"هدف غرب در افغانستان نجات زنان افغان نیست"

* "غرب زنان افغان را نجات نخواهد داد" عنوان در واقع دفاعیه ایست از طالبان در نشریۀ انگلیسی "آبزرور" که هفته نامۀ فرانسوی "کوریر انترناسیونال" در آخرین شمارۀ خود به چاپ رسانده است.
مطلب با دو روایت تکان دهنده آغاز می شود : یکی تازیانه خوردن و سپس سنگسار شدن یک زن افغان، به نام بی بی صنوبر، به دست طالبان و دیگری سرنوشت تکان دهندۀ دختر جوان هیجده ساله ای به نام آیشه که بینی اش را بستگانش بریدند. طالبان بی بی صنوبر را به دلیل آبستن شدن تازیانه زده و سنگسار کردند و صورت آیشه به دلیل آنکه از خانه گریخته بود مثله شد. "آبزرور" در ادامه می افزاید : درست زمانی که بحث آشتی با طالبان در افغانستان دائماً مطرح می شود رفتار آنان با زنان درست همانند زمانی که به قدرت رسیدند نگران کننده است.
با این حال "آبزرور" تأکید می کند که کشورهای غربی نباید دلیل حضورشان را در افغانستان از یاد ببرند. به نوشتۀ این نشریه، غربی ها برای نجات زنان افغانستان راهی این کشور نشدند و نجات زنان افغان حتا توجیه کنندۀ حضور نیروهای بین المللی در افغانستان نیست. "آبزرور" سپس این قول دیوید پترآئوس فرماندۀ آمریکایی نیروهای ناتو در افغانستان را نقل کرده که گفته است : "تنها دلیل مداخلۀ نظامی نیروهای بین المللی در افغانستان جلوگیری از تبدیل شدن این کشور به مأمن القاعده بوده است." "آبزرور" در ادامه افزوده است : "اگر چه حقوق زنان افغان مهم است، اما ربط مستقیمی به تهدید تروریستی ندارد." "آبزرور" در ادامه تصریح کرده است که این سخن به معنای بی تفاوتی و انفعال غرب در قبال ستم هایی نیست که علیه زنان افغان اعمال می شود. اما، از نظر نویسندۀ مقالۀ "آبزرور" تحمیل اجباری تغییر به مردم افغانستان نیز اقدامی بیهوده است. تحول آداب و رسوم به نوشتۀ نویسندۀ مقاله باید از بطن خود جامعۀ افغانستان بجوشد که به گمان نویسندۀ مطلب عاقبت روزی خواهد جوشید.
مقاله نویس آبزرور سپس خواسته است که غربی ها هم قدری در قبال رفتار طالبان به ویژه با زنان از خود تفاهم نشان بدهند. به گمان نویسنده رفتار طالبان در قبال زنان و امور جنسی ریشه در سنن پشتون ها دارد که هدف شان صیانت از یکپارچگی قبیله و محدود کردن روابط جنسی خارج از رابطۀ زناشویی است. نشریۀ انگلیسی "آبزرور" سپس پرسش مجلۀ آمریکایی تایم را بی اساس دانسته که روی جلد خود و بر زمینۀ صورت مثله شدۀ آیشه نوشته بود : چه اتفاقی می افتد اگر افغانستان را ترک کنیم؟ "آبزرور" این پرسش را غلط دانسته و سپس افزوده است : آنچه بر سر آیشه و بی بی صنوبر آمده اتفاقاتی است که هم اکنون و برغم حضور نیروهای بین المللی در افغانستان روی می دهد.
نویسندۀ مقاله سپس از قول شکریه بارک زی، نمایندۀ زن در مجلس افغانستان و مدافع حقوق زنان در این کشور نوشته است که غرب هیچگاه موفق به فهم افغانستان نشده است. شکریه بارک زی گفته است که نظر او نیز در مورد طالبان از سه سال پیش تغییر کرده، یعنی از زمانی که فهمیده است که افغان ها تنها می توانند بر نیرو و توانایی های خود تکیه کنند. شکریه بارک زی افزوده است که طالبان بخشی از مردم افغانستان هستند و وظیفۀ همۀ دموکرات ها این است که افکار متفاوت آنان را بپذیرند. "آبزرور" در ادامه افزوده است که برابری حقوقی زنان و مردان به درستی حق و ارزشی مطلق است. اما، حتا کشوری همانند انگلستان هنوز موفق نشده این برابری را در واقعیت کاملاً متحقق کند. "آبزرور" سپس تلاش غربی ها را برای آنکه بیست و پنج درصد کرسی های پارلمان افغانستان به زنان این کشور تعلق بگیرد اقدامی ریاکارانه توصیف کرده، زیرا حتا بعد از انتخابات سال ٢٠١٠ انگلستان زنان تنها ٢٢٪ نمایندگان پارلمان این کشور را تشکیل می دهند. "آبزرور" سپس افزوده است که حق رأی زنان در خود انگلستان هرگز تحمیل نشد، بلکه از خلال مجادلات و مباحثات درونی این کشور و مهمتر از آن شاید با تأسیس دولت و حاکمیت ملی به وجود آمد. "آبزرور" در پایان نوشته است : افغانستان نیز عاقبت روزی از درون و با آهنگ خاص خود تغییر خواهد کرد و تا آن زمان سربازان انگلیسی نباید به این خاطر کشته شوند.
