مد اسلامی کاری را انجام داد که رویای سلفیون بود

هفته نامه "ابس" دو مطلب را، یکی به مد اسلامی، که برای شماری از کاسب کاران منبع در آمد پرسودی شده و دوباره بحث بسیاری پیرامون پوشیدن روسری به راه انداخته است و دیگری را به بحثی اختصاص داده که از صد سال پیش پیرامون حجاب و چادر در کشورهای اسلامی جریان داشته است.
در مطلب در پیوند با مدی که "پوشیده" یا در واقع "باحیا" نامیده می شوند واز این رو خشم شماری را بر انگیخته ، خشمگینان می گویند که "شانل" و "سن لوران" با مد خود زنان را آزادکردند، در حالی که "اچ اند ام"، "دولچه و کابانا" و یا "مارکس اند اسپنسر" تنها به میزان درآمدشان می اندیشند.
این بحث با جملات خانم وزیر حقوق زنان بالا گرفت که گفت :"زنهائی هستند، که همچون برخی از سیاهپوستان آمریکا در گذشته، با اسارات موافق اند.." پس از او نیز، خانم "الیزابت بدنتر"، نویسنده و مدافع حقوق زنان، فراخوانی برای تحریم مارک های نامبرده داد. چند روز پس از وی "پییر برژه"، صاحب مزون "ایو سن لوران" و شماری دیگر به وی پیوستند. از جمله "والری تورانیان"، سر دبیر پیشین مجله "ال" و سردبیر کنونی "مجله دو جهان" است که گفت " اگر زنی از این مد پیروی نکند او را چه باید نامید ؟ " "بی حیا ؟". او می افزاید: از همه درد ناک تر این است که تقسیم بندی زنان میان "با حیا ها" و "بی حیا ها" هر روز، به نام آزادی، پر رنگ تر می شود. او می افزاید : "ان چه را که صلفیون در آرزوی انجامش بودند، مد اسلامی پیاده کرد."
البته در فرانسه هنوز در مغازه ها بخشی به مسلمانان اختصاص داده نشده و زنان مسلمان یا از مغازه های اقلیتشان خرید می کنند ویا از راه اینترنت سفارش می دهند. بنابراین به شمار این سایت ها افزوده شده است.
در مطلب دیگر گفته می شود بحث بر سر حجاب در فرانسه از 30سال پیش آغاز شد در حالی که در آن سوی مدیترانه و در کشورهای عرب و مسلمان، این بحث از قرن نوزدهم و از دوران برخورد بیشتر آن جهان با دنیای غرب آغاز شد که اندیشه انجام اصلاحات ژرف در اسلام را راهی برای باز یافتن شکوه گذشته اش می دید.
در این مطلب به "هدی شعرآوی" ، نخستین زنی که، به گفته نویسنده مطلب، در جهان اسلام گیسوان خود را به باد سپرد، اشاره می شود و سپس پس از آتاترک و تلاش هایش برای مدرن سازی ترکیه و ممنوع ساختن حجاب در دانشگاه و ادارات دولتی، به رضا شاه و قانون منع حجاب وی و سپس به تظاهرات و مخالفت های زنان ایران در سال 1979 به حجاب اجباری در ایران می رسد. نویسنده این چنین نتیجه می گیرد که همه این رژیم هائی که می خواستند کشورشان را مدرن کنند این عیب را داشتند که دیکتاتور و یا فاسد بودند و نتوانستند برای مردمشان آن توسعه لازم را به ارمغان بیاورند. بنابراین از سالهای 1960 به بعد کم کم یک ایدئولوژی مخالف جان گرفت که می گفت اسلام یا اسلام گرائی دوای همه دردهاست. اکنون "اخوان المسلمین" در مصر، حزب توسعه و عدالت اردوغان در ترکیه ، عربستان سعودی و امارات خلیج فارس به اسلامی کردن دوباره جامعه دست زده اند و همچون ملاهای تهران، حجاب برای آنان تبدیل به یک پرچم و ترویج آن به یک کارزار تبدیل شده است.

هفته نامه لوپوئن در مطلبی، زیر عنوان "اسلام گرائی، بزدلی بزرگ" به معرفی کتابی به نام "سکوت گناهکارانه"، نوشته "سلین پینا"، می پردازد که به پیوند های تنگاتنگ میان نمایندگان شهرداری ها با اسلام گرایان در فرانسه و شتاب گرفتن آن اشاره دارد. این مشاور پیشین منطقه ای از حزب سوسیالیست، از بزدلی نمایندگان محلی در برخورد با شکل گرفتن هسته های بنیاد گرا در درون شرکت ها، سندیکاها و مشاغل دولتی توسط اسلام بنیاد گرا و سنتی، از ترس از دست دادن اراء رای دهندگان به آنان، سخن می گوید. او به مورد زن هائی اشاره می کند که هیچ تمایلی به پوشیدن حجاب نداشته اند اما زیر فشار جوانان حومه ها و تندروهای آن، ناچار به این کار می شوند. او می گوید بهترین حامیان این تمایندگان محلی همین تند روها و قاچاقچیان مواد مخدر هستند. این اتحاد میان کسانی که به شکلی قدرت دارندطبیعتأ به ضرر ناتوانان تمام می شود.

هفته نامه "اکسپرس" به پیوند دیرینه پاریس و دمشق از قرن ها پیش می پردازد ومی نویسد علیرغم این پیشینه، پاریس در یک کلاف سر در گم دیپلماتیک گیر کرده که او را از دخالت در حل تنش سوریه محروم می کند.
این هفته نامه در مطلبی به نمایش تک نفره کیان خجندی، هنرمند استند آّپ ایرانی تبار اشاره دارد که دربخشی از نمایش خود مرگ پدرش را، که دیدی فلسفی به جهان داشت ، با توانائی بسیار در قصه گوئی و به سرانجام رساندن آن، بیان می کند.

بازگردم به هفته نامه "ابس" که به معرفی کتاب "روسپیان چادری هرگز به بهشت نمی روند"، آخرین کتاب "شاهدخت جوان"، نویسنده جنجال برانگیز ایرانی تبار می پردازد، که توسط انتشاراتی "گراسه" منتشر شده است.
در این کتاب نویسنده با استفاده از ماجرای قاتل روسپیان در ایران، که یک مسلمان واقعی و وارسته به شمار می آمد، داستانی پیرامون خود فروشی و دردهای آن روایت می کند. او سپس خواننده را مخاطب قرار می دهد تا به گونه ای سخن را، از ورای گور، به دست این روسپیان قربانی بدهد که خود ملایان هم مشتریانشان هستند . او از دوروئی های جامعه اسلامی سخن می گوید که در آن دختران کوچک را شوهر می دهند، رابطه جنسی خارج از ازدواج ممنوع است ، اما می توان صیغه کرد و روسپیان را به دست شلاق یا چوبه دار سپرد. شاهدخت جوان می گوید شمار روسپیان نوجوان از سال 2001 بدین سو در ایران 635% افزایش داشته است.