فروش کراوات در تهران ممنوع شد

جواد دروديان، رييس اتحاديه پيراهن دوزان و پيراهن فروشان امروز به خبرگزاری ایسنا گفته است ادارۀ اماکن نیروی انتظامی علاوه بر اعلام مقررات تازه در مورد ممنوعیت فروش کراوات خواسته حتی تصویر سربرگ های این اتحادیه كه روی آن از قديم يك عكس كراوات وجود داشته است، تغییر کند.

درودیان گفته است: «اداره اماكن نيروي انتظامي چند روزي است كه اين دستور را صادر كرده است و ما مجبور به جمع‌آوري همه كراوات‌ها از مغازه شده‌ايم. ظاهرا اين تحريم فقط براي مغازه‌هايي كه محصول برند مي‌فروشند، اعلام شده است.»

پیش از این ممنوعیت استفاده از کراوات به دهۀ نخست پس از انقلاب اسلامی باز می گشت و دستگاه تبلیغاتی جمهوری اسلامی، کراوات را نماد تهاجم فرهنگی، غرب‌زدگی و حتی در پاره ای موارد «افسار تمدن»، توصیف می کرد.

 نازآفرین، طراح مُد و لباس در پاریس، دربارۀ تاریخچۀ کراوات به بخش فارسی رادیو بین‌المللی فرانسه گفت: «کراوات، نخستین بار سه هزار سال پیش به وسیلۀ عده ای از مهاجران ایران قدیم در دوران ساسانیان مورد استفاده قرار گرفته است. در آن زمان کروات پارچه ای سفید رنگ بود که دور گردن و روی لباس بسته می شد. این دسته از مهاجران ایرانی که به اروپا مهاجرت می کنند برای این که خودشان را از دیگر ساکنان اروپا متمایز کنند از همین پارچۀ سفید استفاده می کردند. نام «کروات» هم نام همان طوایفی بوده که به منطقه ای در اروپا مهاجرت کرده بودند و بعدها با نام کرواسی شناخته شد.»

این طراح مُد در مورد کارکرد کراوات در گذشته توضیح داد: «از آن جا که در جنگ جهانی اول سربازان کرواسی یونیفرم نظامی نداشتند از دستمال گردن های سفیدی که بخشی از پوشش ایرانیان مهاجر بود استفاده می کردند و این دستمال گردن های سفید، آن ها را از دیگر جنگ‌جویان متمایز می ساخت.»

نازآفرین، شکل های ابتدایی کراوات را نشان دهندۀ رتبۀ نظامیان می داند که فراخور درجۀ آن ها جنس کراوات نیز تغییر می کرد و از ابریشم گرفته تا انواع دیگرِ پارچه تعیین می شد.

به گفتۀ او حتی جایگاه پادشاهان و دیگر مقام های رسمی نیز با انتخاب جنس پارچۀ کراوات مشخص می شده است.
این طراح مُد تأکید کرد: «در تاریخچۀ استفاده از کراوات به عنوان یک پوشش تکمیلی و زینتی، نمی توان موردی را یافت که این پوشش با ارزش‌های اسلامی یا عرف جامعه تضادی داشته باشد.»