‌های میان طرفین درگیر را فراموش کنند.

این جنگ گرچه مدت‌هاست تمام شده اما سایه آسیب‌ها و خشونت‌هایش بر روابط دو کشور باقی است و عادی‌سازی روابط هنوز یک دغدغه اصلی برای سیاستمداران هر دوی این کشورهاست.

هفته‌نامه نوول ابزرواتور، در مقاله‌ای به قلم ونسان ژوور، به تاریخ روابط دو کشور پس از جنگ الجزایر می‌پردازد.

همچنین این مقاله که عنوانش «هولاند الجزایری» است، رابطه ویژه رییس جمهور کنونی فرانسه با کشور الجزایر را بررسی کرده است.

نویسنده نوول ابزرواتور، تأکید می‌کند که هولاند الجزایر، مردمانش و الفبای قدرت در این کشور را به خوبی می‌شناسد. سفر و سخنانی که او در این سفر خواهد زد بسیار دقیق و حساب شده خواهد بود.

در واقع، نوول‌ابزرواتور در جست‌وجوی پاسخ برای این پرسش اساسی است که آیا فرانسوا هولاند خواهد توانست رییس جمهوری باشد که میان فرانسه و الجزایر آشتی برقرار کند؟ امری که رؤسای جمهور قبلی فرانسه به آن نایل نشدند.

نویسنده نوول ابزرواتور مقاله خود را با ملاقات فرانسوا هولاند با احمد بن بِلا- رهبر سیاسی جنگ استقلال الجزایر، اولین نخست وزیر و نخستین رئیس جمهور الجزایر، شروع می‌کند که یک سیاستمدار سوسیالیست بود.

دو سال پیش هولاند در سفری به الجزایر با احمد بن بلا در ویلایش در الجزیره- پایتخت الجزایر، دیدار کرد و به مدت یک ساعت با وی به گفت‌وگو پرداخت؛ این پیرمرد ٩٤ ساله درست ده روز قبل از دور اول انتخابات اخیر ریاست جمهوری فرانسه که منجر به انتخاب فرانسوا هولاند شد، درگذشت؛ احمد بن بلا در آن دیدار از سال‌های زندانی بودنش در زندان‌های فرانسه و الجزایر گفته بود.

نوول ابزرواتور، با این مقدمه می‌نویسد که فرانسوا هولاند در یک سفر بسیار حساب‌شده قرار است دوباره به الجزایر برود و آیا بخت همراه او خواهد بود؟

این هفته‌نامه ادامه می‌دهد، از سال ١٩٧٥ تمامی رییس جمهورهای پیشین فرانسه، از همان ابتدای به قدرت رسیدنشان تلاش کردند آرامش را در روابط میان فرانسه و مستعمره سابقش یعنی الجزایر برقرار سازند. اما همه، از دستن و میتران گرفته تا شیراک و سارکوزی، دوره‌های ریاست جمهوری خود را با سردی روابط میان دو کشور به پایان رساندند. با این حساب، آیا فرانسوا هولاند که بسیاری به او لقب «الجزایری» داده‌اند، می‌تواند بر این معضل غلبه کند؟

سپس نویسنده مقاله نوول‌ابزرواتور به رابطه ویژه فرانسوا هولاند با الجزایر اشاره می‌کند و می‌نویسد که هولاند زندگی حرفه‌ای‌اش را با الجزایر شروع کرد. او در سال ١٩٧٨ وارد الجزیره شد و کالج ملی مدیریت فرانسه در سفارت این کشور در الجزایر، مدتی کارآموز بود.

نوول ابزرواتور درباره دلیل انتخاب الجزایر به عنوان محل کارآموزی از سوی هولاند می‌نویسد که این انتخاب به دلیل مواضع سیاسی پدرش بود. ژرژ هولاند- پدر فرانسوا هولاند، که از مبارزان فرانسوی در الجزایر بود در آن زمان از هواداران راست افراطی بوده و در انتخابات شهرداری شکست خورده بود.

یکی از دوستان فرانسوا هولاند می‌گوید: فرانسوا همیشه از خودش می‌پرسید که چرا پدرش طرفدار حضور فرانسه در الجزایر بود و با سفر به الجزایر می‌خواست به پاسخ این پرسش برسد؛ نویسنده نوول ابزرواتور بلافاصله ادامه می‌دهد که آیا فرانسوا هولاند به پاسخ رسید؟.

سپس نوول ابزرواتور به سفر بعدی هولاند به الجزایر در سال ٢٠٠٦ اشاره می‌کند و می‌نویسد که وقتی فرانسوا هولاند به عنوان دبیر اول حزب سوسیالیست فرانسه انتخاب شد، رییس دفترش به او پیشنهاد کرد که الجزایر را به عنوان اولین مقصد سفر خارجی‌اش انتخاب کند و او بلافاصله پذیرفت.

وقتی هولاند به الجزایر سفر کرد مورد استقبال گرم بوتفلیقه- رییس جمهوری این کشور، قرار گرفت و به مدت سه ساعت با او مذاکره کرد.

