موزه "که برانلی"، موزه هنرهای بدوی، دهمین سالروز گشایش خود را جشن می گیرد

این نمایشگاه که "ژاک شیراک یا گفتگو با فرهنگ ها" ، نام دارد، علاقه زیاد رئیس جمهوری پیشین فرانسه را به هنرهای آفریقائی، اقیانوسیه و تمدن های اولیه آمریکای جنوبی به خوبی نشان می دهد.

تصمیم ژاک شیراک برای ساختن چنین موزه ای در پی آشنائی اش با "ژاک کرشاش" مجموعه داری گرفته شد که برای افزودن هنر غیر غربی به مجموعه های بزرگ هنری چون موزه لوور، فعالیت می کرد.

از این رو زمینی در ساحل رودخانه "سن" ، در نزدیکی برج ایفل خریداری گردید و "ژان نوول"، آرشیتکت بنام، آن را به چهار قسمت تقسیم کرد که بیشتر از نیمی از آن به باغ تبدیل شد که که راهروهائی از میانش می گذرند که دورشان دیوارهای شیشه ای کشیده شده است.

مجموعه های این موزه در ساختمان اصلی گنجانده شده اند. برای گرد آوری این مجموعه ها، مدیران موزه "که برانلی" شمار بالائی از آثار نهاد های دیگر دولتی را از آنها گرفتند. به عنوان مثال 300 هزار قطعه از "موزه انسان شناسی" و 25 هزار از موزه "هنرهای آفریقا و اقیانوسیه" به این موزه آورده شده اند.
این کار سبب شد که پژوهشگران با نوشتن تومارها و انجام اعتصابات به آن چه که "عملیات خشن" می نامیدند، اعتراض کنند.

هم زمان، ژان شیراک، چراغ سبز ایجاد بخشی در موزه "لوور" را برای معرفی هنرهای غیر اروپائی، داد. بدین ترتیب، از سال 2000، 110 شاهکار هنری چهار قاره در آن گنجانده شده اند.

امروز موزه "که برانلی"، برخلاف آن چه که پیش بینی می شد، به طور متوسط، 1 میلیون و 350 هزار بازدید کننده در سال دارد که این پیروزی را باید مدیون خوانش دیگری از فرهنگ هائی دانست که فرهنگ به شمار نمی آمدند و مردمانی که آثارشان به نمایش گذاشته می شد برای کسی شناخته شده نبودند. این خوانش تاریخی از ورای نمایشگاههائی چون : "کره مختلط"، "موهای دوست داشتنی" و "تاتو کار و تاتو شده" ممکن گردید.

گفتنی است که ژاک شیراک که بیمار است و از مدتها پیش در اجتماع ظاهر نمی شود، به گفته دخترش، بیرون از برنامه های رسمی، به دیدن نمایشگاهی که به وی اختصاص داده شده، خواهد شتافت.

ژاک شیراک که هیچ کس اورا به عنوان سیاستمداری با فرهنگ به شمار نمی آورد و همه را با شناختش از هنرهای اولیه وبه ویژه هنرهای آسیائی شگفت زده کرد، خود سه قطعه به این نمایشگاه امانت داده است.