در انتظار دیدن فیلم هنری شیرین نشاط با شرکت "ناتالی پورتمن"، هنرپیشه بنام، از روز 11 سپتامبر نمایشگاهی از آخرین آثار این هنرمند ویدئوکار، عکاس و سینماگر ، به نام "شاهنامه"،در گالری "ژروم دو نوآرمون" در پاریس به نمایش گذاشته شد.
ویژگی این نمایشگاه در کنار هم گذاشتن عکس زنان و مردانی است که به روی آنها با خطوطی ریز، اشعار مولوی نوشته شده و بر بدن کساتی که به پهلوانان زورخانه شبیه هستند، تصاویر ی به سبک تصاویر پرده نقالی کشیده شده که اشعار شاهنامه آنها را همراهی می کنند.
از شیرین نشاط پرسیدم چگونه شد که به فکر اشعار شاهنامه و این پرداخت افتاد ؟
در این چهارمین نمایشگاه خود در همین گالری، اما در ساختمانی نزدیک به آن، اخرین کار ویدئوئی شیرین نشاط نیز به نام "ورای قانون" به نمایش در آمده که برگرفته است از پرفورمانسی که درسال 2011 در نیویورک، همراه با شجاع آذری ، به صحنه برده شد.
گفت وگو با شیرین نشاط
در این کار ویدئو ئی بسیار پر معنا و تعمق بر انگیز، یک قاضی را می بینیم که با شعر و ادبیات با دو متهم روبرو می شود که یکی زن و دیگری مرد است. آنها همین اشعاررا با آواز میخوانند و مرد که محسن نامجوست سه تار نیز می نوازد. صحنه ای که می تواند گوشه چشمی به محاکمات ویا تحت فشار قرار گرفتن هنرمندان باشد.
به مناسبت،برگزاری این نمایشگاه، یک کاتالوگ از همه کارهای به نمایش گذاشته شده شیرین نشاط تهیه شده که متن آن نوشته عبدی کلانتری، منتقد هنر و نویسنده ایرانی است. این کاتالوگ ، که متن آن به زبانهای انگلیسی و فرانسه است، از روز 11 سپتامبر،در نمایشگاه، به روی اینترنت و در کتابفروشی ها در دسترس علاقمندان قرار داده شده است.
GALERIE JEROME DE NOIRMONT. 36-38 AVENUE MATIGNON. 75008 PARIS.
برندگان فستیوال ونیز
گرچه تا امروز خبر برندگان 69 امین فستیوال فیلم ونیز را شنیده اید، اما بازهم یاد آوری برندگان آنهم از زاویه هدیه هائی که در یافت می کنند، شاید خالی از تفریح نباشد.
مارک بنام "ژه ژر لو کولتر" با دادن ساعت های خود به برندگان فستیوال، تبلیغ مفصلی برای خود کرد چرا که این هنرمندان همراه با باجایزه خود یک ساعت "ریورسو" این مزون را دریافت می کردند.
"کیم کی دوک"، کارگردان بسیار خاص کره ای که با فیلم قوی خود "پیه تا" توانست به حق جایزه شیر طلائی این فستیوال را برباید، گر چه در دنیای پر زرق وبرق مد زندگی نمی کند و در گذشته نیز انزوا را برگزیده بود؛ "فیلیپ سیمور هوفمان"، بازیگر توانای فیلم "مرشد"، ساخته "پل توماس آندرسن" و یکی از برندگان جام "ولپی" به عنوان بهترین هنرپیشه مرد و هنرپیشه اسرائیلی "حداث یارون" برنده همین جام به عنوان بهتری هنرپیشه زن و شماری دیگر از شخصیت های هنری این ساعت را دریافت کردند.
گفتنی است که جایزه "فیپرشی"، فدراسیون بین المللی منتقدان فیلم، هم به فیلم "مرشد" داده شد.
