فیلم های امروز فستیوال کن و نبودن نوید یک جایزه اساسی

فیلم "قانون بازار"، ساخته "استفان بریزه"، کارگردان فرانسوی، که در آن تنها "ونسان لندون" بازیگر حرفه ایست، کارگردان ما را، از ورای زندگی یک کارگر ماهر بیکار، که ناچار می شود شغل نگهبان را در یک فروشگاه بزرگ بپذیرد، به درون دشواریهای امروزی جوامع، در پیوند با بیکاری می برد. می دانیم که در فرانسه شمار بیکاران 10.3 % جمعیت فعال را تشکیل می دهد و تا امروز سیاست های گوناگون نتوانسته از این شمار بکاهد.
به هر رو، کارگردان، که این فیلم را با بودجه ای کم، اکیپی محدود، دوربین دیجیتالی، بدون استفاده از ترفند های گوناگون ، بدون نقشه راه برای هنرپیشگان وبدون گریم ساخته، فراموش کرده که سینما به هر حال پروراندن یک قصه وپرهیز از کندی های بسیار در یک فیلم اجتماعی است.

و "پر صدا تر از بمب" ، ساخته "یو آکیم تریر"، کارگردان دانمارکی، دومین فیلم بخش مسابقه ای امروز بود که بهتر است آن را بمب خیس بخوانیم چون صدائی از تپش یا انفجار در این فیلم نیامد.

بدین معنا که "ایزابل هوپر"، هنرپیشه فرانسوی، در نقش یک عکاس جنگ و شوهرش "گابریل بیرن"، دو فرزند دارند که یکی به تازگی بچه دار شده است. مادر خانواده، پس از آخرین بازگشت از یک مآموریت خطرناک از تصمیم خود مبنی برپایان دادن به کار در مناطق جنگی خطرناک صحبت می کند. اما چند روز بعد در یک تصادف رانندگی کشته می شود.
در آنجاست که پدر با دشورای های فرزند جوانتر و سپس فرزند بزرگتر خود روبرو می شود. اما سرانجام همه چیز به حالت عادی بر می گردد. سوژه ای نه چندان تازه و پرداختی کند و بدون هیجان.

گفتنی است که یوآکیم تریر" که با فیلم پیش تر خود "اسلو 31 اوت" بسیار نظر ها جلب کرد، در تهیه دو فیلم "خواب زمستانی"، ساخته "نوری بیلگه جیهان" که نخل طلا را سال گذشته ربود و فیلم "گذشته" ساخته اصغر فرهادی، شرکت داشت، که این فیلم نیز برای هنرپیشه اصلی اش، "برنیس بژو" نخل طلا به ارمغان آورد.
باز هم باید گفت که این فیلم یکی دیگر از فیلم های حاضر درجشنواره است که به زبان انگلیسی ساخته شده است.

کمی به خبرهای دیگر بپردازیم

نشستی سه روزه، از روز 16 مه ، میان مقامات مسئول حوزه سینما در فرانسه و چین در کن برگزار است که هدفش گسترش همکاری میان دوکشور در زمینه سینماست.

در حالی که 5سال از امضای توافق تولیدمشترک میان دو کشور که به سا خت دو فیلم توسط دو کارگردان فرانسوی به زبان چینی انجامید، دست اندر کاران در هر دو کشور بر این بر آمدند که از ویترینی که فستیوال کن ارائه می کند استفاده کرده به تعیین استراژیهای دو کشور در زمینه تولید و پخش فیلم بپردازند. به ویژه این که فیلم "کوهها ممکن است بروند"، ساخته " جیا زانگ که" که از این توافق بهره گرفت، دربخش مسابقه ای فستیوال گنجانده شده است.

نباید فراموش کرد که جهشی بزرگ از ده سال پیش تاکنون در چین از نظر شمار سینماروها به وجود آمده و تنها در سال 2015 ، 46% افزایش داشته است. از این رو ناظران بر این باورند که بازار چین، بین سالهای 2018 و 2020، به بزرگترین بازار جهان تبدیل خواهد شد.

