"آواز بی‌سرزمین" به سرزمین فرانسه رسید

فیلم "آواز بی‌سرزمین"، فیلمی دلچسب، غمگین کننده و در عین حال انرژی بخش، که دشواری‌های خوانندگی زنان را در ایران نشان می‌دهد، پس از جلب توجه شماری از فستیوال‌ها وربودن چند جایزه، در روز 16 مارس به روی پرده سینماهای فرانسه می آید.

فیلم مستند "آواز بی سرزمین" ساخته "آیت نجفی"، نه تنها مسئله آواز خواندن زنان بلکه
مشکلات موجود بر سر راه کنسرت ها و اجازه دادن و سپس منحل کردن آنها را در ایران مطرح می سازد.
کارگردان اما به این مشکلات بسنده نمی کند و به این بهانه ما را به گردشی در لاله زار و
همه مکان‌های هنری-تفریحی، چون سینماها، تآترها و کاباره‌های ویران شده این خیابان
می برد.

گردشی بسیار متآثر کننده که از از رونق افتادن خیابانی پرده بر می دارد که همه مکان‌های
شاد و دوست داشتنی سال‌های پررونق آن، جای خود را به مغازه‌های زشت و نیمه ویرانه
فروش وسائل برقی داده اند

یکی ازاین مکان ها "گراند هتل" است که به جای موزه شدن، تبدیل به ویرانه ای غم انگیز
شده است . گفتنی است که این هتل شاهد نمایش نخستین فیلم سینمائی برای مردم در
ایران و نخستین کنسرت "قمر" و از جمله اجرای ترانه "مرغ سحر" ، آن هم برای نخستین بار توسط او بود.
این ترانه یکی از خطوط رابط فیلم نیز هست و در پایان نیز به شکل گروهی توسط همه زنان
خواننده یعنی "پروین نمازی"، "سایه سدیفی"، "ژان شرآل" خواننده و پیانیست فرانسوی،
"الیز کارون" فرانسوی و "امل مثلوثی" تونسی، اجرا می شود . همراهی این ترانه توسط
حضار هم احساس خاصی در بیننده به وجود می آورد.
فیلم "آواز بی سرزمین"، تلاش های سرسختانه ی"سارا نجفی"، پیانیست و آهنگساز، را

05:34

گفتگو با سارا نجفی

برای ترتیب دادن کنسرتی نشان می دهد که در آن خانم ها بتوانند برای همه بخوانند؛
کنسرتی که برای دور زدن ممنوعیت خوانندگی زن، در آن دو خواننده زن فرانسوی و یک
تونسی شرکت داده شده بودند
کنسرتی که علیرغم این تلاش ها تنها یک شب اجرا گردید !!

از سارا نجفی، که مبارزه اش برای دستیابی به هدفش و به سر انجام رساندن این کنسرت
تحسین برانگیز است، پرسیدم این همه انرژی را از کجا پیدا کرده است ؟

مستند سازان زن ایرانی بار دیگر در بروکسل

برای دومین بار، انجمن "آر کانتارا"، به ریاست فری ملک مدنی، در بروکسل، طی روزهای 12 و 13 مارس،"فوکوس بر آثار مستند سازان زن ایرانی" را دنبال می کند.
"فری ملک مدنی"، مدیر انجمن "آرکانتارا"، بار دیگر برنامه جالبی از آثار سینماگران زن ایرانی را به نمایش می گذارد که دنباله نخستین برنامه "فوکوس بر آثار مستند سازان زن ایرانی" بود و قرار بود در ماه نوامبر گذشته برگزار شود . این برنامه به دلیل سوءقصد های تروریستی پاریس و شرایط اضطراری در بروکسل برگزار نگردید.
پیش تر فری ملک مدنی" ، در سال 2013، برنامه "فوکوس بر آثار مستند سازان زن ایرانی" را برگزار نمود که تماشاگران را با گونه گونی برخورد شماری مستند ساز جوان با دنیای پیرامونشان و گویش سینمائی آنان، آشنا می کرد.
فیلم هایی تکان دهنده از زنان جوان ایرانی که جامعه شان را زیر ذره بین می گذاشتند
"فری ملک مدنی" که انجمن "ارکانتارا" را در سال 2000 با این هدف برپاساخت که پلی میان بلژیک و ایران برقرار کند.
او در سال 2012 نمایشگاهی به نام "دیده نشده" را با آثار حدود چهل هنرمند زن جوان ایرانی در بروکسل برپا کرد که پس از انقلاب به دنیا آمده بودند. در کنار آن میز گردهائی از جمله پیرامون تآتر ایران برنامه ریزی کرده بود که بسیار مورد توجه قرار گرفت.