در بخش "افق ها"، بخشی که فیلم "خانه پدری درآن شرکت داشت و امیر نادری یکی از اعضای هیات داوران آن بود، فیلم "سه خواهر"، ساخته "وان بینگ"،جایزه بزرگ این بخش را گرفت و فیلم "تانگوی آزاد"، چهارمین فیلم بلند "فردریک فونتن"، کارگردان بلزیکی ، جایزه ویژه داوران این بخش را ربود.
جایزه شیر طلائی بهترین فیلم اول به فیلم "قالب" ساخته بسیار خوب "علی آیدین" از ترکیه داده شد.
گفتنی است که روزنامه های ورسانه های ایتالیائی بحث های بسیاری پیرامون این جوایز بر پرانگیختند چرا که همگی از این که هم وطنشان"مارکو بلوکیو"، با فیلمش "زیبای خفته" هیچ جایزه ای نبرد، ناخشنود شده بودند. به ویژه این که سینمای ایتالیا از سال 1998 به این سو هیچ گاه شیر طلائی "موسترای ونیز" را نبرده است.
"کوریره دلا سرا" از گزینش پرسش برانگیز ژوری صحبت می کند که به نوشته این روزنامه " به فیلمی تحریک کننده به جای یک فیلم زیبا" جایزه داده است. این روزنامه همچنین به مهارت "مایکل من"، رئیس هیأت داوران در کنفرانس مطبوعاتی اعلام جوایز اشاره می کند که " بسیار خوب از زیر صحبت پیرامون این که آیا در مورد سه فیلم ایتالیائی حاضر در مسابقه بحث شده است، در رفت. به نوشته این روزنامه، "ماتئو گارونه"، کارگردان ایتالیائی و عضو هیأت داوران هم با سکوت ناخشنودی خود را از این گزینش بیان نمود .
"لا رپوبلیکا" بیشتر انگشت بر اشتباه ژوری در دادن جایزه شیر نقره ای بهترین کارگردانی به "اولریش زیدل" اتریشی برای فیلمش "بهشت : باور" و دادن جایزه ژوری به "پل توماس آندرسن" برای "مرشد" می گذارد.
اما "البرتو باربرا" ، رئیس تازه فستیوال، بسیار محکم با این بحث ها برخورد نمود و گفت : "هیچ کس نباید گزینش ژوری را زیر پرسش ببرد. همه این حرفها چیزی جز گمانه زنی و سخنوریهای آکادمیک نیست." او افزودکه در جلسه بحث هیآت داوران شرکت داشته و دیده چگونه با رعایت دمکراسی کامل، برندگان انتخاب شده اند.
مرور بر آثار "مانوئل دو اولیورا" کارگردان 104 ساله
در حالی که آخرین فیلم کهن سال ترین کارگردان جهان "مانوئل ده الویرآ" ی پرتغالی، 104 ساله، در بخش خارج از مسابقه ی"موسترای ونیز" به نمایش در آمد، سینماتک فرانسه ازهمان روز نمایش یعنی 6 سپتامبر ،تا روز 21 اکتبر، همه آثار این هنرمند را به نمایش می گذارد.
مانوئل ده الیورآ که فرزند یک صاحب صنعت بسیار ثروتمند بود، در 20 سالگی یک فیلم مستند در مورد رودخانه "دورو" ساخت که مورد توجه قرار گرفت. او سپس پنجاه سال از زندگی خود را با کارهای مختلف از جمله مسابقات اتومبیل و کشاورزی سر کرد. طی این سالها گر چه سه فیلم ساخت اما نمی توان گفت که از نظر سینمائی چندان کارنامه پرباری بوده است. تا این که در 70 سالگی ، یعنی در سال 1978، کاملأ به دنیای سینما پیوست و تقریبأ هر سال یک فیلم آفرید. طی این سی و چهار سال، "مانول ده الیویرآ" خود را به هیچ سبک و مکتبی محدود نکرد و این ازادی فکری و عمل باعث شد چندان مخاطب خود را نیابد. از این رو نام خود وی معروف تر از فیلم هائی است که ساخته است.