شرایط فرانسه نیز از نظر سینما رو ها بسیار خوب است و همه ساله به شمار آنها افزوده می شود.
اما اگر هر فرانسوی به طور متوسط 3،3 بار در سال به سینما می رود، در چین، با جمعیتی حدود یک میلیارد و چهد صد میلیون نفر، تنها 800 میلیون نفر در سال 2014 به سینما رفتند که متوسط سینما روی را به 0.6 می رساند.
یکی از نکات مورد بحث، پیاده کردن قانون کاهش مالیات برای تهیه یک فیلم در هر دو کشور است که فرانسه آن را در مورد چهار فیلم چینی تولید شده در این کشور پیاده کرده است.

نکته مهم دیگر اختلاف فرهنگی در نگرش به ساعات کار است. بدین معنا که ساعات آغاز کار برای چینی ها مشخص است اما پایان آن را کارگردان مشخص می کند. در چین کارگردان از قدرت ویژه ای برخوردار است و تقریبا در مورد همه چیز تصمیم می گیرد. بنابراین کار با تکنیسین های فرانسوی برای آنها بسیار دشوار است.

حضور فراگیر سانسور، که شامل تولیدات مشترک نیز می شود، یکی دیگر از دشواریهای این همکاری هاست.
مشکل پخش هم در چین وجود دارد چرا که این کشور پر جمعیت و بزرگ، بسیار ناهمگن است و بنابراین جمعیت سینمارو وسلیقه آن نیز گوناگون است. به عنوان مثال چینی ها تنها هنرپیشگان 18 تا 26 ساله و فیلم های پر خرج آمریکائی را می پسندند. سرانجام این که تعیین در صد برای حضور فیلم های خارجی و سانسور زیاد سبب می شود که پخش کنندگان بیشتر فیلم های تجاری وارد کنند و سینمای هنری-تجربی، ولو چینی، جای چندانی نداشته باشد.
در حالی که فیلم های مولف ساخته کارگردانان چینی است که به فستیوال ها می رسند.

حال باید دید که این میز گردها، که در آن شخصیت های مهم حوزه صنعت سینما از دو کشور حضور دارند، خواهند توانست به کاهش این دشواریها کمک کنند ؟

کارت های خبرنگاران (بار کد آنان) و ترس از رد پا

جایگزینی انسان توسط ماشین شاید ترسناک ترین طرح برای آینده بشریت باشد. و در این طرح هم فستیوال کن پیشگام است چرا که از سالهای 1990 به تفکیک خبرنگاران، از ورای کارت های آنان، در برابر در کاخ فستیوال و همه سالن های نمایش فیلم می پردازد.

حال همه می پرسند در حالی که همه می دانیم که تمامی اطلاعات مربوط به ما چه از ورای ایمیل یا تلفن و دیگر مدیوم ها توسط "سازمان امنیت ملی" آمریکا جاسوسی می شود و دیگر هیچ چیز پنهان نمی ماند، این شمار نگهبان در برابر درهای ورودی که همه کارتها را از دستگاه خود می گذرانند، چه اطلاعاتی را منتقل می کنند ؟ فستیوال می گوید که قانون پاسداری از زندگی شخصی افراد را بنا بر مقرارت تعیین شده توسط "کمیسیون ملی اطلاعات کامپیوتری و آزادی ها" رعایت می کند. بدین ترتیب، ظاهرأ نمی توان رد خبرنگاران را گرفت.

بنابراین مسئولان مطبوعاتی هم نباید قاعدتا بتوانند به این اطلاعات دست یابند و ببینند کدام یک از خبرنگاران فیلمی را که در دست دارند، دیده است یانه؟

حال به جای این که خبرنگاران نگران باشند باید به این فکر کنند که به زودی "ساعت های شرکت "اپل" خواهند توانست، به شکل هم زمان ضربان قلب، فشار خون، و حتا خوابیدن آنها را دربرابر یک فیلم منتقل کنند...