همچنین نوول ابزرواتور، به حضور فرانسوا هولاند در مراسم یادبود کشته‌شدگان الجزایری در پاریس در اکتبر امسال اشاره می‌کند و از قول یکی از دوستان مورخش می‌نویسد که هولاند نمی‌خواهد هیچ فرصتی را از دست بدهد.

حدود پنجاه سال پیش، در ۱۷ اکتبر ۱۹۶۱، پلیس پاریس صدها الجزایری را که در اعتراض به قانون منع رفت و آمد شبانه‌شان تظاهرات کرده بودند، به قتل رساند.

همچنین هفته‌نامه نوول ابزرواتور این هفته در بخش کتاب خود نیز به مناسبت داغ بودن موضوع الجزایر، به معرفی کتابی در این باره پرداخته و گفت‌وگویی با نویسنده این کتاب را منتشر کرده است.

کتاب "الجزایر در دوران استعمار"، نوشته یک استاد تاریخ به نام پی‌یر نورا، است که پس از پنجاه سال، دوباره امسال منتشر شده است، اما این کتاب در چاپ جدید خود، نامه نسبتا بلندی از ژاک دریدا- فیلسوف فرانسوی الجزایری‌تبار، خطاب به نویسنده را نیز به همراه دارد.

اکسپرس- دیگر هفته‌نامه فرانسوی، نیز در شماره این هفته خود در گزارشی به سفر نزدیک فرانسوا هولاند به الجزایر پرداخته است.

این هفته‌نامه هم، دلیل علاقه ویژه هولاند به الجزایر را افراطی‌گری‌های پدرش می‌داند. اولین خاطرات هولاند از الجزایر مربوط به شش هفت سالگی‌اش می‌شود که همراه پدرش به الجزایر رفته بود. پدر هولاند همواره می‌ترسید تا قدرت فرانسه افول کند.

اکسپرس نیز مانند نوول‌ابزرواتور این سؤال را مطرح می‌کند که آیا رییس جمهور «نرمال» یا عادی فرانسه می‌تواند روابط فرانسه-الجزایر را هم عادی کند؟

این هفته‌نامه به نقل از ژان پی‌یر مینیار- وکیل و دوست آقای هولاند، می‌نویسد که تمام رؤسای جمهور فرانسه امیدوار بودند که بتوانند میان فرانسه و الجزایر آشتی برقرار کنند، در گذشته سخت بود، اما اکنون با تغییر نسل‌ها شاید خیلی آسان‌تر شده باشد.

اما اکسپرس در گزارش‌های دیگری، به دو کشور دیگر شمال آفریقا می‌پردازد: مالی و تونس.

یکی از ساکنان سابق شهر تمبوکتو پس از سال‌ها به زادگاهش بازگشته و این شهر تاریخی را که اکنون در تصرف اسلامگراها و ساخه مغرب عربی القاعده است برای خوانندگان اکسپرس روایت می‌کند و جزییاتی از تعصب و وحشیگری موجود را شرح می‌دهد.

به نوشته او قبلا در ورودی شهر تمبوکتو نوشته بود که به «به شهر 333 قدیس خوش‌آمدید» اما اکنون نوشته شده: «به شهر اجرای شریعت خوش‌آمدید.»

و در نهایت این که لوپوئن در مطالب هفتگی خود به قلم برنارد هانری لوی، به رابطه فرانسه و سوریه در دوره کنونی پرداخته است.

برنارد هانری لوی، نویسنده و منتقد فرانسوی، مطرح در مقاله خود عنوان «امروز برای سوریه چه می‌توان کرد» خواستار دخالت نظامی فرانسه در سوریه شده است.

این مقاله سه سوال اساسی را مطرح می کند: آیا هنوز زمان برای مداخله نظامی در سوریه باقی است؟ در شرایط کنونی چه کاری می توان برای سوریه انجام داد؟ و چطور می توان با وتوی چین و روسیه مقابله کرد؟

برنارد هانری لوی می نویسد: جواب من به اولین سوال مثبت است. اگر به مداخله نظامی در سوریه جواب منفی دهیم، آمار کشته شدگان که اکنون بیش از 40 هزار نفر است، به 50 هزار و 60 هزار و بیشتر از آن خواهد رسید.

این متفکر فرانسوی درباره مخالفت روسیه و چین نیز می گوید باید درباره سوریه همان کاری را کرد که آمریکا درباره عراق کرد. یا متحدانش در ناتو درباره کوسوو انجام دادند.

برنارد هانری لوی که نیکلا سارکوزی را در جنگ اخیر لیبی همراهی می‌کرد، پیشنهاد می دهد اکنون فرانسه همان کاری را بکند که سارکوزی در برابر بحران لیبی انجام داد.

اشاره این نویسنده فرانسوی به این نکته است که فرانسه برای حل بحران لیبی، همزمان با به رسمیت شناختن مخالفان قذافی، در لیبی مداخله نظامی کرد.