فیگارو: آشکار شدن چهره واقعی اخوان المسلمین

"رنو ژیرارد" می نویسد که این سناریوئی است که توسط اسلام گرایان در جهان عرب و مسلمان همواره و هرروزه تکرار می گردد. هنگامی که اسلام گرایان با نیرویی برتر از خود برخورد می کنند که تاب مقاومت در برابر آن را ندارند، خشم خود را در جای دیگری خالی می کنند و تلافی این شکست را بر سر اقلیت های مذهبی و قومی در می آورند. حتی اگر این اقلیت ها هیچ نقشی در تقابل آنان با نیروی برتری که آنان را سرکوب کرده است، نداشته باشند. نمونه های آن را در عراق، فلسطین، پاکستان، نیجریه و بسیاری دیگر از کشورهای اسلامی مشاهده می کنیم.
در مورد مصر، فردی که دستور تقابل با اخوان المسلمین را داده است، یعنی ژنرال عبدالفتاح السیسی یک مسیحی قبطی نبوده، بلکه به عنوان فرمانده کل ارتش مصر، فردی است با اعتقادات دینی اسلامی که به تمامی شئونات اسلامی پایبند است و همسرش با پوشش کامل اسلامی در انظار ظاهر می شود.

با این وجود، اخوان المسلمین که قدرت مقابله با اورا ندارد به اقلیت مسیحی قبطی ها در مصر حمله می کند. به کلیساهای آنان، اماکن مذهبی و فرهنگی آنان و تلاش می کند که زندگی روزمره را بر قبطی ها سخت و طاقت فرسا کند.

"رنو ژیرارد" می نویسد که قبطی ها، مصریانی هستند که قرن ها پیش از ورود اسلام به مصر، در قرن اول میلادی به مسیحیت گرویدند. پس از حمله اعراب به مصر در پایان قرن هفتم میلادی، قبطی ها در مصر اکثریت هستند و تا قرن های بعد نیز، اکثریت بوده و تعداد آنان به مراتب بیش از مسلمانان بوده است.

اما به تدریج و تحت فشار مالیات های که حاکمان عرب بر مردم غیر مسلمان اهل کتاب وضع کرده بودند، بسیاری از قبطی های مصر برای فراراز مالیات هایی که بر آنان تحمیل شده بود، به دین اسلام گرویدند. بدین ترتیب شمار مسلمانان در مصر فزونی گرفت و برای اولین بار در اوائل هزار دوم پس از میلاد، اسلام در مصر مذهب اکثریت مردم شد.

"رنو ژیرارد" مینویسد، دیر زمانی است که اقلیت قبطی های مصر که اکنون کمی بیش از ده درصد جمعیت 85 میلیونی این کشور را تشکیل میدهند، نفوذ و تأثیر پذیری گذشته خود را بر جامعه مصر از دست داده اند. از زمان انقلاب سرهنگ ها به رهبری جمال عبدالناصر در سال 1952، قبطی ها اقلیتی منزوی در مصر هستند و هیچ جایگاهی در مشاغل مهم کشوری و لشگری ندارند. با این وجود در شصت سال گذشته قبطی های مصر به عنوان اقلیتی آرام که هیج دخالتی در بازی های سیاسی این کشور ندارند و به عنوان مصریان قدیمی از سوی اکثریتی از مردم مصر قبول شده بودند. هرچند که آزار و اذیت اسلام گرایان در دهه های گذشته همواره برای قبطی های مصروجود داشته، اما هیچگاه موجودیت آنان مانند ماه های اخیر از سوی اخوان المسلمین و اسلام گرایان همسو با آنها تا این حد و اندازه مورد تهدید قرار نگرفته و این اقلیت مسیحی مصر تا این حد و اندازه مورد ارعاب و وحشت قرار نگرفته است.

"رنو ژیرارد" میگوید که اخوان المسلمین همواره نیرویی افراط گرا بوده که هیچ اقلیت مذهبی و قومی را تاب و تحمل نمی کرده و در دهه های گذشته قدرت لازم را برای اجرای مقاصد خود نداشته و برای رسیدن به قدرت، پس از انقلاب بهار عربی در مصر، در ابتدا با حیله گری تلاش کرد تا چهره واقعی خود را پنهان کند. "رنو ژیرارد" می گوید :"با آتش زدن کلیسا، کتابفروشی، دیر و صومعه مربوط به مسیحیان قبطی مصر، اخوان المسلمین چهره واقعی خود را آشکار ساخته است."

"رنو ژیرارد" تصریح میکند که همه چهره واقعی اخوان المسلمین را شناخته اند. این تنها آمریکائی ها هستند که اخوان المسلمین را با احزاب دمکرات مسیحی پس از جنگ جهانی دوم در اروپا مقایسه می کنند و بر این باور هستند که این حزب می تواند زمینه ساز آشتی اسلام با دمکراسی باشد. "رنو ژیرارد" تأکید می کند که به چشم طرفداران اخوان المسلمین،، یک زن هیچگاه نمی تواند از نظر حقوقی با یک مرد برابر باشد. هیچ مسیحی نمی تواند از نظر سیاسی با یک مسلمان برابر باشد. در زمینه تاریخی، اخوان المسلمین تاریخ را در چهارجوب باورهای افراطی خود تحریف و تعبیر می کند.برای آنها، همانگونه که اخیراً رئیس هیات فرهنگی اخوان المسلمین بیان داشته است، هولوکاست یک دروغ بزرگ تاریخی است که به وسیله یهودیان برای شانتاژ در سطح جهانی درست شده است.

"رنو ژیرارد" می نویسد بسیاری از رسانه های غربی رویدادهای اخیر مصر که به بر کناری محمد مرسی از پست ریاست جمهوری منجر گردید را با دیده یک کودتا می نگرند و اعلام می کنند ارتش، حکومتی که به صورت دمکراتیک در مصر انتخاب گردیده، واژگون کرده است. "رنو ژیرارد" می گوید: "اما آنها فراموش کرده اند که "آدلف هیتلر" در ژانویه سال 1933 در بهترین حالت دمکراتیک به عنوان صدراعظم رایش سوم انتخاب گردید و قدرت را دردست گرفت و همان کرد که همه میدانند.