" بانوی گل سرخ" به بازار آمد

"دی وی دی" آخرین فیلم مستند مجتبی میر طهماسب، «بانوی گل سرخ»، که در سال 2009 ساخته شد و هم از نظر سوژه و هم از نظر ساختار یکی از موفق ترین فیلم های این کارگردان به شمار می آید، راهی بازار گردید.
فیلم «بانوی گل سرخ» که پس از شرکت در جشن خانه سینما و جشنواره سینما حقیقت در سال ١٣٨٧ در شماری از جشنواره ها شرکت کردو مورد توجه قرار گرفت ، فیلمی است که از یک عشق بزرگ و تلاش یک زن برای دگرگون کردن عادت ها با تولید محصولی زیبا و در نهایت سودآور حکایت می کند و از این رو تعمق بر می انگیزد.
"بانوی گل سرخ» لقبی است که به "شهین دخت صنعتی" داده می شد که پیش از انقلاب به منطقه لاله زار کرمان رفت و گُل را جایگزین خشخاش و گُلاب را جایگزین تریاک کرد و به جایی رساند که «گلاب زهرا» سرنوشت مردم و کشاورزی یک منطقه را دگرگون کرد. او در واقع نشان داد که در منطقه ای خشک و با در نظر گرفتن این که کشت خشخاش می توانست در آمد بیشتری برای افراد محلی داشته باشد، می توان گل تولیدکرد، برای بسیاری شغل بوجود آورد وبه بالا رفتن سطح زندگی آنان کمک نمود.
راوی فیلم "همایون صنعتی"، همسرِ "شهین دخت" است که سه سال پس از درگذشت او با عشقی فراوان و گاه اشک در چشم و بغض درگلو داستان شهامت و پشتکار همسرش را بیان می کند. مردی که خود بنیان گذار "انتشارات فرانکلین"، "چاپخانه اُفست" و "کاغذسازی پارس" بود و سالها ئی از عمرش را در زندان سپری کرده بود.
در آغاز فیلم او با جمله: «بعضی وقت ها وقتی کسی نیست، حضورش بیشتر احساس می شود» از همسرش صحبت می کند و ما را به یاد جمله معروف شاعر فرانسوی "مال آرمه" می اندازد که می گفت: «جای یک نفر خالی است وجهان خالی از سکنه به نظر می رسد».
این فیلم نه تنها ستایشی است از شور زندگی و سازندگی در یک شرایط سخت، بلکه می تواند درسی باشد برای کشورهائی چون افغانستان که در آنها هنوز هیچ گل سرخی جانشین بوته خشخاش نشده است
فیلم های پیش تر مجتبی میر طهماسب که همگی از سوژه های نابی برخوردارند، فیلم هائی هستند که دلمشغولی این سینماگر را به مسائلی می رساند که کمتر در زمان ساخت آنها توسط همکاران دیگرش مطرح شده اند. از جمله آنها «رودخانه هنوز ماهی دارد» بود که تلاش های احمد نادعلیان، هنرمند زیست محیطی را نشان می داد که در تلاش حساس کردن افکار عمومی نسبت به مسئله آلودگی آب، خشک شدن رودخانه ها و از بین رفتن ماهی ها ست. «صدای دوم»، از بی صدائی زنان سخن می گفت و به گروههای موسیقی زیر زمینی می پرداخت...
مجتبی میر تهماسب در پیامی که در شبکه مجازی پخش کرد، می نویسد : "برای شما یک خبر است و برای من سال ها انتظار و دویدن و سرانجام، رسیدن... اینکه چرا تا به حال منتشر نشد هم از عجایبی است که روزی چرایی اش را خواهم نوشت؛ ولی از سال 87 که فیلم آماده شد، مدام در پی انتشارش بودم و نمی شد................. بگذریم
برای شما یک خبر است و برای من سال ها انتظار و دویدن و سرانجام، رسیدن... اینکه چرا تا به حال منتشر نشد هم از عجایبی است که روزی چرایی اش را خواهم نوشت؛ ولی از سال 87 که فیلم آماده شد مدام در پی انتشارش بودم و نمی شد................. بگذریم. تلاش کردیم "دی وی دی" آبرومندی باشد، درخور شهین دخت و همایون، که تا همین جا هم انرژی، حضور (غیاب!)شان فیلم را پردوام کرده.
30 دقیقه از صحنه های استفاده نشده ی فیلم را ژیلا ایپکچی عزیز تدوین کرد که آن هم از برکت حضور همایون بسیار دیدنی است و البته همچنان آموزنده.
دست مریزاد به مهدی ایروانی (مسترینگ)، احمد غلامی (طراح جلد) و البته بابک چمن آرا (ناشر)... و دیگرانی که انتشار این فیلم به اندازه ی من برایشان مهم بود.
ببینیدش ...
مجتبی میرتهماسب / 20 اسفند 1394