حال به مناسبت اکران "ژبو و سایه"، آخرین فیلمش که در آن هنرپیشگانی چون "مایکل لونزدال"، "ژان مورو" و کلودیا کاردیناله شرکت دارند، سینماتک فرانسه تصمیم گرفت، از این هنرمند با نشان دادن همه فیلم هایش بزرگداشت به عمل آورد. به هر رو سینماتک فرانسه این امکان را می دهد که بار دیگر یا برای اولین بار فیلم های خوب او چون "کمدی الهی" و "من به خانه می روم" را ببینیم.
در فیلم "ژبو و سایه" که بر پرده سینما ها آمده و اقتباسی است از نمایشنامه "رائول براندآو"، "مانوئل دو الیورآ" تآتر را به سینما می آورد. بدین معنا که تمام فیلم در یک اتاق می گذرد. اما چون بیشتر هنرپیشه ها مسن هستند و این مسئله را خود نمایشنامه می طلبید، این گونه به نظر می رسد که کارگردان پیر ، خود نیز توانائی پرداختن به سوژه هائی که نیازمند جنب وجوش بسیار هستند را نداشته است.
هنرپیشگانی که به هنگام مونتاژ فیلم ناپدید می شوند
چندی است که به نظر می رسد مد ناپدید شدن هنرپیشگان در بخش هائی از یک فیلم ویا حتا از سراسر آن ، رایج شده باشد.
در صدر سانسور کنندگان آنها "ترنس مالیک" قرار می گیرد که اخرین فیلم بسیار معمولی اش که گفته می شود از راش های فیلم برنده نخل طلای کن، "درخت زندگی" سا خته شده، در فستیوال ونیز به نمایش در آمد. هنرپیشگانی چون "راشل ویس"، "مایکل شین"، "اماندا پیت" و شماری دیگر در آخرین فیلم او " درو صف شگفتی" دیده نمی شوند. در حالی که همگی در آن بازی کرده بودند. آنها در واقع نمی دانستند که "ترنس مالیک" در گذشته نیز به کرات یک شخصیت را به هنگام مونتاژ از همه فیلم خود درآورده است. برخی دیگر چون "شان پن" که تنها در صحنه های کوتاه وسپس در صحنه پایانی فیلم "درخت زندگی" و به شکل بی ربط حاضر می شود ، میتوانند به خوبی در این مورد شهادت دهند. حال بازهم "شان پن" باید خشنود باشد که تصویرش نشان داده شد چون کسانی چون "جرج کلونی"، "جان تراولتا" و "وودی هارله سون" که در زمان فیلم برداری، در شرایطی سخت، به شدت کار کرده بودند، خود ر اتنها دریک یا دو صحنه دیدند.
"آنگ لی"، کارگردان فیلم "ببر و اژدها" و "بروکه بک مانتین"، نیز یکی چنین کاری را با "توبی مک گوایر" در فیلم "اودیسه ی پی" انجام داد که نامزد اسکار شده بود. در این فیلم ، "پی پاتل"، یک سرخپوست جوان ، ناچار می شود اقیانوس آرام را در یک قایق نجات و همراه با یک پلنگ بپیماید. به باور "آنگ لی" حضور هنرپیشه معروفی چون " توبی مک گوایر"،به یکدستی فیلم و پذیرفتنش در سطح بین المللی، لطمه وارد می کرد .
بهانه "الیور استون" در حذف کامل "اوما تورمان" از فیلم خود "وحشی ها" که در روز 26 سپتامبر به سینما ها می آید، این بود که بین سناریو، خود فیلم و کتابی که فیلم از آن برگرفته شده بود اختلاف بسیاری به و جود آورده بود !!!
مثال ها بسیارند و نمی توان همه آنها را برشمرد. شاید خود هنرپیشگان هم نخواهند که درمورد این ماجرا ها سخن بسیار گفته شود.
