میشل رُکار مردی که درسیاست باخت ولی اندیشه او به عنوان "رُکاردیسم" پیروز شد

هفته نامه‌های این هفته نیزبه سهم خود بیشترین صفحات شماره‌های این هفته خود را به مسیرزندگی و تاثیرمیشل رُکار برسیاست، اخلاق سیاسی و تاریخ معاصرسوسیالیسم درفرانسه اختصاص داده‌اند.
درنول اوُبس و اکسپرس دو شخصیت مطبوعاتی و علمی فرانسه هریک دریک با انتشارمقاله بیانیه مانندی به تجلیل از نخست وزیرسابق فرانسه پرداخته‌اند.
ژان دانیل، مدیر و صاحب امتیاز نوول ابس و ژاک اتالی اندیشمند برجستهٔ فرانسه که ابعاد دانش او درزمینه‌های گوناگون زبانزد اهل قلم ومطبوعات فرانسه بوده است.
ژاک اتالی درمقاله خود به اشاره غیرمستقیم به معروفیت میشل رُکار به عنوان «مرد حقیقت» تحت عنوان «استبداد درحقیقت جویی» می‌نویسد: درنگاه اول انچه که درمیشل رُکارجذابیت شخصیتی ایجاد می‌کرد آزاد اندیشی بی‌پروای وی، روح نقاد وی، صداقت بی‌مثال او، حس همکارو تعامل او، شیفتگی او به بحث اقناعی، مهربی پایان او و مهمترازهمه عشق او به بشریت بود.

ژاک اتالی می‌نویسد: این درست همهٔ آن صفاتی است که درسیاست عملی می‌تواند به عنوان نقطه ضعف یک دولتمدارشمرده شود.
آتالی می‌افزاید: او یک ضد استعماروضدکمونیست به تمام معنی بود.
بسیاری ازاو می‌خواستند که درانتخابات ریاست جمهوری درمقابل فرانسوا می‌تران وارد میدان شود، اما او می‌دانست که درآن دوران پرهیاهو که کمونیست‌ها نفوذی قابل توجه درجا به جایی ارا داشتند او هرگزبخت آنرا نمی‌یافت که به کرسی ریاست جمهوری درکاخ الیزه دست یابد.
ژاک اتالی که خود مشاورپرنفوذ فرانسوا می‌تران دردوران ریاست جمهوری وی بود می‌نویسد: با‌شناختی از دو مرد سیاسی دارم می‌توانم بگویم که اگر چه میشل رُکار درمیدان سیاست پیروزنشد ولی بی‌تردید او درمیدان اندیشه ورزی سیاسی یا بهتربگوئیم ایده او لوژی به پیروزی رسید.
ژاک اتالی درپایان می‌نویسد: مردانی با استعداد وتوانایی میشل رُکار از نوادرروزگارند، به ویژه درمیان مردانی که امروزدرمیدان‌های سیاست فرانسه پرسه می‌زنند.

واما «ژان دانیل» مدیراندیشمند و صاحب نظرنوول ابُس درمقاله خود درگرامی داشت روکار می‌نویسد: با میشل رُکار بود که ما خود را اصلاح طلبان رادیکال درسیاست نامیدیم و این رادیکالیسم دردروان نخست وزیری رُکار همچنان دردستورکارروز بود.
ژان دانیل می‌نویسد: روزی که میشل رُکار به دفترما آمد بعد ازگفت و شنود‌های فراوان اظهارداشت که خود را درخانه خود احساس می‌کند.
ژان دانیل می‌نویسد: همراهی ما با روکاربراساس یک اندیشه سیاسی حزبی نبود و هموند هیچ حزبی هم نبودیم، آنچه که ما را درکنارهم قرار می‌داد پافشاری به پروا و آشتی ناپذیربر اخلاق اجتماعی و رعایت ان درسیاست بود.
درهمین شمارهٔ نول آبُس «ماتیو کرواساندُ» همکارژان دانیل دررسای رُکار می‌نویسد آیا رُکار برای سیاست‌زاده شده بود؟.
وی می‌نویسد: مرد معروف به «حقیقت گو» درتمام دوران زندگی خود کوشش کرد همفکران خود را ازطریق بحث‌های اقنایی متقاعد و وجدان‌ها را بیدارنماید.
هرچند که گاهی بی‌پروایی سیاسی دراو تا حد گزندگی سیاسی پیش می‌رفت، اما او بی‌تردید سیاستمداری اهل مُکاشفه بود.
با اینکه رُکار دردوران پرتحرک مسئولیت خود نتوانست سوسیال دموکراسی را به عنوان راهنمای مسیردرحزب سوسیالیست جا بیندازد، اما ماترک روشنفکری او به عنوان «رُکاردیسم» امروزه ازمرزهای خانواده سیاسی او را گذشته و برای زمان‌های طولانی نیز دراندیشه‌های سیاسی باقی خواهد ماند.

واما لوپوئن گزارش کوتاهی را به درگذشت عباس کیارستمی، سینماگرسر‌شناس ایرانی، اختصاص داده.
لوپوئن می‌نویسد: آنهایی که با اثار سینمای ایران همچون «جدایی»، «گربه ایرانی» ویا «تاکسی تهران» آشنا هستند شاید ندانند که سازندگان این فیلم‌ها «اصغرفرهادی»، «بهمن قبادی» و یا «جعفرپناهی» دست پروده عباس کیارستمی هستند.
لوپوئن می‌نویسد: فیلم «طعم گیلاس» که در۱۹۹۷ نخل طلایی فستیوال کن را ربود روایت ساده و درعین حال ویرانگری ازخرد وحکمت ایرانی بود.
لوپوئن می‌افزاید: «زندگی ادامه دارد»، یا «باد ما را خواهد برد» عناوین اندیشه برانگیزی هستند که از عباس کیارستمی درعرصه هنرسینما باقی مانده است.
لوپوئن از کیارستمی با عنوان «ژان لوک گُدار» ایرانی یاد می‌کند که به گفته نویسند: در دورانی که کشورش ایران می‌رود که دوران تاریخی تازه‌ای را تجربه کند جای او خالی خواهد بود.