فستیوال کن: "کن لوچ" دوربین خود را به درون هزار خم نظام اداری انگلستان و قربانیان آن می برد

در حالی که "غول پول"، حکومت پول، "وال استریت" و ناهنجاریهای ناشی از شکاف روز افزون میان پولدارها و محرومان را در محور خود قرار داده بود، فیلم، "کن لوچ" متعهد، یک درام اجتماعی را به تصویر می کشد و همه بی منطقی های سیستم دیوان سالاری را در معیاری شخصی تر واز ورای فاجعه دو خانواده برجسته کرده انتقاد از آنها را به گردن خود تماشاگر می گذارد.

در این فیلم، "کن لوچ"، که برای سیزدهمین بار در بخش مسابقه ای فستیوال کن حاضر می شود، ماجرای یک نجار انگلیسی، "دانیل بلیک" را نشان می دهد که در59 سالگی، پس از یک حمله قلبی، به کمک های اجتماعی نیاز پیدا می کند. در آنجاست که ما با سرنوشت کسانی آشنا می شویم که به حاشیه اجتماع رانده شده اند، کسی دلش برایشان نمی سوزد و قربانی بحران اقتصادی و کاپیتالیسم وحشی شده اند.

"دانیل بلیک" در گردباد موانع اداری، با زن جوانی آشنا می شود که دو فرزند دارد و او نیز به شدت از این کاغذ بازیهای بی منطق رنج می برد و در فقر مطلق فرو رفته است. این دو تلاش به گرفتن دست یکدیگر می کنند.
اما این بار، "کن لوچ" بر خلاف اکثر فیلم های تلخش که پایانی امیدوار کننده دارند، چندان امیدی نمی دهد.

"کن لوچ" که بسیار از وضع اقتصادی جهان ناخشنود است، می گوید : نهادهای سیاسی به قصد از فقر و گرسنگی برای فشار وارد آوردن به مردم و وادار کردن آنان به پذیرفتن دستمزد های بسیار پائین و مشاغل غیر دائمی می کنند. بینوایان باید بپذیرند که این بینوائی تقصیر خودشان است. و این پدیده ای است که در سراسر اروپا و دنیا دیده می شود.

گفتنی است که "کن لوچ" نخستین گام خود در فستیوال کن را با حضور فیلمش "کِیس" در سال 1970 برداشت. 36 سال بعد، او نخل طلا را در سال 2006 برای فیلم"بادبر می خیزد" ربود.
در این 25 امین فیلمش، "کن لوچ"از سبک آکادمیک خود دور نمی شود و همچنان مهارت خودرا در زمینه کارگردانی، گزینش هنرپیشگان ناشناخته اما توانا و واقعی و همچنین سناریوی قوی نشان می دهد.

"کن لوچ"بارها گفته که دیگر فیلم نخواهدساخت اما با گذر زمان می بینیم که خوشبختانه به قول خود وفا نمی کند. او این باربرای ساختن فیلمش به شهر زادگاه خود "نیون ایتن" باز می گردد.

برسیم به دومین فیلم مسابقه ای امروز و دومین فیلم فرانسوی فستیوال.
"مالوت"، آخرین فیلم برونو دومون"، کارگردان بسیار رادیکال فرانسوی است که جایزه بزرگ هیات داوران را درسال 1999 برای فیلم خود "بشریت" ربود. او سپس جایزه نخل طلا را برای فیلم پر از طنز و استعاره اش، "زندگی عیسی" به دست آورد. او که در آغاز از نابازیگران برای فیلم هایش استفاده می کرد، با فیلم "کامی کلودل"، به ژولیت بینوش رو آورد که در فیلم "مالوت"، در کنار والریا برونی تدسکی و فابریس لوکینی نقش آفرینی می کند. البته باز هم او این هنرپیشگان را در کنار نابازیگران قرار می دهد. در این فیلم سوررئالیست اما در عین حال انتقادی از بورژوازی و طبقه فقیر، او دومین فیلم طنز دار خود را پس از "کن کن کوچولو" می سازد که بسیار دلپذیر بود. آما شخصیت های اغراق آمیز و ضرب آهنگ نا موزون فیلم نمی تواند توجه تماشاگر را ایستا نگهدارد و او را کمی گمراه و خسته می کند.