* "کوریر انترناسیونال" همچنین بخشی از مقالۀ بنیاد مطالعات سیاسی خاورمیانه در واشنگتن را که به راه اندازی نیروگاه اتمی بوشهر اختصاص یافته منتشر کرده که بر خلاف نظر عموم معتقد است که دولت ایران می تواند از نیروگاه بوشهر نیز استفاده نظامی کند. نویسندۀ مقاله معتقد است که کارگذاری سوخت اتمی در نیروگاه بوشهر تولید کنندۀ پلوتونیوم غنی شده است که می تواند در ساخت بمب اتمی مورد استفاده قرار بگیرد. از نظر نویسندۀ مقاله، مشکل اصلی نیروگاه بوشهر پائین بودن سطح امنیت آن است. بسیاری نگران از وقوع حادثه ای نظیر حادثۀ نیروگاه چرنوبیل هستند و در صورت وقوع چنین حادثه ای جنوب عراق، کویت و بخشی از عربستان سعودی آلوده به مواد رادیو آکتیویته خواهند شد. نویسندۀ مقاله می افزاید : یکی از عوامل ناامنی نیروگاه بوشهر زمین لرزه است، زیرا ٩٠٪ خاک ایران را مناطق زلزله خیز تشکیل می دهد.
با این حال، خطر فوری تر از نظر نویسندۀ مقاله این است که نیروگاه بوشهر آموزش متخصصان و مهندسان اتمی را میّسر سازد که بعد می توانند در تأسیسات نطنز و یا در تأسیسات تولید آب سنگین در اراک مشغول کار شوند. به گمان نویسندۀ مقاله صلاحیت های لازم برای توسعۀ برنامه های اتمی غیرنظامی و نظامی یکسان هستند و همین نگرانی از خطر گسترش سلاح های اتمی در ایران را افزایش می دهد. نویسنده سپس از قول "وال استریت ژورنال" می افزاید که موافقت آمریکا با راه اندازی نیروگاه بوشهر بهایی بود که بابت موافقت روسیه با تحریم های سازمان ملل علیه جمهوری اسلامی ایران به دولت مسکو پرداخته شد.
* "تجارت مزدور" عنوان مطلبی است در مورد افغانستان در آخرین شمارۀ لوپوئن که در واقع به مخالفت رئیس جمهوری افغانستان با حضور شرکت های امنیتی خصوصی در کشورش اختصاص دارد. ٥٢ شرکت امنیتی آمریکایی و انگلیسی و بعضاً افغان در افغانستان سرگرم فعالیتند، اما در واقعیت شمار این شرکت ها بسیار بیشتر از این رقم است. نویسندۀ مقاله تصریح می کند که برغم مخالفت حامد کرزی هیچکس در افغانستان از ارتش آمریکا گرفته تا خود ارتش افغانستان نمی تواند کمک و خدمات شرکت های امنیتی خصوصی را نادیده بگیرد. این شرکت ها حدود ٤٠ هزار نیروی مسلح را در اختیار دارند که بدون کمترین کنترلی سرتاسر خاک افغانستان را در می نوردند. وظیفۀ اصلی آنها حفاظت از امنیت کاروان های نظامی و لجستیکی نیروهای بین المللی در افغانستان است. میلیاردها دلار در سال صرف امضای قرارداد با همین شرکت ها می شود. لوپوئن از قول ناظران می افزاید که هدف حامد کرزی از مخالفت با حضور این شرکت های امنیتی در افغانستان در حقیقت بهره برداری مالی بیشتر خانوادۀ رئیس جمهوری از تجارت مزدور در افغانستان است. احمد ولی کرزی برادر رئیس جمهوری که در واقع فرمانروای منطقۀ قندهار به شمار می رود وفاداری جنگ سالاران افغانستان را از طریق اعطای قراردادهای شرکت های خصوصی امنیتی به آنان به دست می آورد. خود برادر رئیس جمهوری افغانستان گفته است که اگر این قراردادها به جنگ سالاران اهدا نشود، همگی آنان به اردوی طالبان خواهند پیوست. خلاصه اینکه لوپوئن نتیجه می گیرد که جنگ سالاران همچنان بخشی از آینده افغانستان به شمار می روند.