شمار سینماروها در فرانسه
بنا به آمار منتشر شده، طی هشت ماه اول سال جاری، 132.41 میلیون بلیط سینما به فروش رسیده که این میزان نسبت به همین مدت در سال گذشته کاهش 1.7 درصدی داشته است.
"مرکز ملی سینما و تصاویر متحرک" با دادن این آمار ، به جستجو ی علل این کاهش بر آمده است که بیشتر شامل ماههای ژوئیه و آوت، یا تعطیلات تابستانی، می شود. آنها بر این باورند که گر چه بحران اقتصادی می تواند در این کاهش نقشی داشته باشد اما علت اصلی را نه در شمار فیلم های ارائه شده بلکه در عدم ارائه فیلم های با کیفیت بالا می دانند. این در حالی است که فیلم های بسیاری برای فصل آغاز کار مدارس و زندگی عادی، یعنی فصل پائیز، برنامه ریزی شده اند و ممکن است نتوانند تماشاگر خود را پیدا کنند. به باور آنها این پخش کنندگان هستند که از این برنامه ریزی نادرست خود و از دست دادن موقعیت های تابستانی تأسف خواهند خورد.
طی ماههای تابستان به جز فیلم های آمریکائی، کمتر فیلمی گلیم خود را از آب بیرون کشید. در میان آنهائی که موفق تر بوده اند می توان "سهم فرشتگان" ، ساخته "کن لوچ" را نام برد.
فیلم های فرانسوی 39.1 %. فیلم های آمریکائی 49.2% فیلم های دیده شده را طی این مدت تشکیل می دهند.
روزهای میراث تاریخی فرارسید
بنا به رسم همه سال، در روزهای 15 و16 سپتامبر 16.000 مکان تاریخی، پنهان شده در زیر زمین ، بناهای ارتش، موزه های ناشناخته، سفارت خانه ها، مکان های دیدنی و یا دور از دسترس عموم درهای خود را به روی همه باز می کنند.
پر مشتری ترین آنها کاخ الیزه، محل زندگی رئیس جمهوری فرانسه است که قرار شده پس از این یک روز درماه درهای باغ خود را به روی عموم بگشاید. کاخ نخست وزیری و پارلمان فرانسه هم از مکانهای بسیار مورد توجه مردم است و برای دیدن آنها باید ساعت ها صف را تحمل کرد.
انتظار می رود که همچون سالهای گذشته و طی بیست و هشت سالی که این روزها وجود داشته اند، جماعت بزرگی با شکیبائی در صف های دراز بایستند تا به مکان مورد علاقه خود برسند.
از جمله مکان هائی که برای دیدنش باید بسیار زود دست به کار شد، برج"سن ژاک" در کوچه ریوولی است که به تازگی از تعمیرات دراز مدت بیرون آمده و از بالای آن می توان منظره بسیار جالب پاریس کهن را دید.
یکی دیگر موزه "گومون"، کهن ترین کمپانی تولید فیلم جهان، است که در آن مجموعه بزرگی از اشیاء ، فیلم ها، لباس ها و دستگاهای در پیوند با سینما نگهداری می شود . این موزه در شهرک "نوئی" در حومه پاریس قرار دارد و موزه ایست خصوصی.
برای علاقمندان به جواهرات، جواهر سازی "مه لر"، متعلق به خانواده "ملریو" و یکی از کهن ترین جواهر فروشی های جهان که از سال 1613 توسط این خانواده به وجود آمده و هنوز دفترچه سفارش های پادشاهان را نگهداشته است، می تواند یکی از مکانهای دیدنی باشد.
ساختمان دیگر که آن هم در مواقع عادی باید با خرید بلیط و رعایت زمان دیدار به آنجا رفت، سینما "رکس" پاریس است که یکی از بناهای جذابی است که با دنیای سینما از آغاز پیوندی دیرینه دارد. معماری خاص آن هم نمایشگر دوره ای است که از کشور های دیگر الهام گرفته می شد.
