فرانسوا هولاند و دشواریهای حمله نظامی به سوریه

روزنامه های امروز فرانسه در کنار موضوعات داخلی این کشور، بازهم اما و اگرهای حمله نظامی احتمالی علیه دولت بشار اسد را مورد بررسی قرار داده اند.
روزنامه فیگارو به این مطلب پرداخته است که شکست دیوید کامرون، نخست وزیر بریتانیا در متقاعد کردن پارلمان این کشور به حمله نظامی به سوریه، باعث شده فرانسوا هولاند، رئیس جمهور فرانسه در خط مقدم اروپا، جای او را در کنار باراک اوباما، رئیس جمهور آمریکا بگیرد.
فیگارو در صفحه اول خود یادآوری می کند اکنون فرانسه در اروپا تنها کشوری است که از یک حمله احتمالی نظامی علیه بشار اسد حمایت می کند زیرا آلمان هم روز گذشته اعلام کرد در چنین حمله ای شرکت نخواهد کرد. در این میان فقط واشنگتن همانند پاریس همچنان مصمم است دست به یک اقدام نظامی علیه دمشق بزند، آنهم، بقول روزنامه، شاید قبل از روز سه شنبه آینده که باراک اوباما در جلسه سران گروه ٢٠ شرکت خواهد کرد.
فیگارو با این حال از قول آلن بارلوه، تحلیلگر این روزنامه می نویسد مخالفت پارلمان بریتانیا با حمله نظامی به سوریه، فرانسوا هولاند رئیس جمهور فرانسه را، از چندین جهت، در وضعیت دشواری قرار داده است.
به نوشته این تحلیلگر بدلیل اینکه اختلافات اعضای شورای امنیت سازمان ملل متحد یک چارچوب قا نونی بین المللی برای حل بحران سوریه را ناممکن کرده است، هرگونه اقدام نظامی در سوریه به یک مشروعیت بین المللی در چارچوب یک ائتلاف گسترده نیاز دارد. اما در حال حاضر در چنین ائتلافی کشور های اروپایی حضور ندارند و اتحادیه عرب، که ضمانت اخلاقی حمله به سوریه را بعهده دارد، بشار اسد را فقط محکوم کرده است.
فیگارو هشدار میدهد که در شرایط کنونی، در یک خاور میانه در گیر تحولات که در معرض احیای ناسیونالیزم عربی نیز قرار گرفته، تهدید جنگ صلیبی غرب در منطقه، به آسانی میتواند در اذهان شکل بگیرد. در چنین موقعیتی بوی خوشی از همراهی فرانسه با آمریکا در منطقه به مشام نمیرسد.
فیگارو در ادامه می نویسد از سوی دیگر، فرانسوا هولاند در رزمناو خود برای حمله به سوریه، مدارک و اسناد معتبر نیز در اختیار ندارد. به نوشته روزنامه، اگر چه در شوک بعد از انتشار تصاویر قربانیان حمله شیمیایی روز ٢١ اوت گذشته، رئیس جمهور فرانسه همانند باراک اوباما متقاعد شده بود که حمله یاد شده، توسط نیروهای دولتی صورت گرفته است، با این حال، فرانسوا هولاند در گفتگوی خود با روزنامه لوموند ، فقط از «مجموعه علایمی» در این باره سخن رانده است.
فیگارو می نویسد در فاصله میان اعتقاد محکم به مسئولیت دولت بشار اسد و انتظار برای دستیابی به مدارک موثق در این باره، تردید، کم کم به افکار عامه راه یافته است.

از سوی دیگر، عدم وضاحت در اهداف حمله نظامی به سوریه نیز، فرانسوا هولاند را در موقعیت شکننده ای قرار میدهد.
فیگارو این نکته را برجسته می کند که لحن تند و «اخلاقی» هفته گذشته رئیس جمهور فرانسه که از تنبیه بشار اسد سخن گفته بود اکنون کم کم جایش را به استدلال رسمی «امنیتی» داده است که بر مبنای آن، هدف حمله نظامی به سوریه، جلوگیری از تبدیل شدن حملات شیمیایی به یک «شیوه معمولی» جنگی و تهدید مستقیم کشورهای دیگر خواهد بود.
واشنگتن و پاریس هردو وانمود می کنند که دفاع از «خط قرمز» تعیین شده توسط آنان به معنای تغییر رژیم بشاراسد نیست. صرف نظر از پرسشهایی که در مورد جنبه های فنی و پیامدهای منطقه ای یک حمله نظامی، هرچند محدود، به سوریه وجود دارد، این پرسش اساسی را نیز باید مطرح کرد که در چنین صورتی، چگونه این حمله نظامی را با اولویت یک راه حل سیاسی میتوان سازگار کرد؟
فیگارو آخرین دشواری، یا بقول روزنامه، پاشنه آشیل فرانسوا هولاند در حمله به سوریه را، عدم حمایت مردم فرانسه از چنین حمله ای بر می شمرد.
سوریه کشور آفریقایی مالی نیست و افکار عامه در فرانسه که همیشه از ناتوانی جامعه بین المللی در برابر بحران سوریه انتقاد کرده است، اکنون تردید دارد که نیروهای فرانسوی در جنگ سوریه نیز درگیر شوند.
فیگارو در این استدلال خود بر آخرین نظر سنجی انجام شده برای روزنامه در روز چهارشنبه تکیه می کند که بر مبنای آن، فقط ٤١ در صد مردم فرانسه از اقدام نظامی این کشور در سوریه حمایت می کنند.