"لوران فابیوس" : منجلاب سوریه و اتم ایران بزرگترین خطر برای صلح هستند

 لوموند گفتگوئی بزرگ با وزیر امور خارجه فرانسه، "لوران فابیوس"، انجام داده که در آن او سوریه و ایران را بزرگترین خطر برای صلح جهان توصیف می کند.
"لوران فابیوس" می گوید : ما در دوران تردیدهای استراتژیک به سر می بریم در حالی که مسائل اساسی تلنبار شده اند و نیاز به پاسخ های روشن و منطقی دارند.
از جمله اگر به تراژدی سوریه پایان داده نشود، می تواند خطر در هم پاشیدگی این کشور و سخت تر شدن مواضع هر دو طرف را به دنبال داشته باشد. البته فرانسه نخواهد توانست به تنهائی این مشکل را حل کند. بلکه آمریکا نیز باید در حل سیاسی این بحران سهم بگیرد. فرانسه می خواهد به پشتیبانی خود از اپوزیسیون میانه رو بیافزاید و ائتلاف ملی را گسترده کرده هر کدام از گروههای درون آن را وادار به احترام به حقوق و قانون، در صورت تغییر رژیم، کند.
لوران فابیوس سپس به مشروعیت امنیت خواهی توسط مردم عادی و نیز خطر افتادن سلاح های کمکی به دست رژیم و یا جنبش های تروریستی اشاره می کند. او در پایان به طرح هائی اشاره دارد که در صورت استفاده از سلاح های شیمیائی توسط بشار اسد بتوانند به سرعت به کار گرفته شوند.
"لوران فابیوس" در پاسخ به این که کی ایران خواهد توانست به سلاح اتمی دست یابد ؟ می گوید نه پیش از انتخابات ماه ژوئن. و می افزاید : اگر ایران سلاح اتمی به دست بیاورد، شماری دیگر هم در منطقه تمایل به داشتن این گونه سلاح پیدا خواهند کرد. ایران حق استفاده از انرژی هسته ای برای مصارف غیر نظامی دارد اما نه حق ساختن بمب اتمی. برای پرهیز از چنین چیزی، می بایست هم گفتگو و هم تنبیه در نظرگرفته شود.

لوموند در مطلب دیگری که به سوریه مربوط می شود به واپس نشینی غرب در این پیوند اشاره داشته می نویسد : خبر توافق با ولادیمیر پوتین برای آماده ساختن یک کنفرانس بین المللی در مورد سوریه با شرکت نمایندگان رژیم و اپوزیسیون، نشان داد که "جان کری"، وزیر امور خارجه آمریکا، به خواست دیرینه روسیه یعنی ایفای نقش اساسی در صحنه سیاست خاورمیانه ونیز تغییر موضع غربیان در پیوند با تغییر رژیم از راه فشار های خارجی، پاسخ داده است.
لوموند کوتاهی غرب دروارد عمل شدن در آغاز و مخالفت پیگیر روسیه که به تند رو شدن اپوزیسیون انجامید را کاری در جهت پیشبرد هدف های مسکو توصیف می کند که توانست بدین ترتیب مبارزه علیه تروریسم را بار دیگر به جلوی صحنه بکشاند.
اروپائیان هم با استقبال از طرح آمریکا وروسیه می خواهند پرده بر واپس نشینی خود بکشند.
حال ببینیم این نزدیکی آمریکا و روسیه که اروپا را تا حدی کنار می گذارد، حکایت از چه چیزی دارد ؟
یک این که دیپلمات ها همواره تنش سوریه را در پیوند آن با اتم ایران مد نظر قرار داده اند. دوم این که یورش اخیر اسرائیل به تأسیسات سوریه هدفش این بود که نشان دهد دولت یهود از خطوط قرمزی که خود کشیده دفاع می کند. اسرائیل در عین حال میخواست به تهران و واشنگتن هشدار دهد که چنانچه ایران در زمینه اتمی خود از این حط قرمز ها فرا تر رود، همین برخورد را با آن خواهند کرد.
سوم این که انتشار گسترده خبر استفاده از سلاحهای شیمیائی به یورش اسرائیل به تاسیسات سوریه به گونه ای مشرو عیت بخشید و این گونه به نظر آمد که این جنگ کوچک پیشگیرانه به نفع همه وحتا روس ها بوده که به شکلی باور نکردنی ملایم با این کار اسرائیل روبرو شدند.
سرانجام این که کنفرانس بین المللی مورد نظر اوباما برای سوریه نشانگر روندی است که رئیس جمهوری آمریکا می خواهد در مورد پرونده اتمی ایران نیز به کار بندد. چرا که رئیس جمهوری آمریکا نمی خواهد وارد فعالیت های نظامی و ماجراجوئی هائی چون جنگ در عراق و دروغ هائی که پیرامون سلاح های تخریبی گسترده این کشور گفته شد تا جرج بوش بتواند این جنگ را توجیه کند، بشود.

فیگارو در مطلبی زیر عنوان "پاکستان : انتخابات همراه با قطع برق"، می نویسد : پاکستانی ها دیگر داشتن برق منظم را باور ندارند چرا که از سال 1999 و رسیدن پرویز مشرف به قدرت در این کشور تا سالهای اخیر قطع برق رو به افزایش گذاشته و برای کارخانه ذوب پولاد این کشور که همه روزه با 8 تا 12 ساعت قطع برق روبرو می شود مشکل ساز شده است. محمد نصیر، رئیس این کارخانه می گوید میزان تولید کارخانه به نیم کاهش یافته و هزینه تولید بالا رفته است. به گفته او پس از هر قطع برق، انها ناچارند دست کم نیم ساعت برای گرم شدن دوباره کوره صبر کنند.
این مشکل مردم را هم طبیعتأ بری نمی گذارد که در تابستان گذشته در سراسر کشور در اعتراض به این معضل دست به تظاهرات بزرگ زدند. تظاهراتی که در فیصل آباد، یکی از مراکز مهم صنعتی پنجاب و مرکز کارخانه های نساجی پاکستان که 70% صادرات پارچه این کشور را تأمین می کنند، دو کشته بر جا گذاشت.
به هر رو دولت تا کنون هیچ راه حلی برای گشایش مشکل انرژی و حتا بنزین ارائه نکرده است واین تنش می تواند به تنهائی به فروپاشی دولت برخاسته از حزب "مردمی پاکستان"، حزب خانواده "بوتو"، بیانجامد.