نامگذاری اماکن شهر کابل و نارسایی های آن

اکثر نام گذاری های که توسط حکومت در کابل صورت گرفته است به زبان پشتو و با استفاده از شخصیت های پشتون است. این موضوع، همیشه مورد انتقاد اهالی کابل بوده است و این نام ها، بعد از سالیان دراز، بازهم مورد استفادۀ مردم قرار نگرفته اند. ولی در مکاتب رسمی، و گاهی در مطبوعات حکومتی، استفاده از این اسامی اجباری بوده و باعث ایجاد فضای اختناق شده اند.

این بار، در حالیکه اصل موضوع، یعنی ضرورت نام گذاری برای سهولت در کار وزارت مخابرات، موجه به نظر می آید، ولی به دلیل بی اعتمادی در این مسئلۀ مشخص، به اولیای امور، بازهم تشویش وجود دارد که موضوع به کشمکش ها منتهی شود. در بررسی این موضوع، گفتگویی داریم با آقای نصیر مهرین، تاریخدان.

آقای مهرین، که با تصدیق ضرورت نامگزاری، نه تنها نام های پشتون ها و نامگزاری به زبان پشتو را در کابل نادرست تلقی میکند، بلکه نام گذاری دانشگاه تعلیم و تربیت، به نام استاد ربانی را هم، یک عملکرد سیاسی میداند، که در آن نظر مردم پرسیده نشده است، و از بسا زوایا، انتخاب خوبی به نظر نمی آید، میگوید که نام گذاری دو نوع است، یکی ذوقی و تحمیلی است که حاکمیت بنا به ذوق خود اسم انتخاب میکند و معمولاً مورد چالش قرار میگیرد. بخصوص، زمانیکه پای علایق سیاسی در میان میاید. نوع دیگر آن طوریست که به آرای اشهاص صاحب نظر، و به آرای مردم مراجعه میشود. مثال آن انتخاب اسم برای پارک زرنگار است، که در گذشته، با آرای مردم انتخاب شده است.

در مورد شهر کابل، که شهر فارسی زبان است و در آن اکثراً پشتو زبان ها حکومت میکنند و اماکن را به پشتو و با نام شخصیت های پشتون نام گذاری میکنند، آقای مهرین میگوید که این یکی از موارد مهم اختلاف است. در شهری چون کابل، که حساسیت های زیادر در آن وجود دارد، بهتر است گزینش نام ها، حساسیت ها و پیشینه های تاریخی، در نظر گرفته شوند.