از همه مهم تر اینکه بازدید کننده می تواند همه مراحل ساختن یک فیلم را با قرار گرفتن در شرایط واقعی سالهای آغازین سینما و ترفندهای به کار گرفته شده ، دنبال کند.
جشن "هومانیته" برای 82 امین بار برگزار می شود
در سه روز پایان هفته ای که در آن هستیم، یعنی تا فردا یکشنبه، جشن "هومانیته" برای 82 امین بار در پارک بزرگ "کورنوو" برگزار می گردد.
جشن امسال موضوع "جنبش های اجتماعی" را برگزیده و از این رو یک گرد هم آئی بزرگ در محل جشن برپا می شود و بحث های بسیار ی پیرامون وضع اشتغال و برنامه های دولت در غرفه های مختلف آن در خواهد گرفت و شماری از چهره های مطرح سیاسی در آن حضور خواهند یافت.
جشن "هوما" یا جشن "هومانیته" ، به نام روزنامه حزب کمونیست فرانسه که همه ساله، طی دومین تعطیلات پایان هفته ماه سپتامبر، برگزار می شود، امسال مصادف شد با روزهای "میراث فرهنگی" که صحبتش رفت. این جشن علیرغم سن بالایش، نه تنها چین و چروکی بر نداشته، بلکه جمعیت بیشتری را از همه گروهها و باورهای سیاسی به خود جلب می کند.
البته شمار آنهائی که باور های چپی دارند و یا دست کم هوادار آنها هستند بیشتر از کسانی است که به گروههای راستی تمایل دارند. گروه متمایل به راست گر چه در برخی از مراسم "انترناسیونال" را نمی خواند، منتها نظر به این که این جشن به برگزاری بحث و میتینگ های سیاسی بسنده نمی کند و جنبه تفریحی آن, اعم از کنسرت های موسیقی با شرکت هنرمندانی که برخی از آنان به عنوان هنرمندان راستی معروف هستند، نمایش فیلم، تآتر و ارائه خوراک های متنوع همه کشورهای شرکت کننده در غرفه های آن بسیار بالاست، شمار ی از آنها را به پارک "کورنوو" می کشاند. کسانی که به این جشن می آیند، تنها شهروندان پاریس و حومه آن نیستند، بلکه از سراسر فرانسه برای شرکت در آن می آیند. و چون می توانند با خرید یک بلیط ارزان از برنامه های سه روز جشن استفاده کنند، با کوله بار وچادر راهی پاریس می شوند.
جشن "هوما" که در سال 1930 برای اولین بار به منظور جمع آوری پول برای چاپ دوباره روزنامه "هومانیته" که در سالهای اشغال فرانسه توسط آلمان نازی متوقف شده بود، برگزار گردید، سال گذشته 600.000 بازدید کننده داشت و احتمال می رود با برنامه ای که امسال ارائه می کند، و هوا نیز خوب است، شمار بیشتری را به این جشن بکشاند.
در گذشته هنرمندانی چون "ری چارلز" ، "کمپای سگوندو"، "آزناور"، "میری ماتیو" و شماری هنرمند بنام در این جشن هنر نمائی کرده اند. علاوه بر موزیسین ها این جشن، ازجمله شاهد حضور هنرمندان به نام دیگری چون پیکاسو و دالی در آن بوده است.
امسال "پتی اسمیث"، چهره مهم موسیقی راک، در صحنه بزرگ این جشن حاضر خواهد شد و برای بیش از 30.000 نفر خواهد خواند.
"
پتی اسمیث" که در سال 1946 به دنیا آمد و از کارگری در کارخانه اتومیبل سازی، به صحنه موسیقی راک رسید، جای خود را در میان چهره های موسیقی "بلوز و راک گشود. او که همواره به عنوان هنرمندی نو آور مطرح بوده و ادبیات در کارهایش جای خاصی دارد، پس از هشت سال سکوت آلبوم تازه خود،"بانگا" را نیز به همین مناسبت به علاقمندانش ارائه می دارد.
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید