وضعیت زندانیان بی نام و نشان در زندانهای کشور

زندان به خودی خود هراس آور است، اما آنچه که تحمل زندان را سخت تر می کند فراموش شدن است. از ماهها پیش، نام زندانی های سیاسی صاحب نام و پرسابقه در همه جا بچشم می خورد، میان سایت ها، طومارهای آزادیخواهی، بیانیه های سازمان های حقوق بشر و ... اما از زندانیان بی نام و نشانی که تنها به جرم شعار دادن در سکوت به اعدام و حبس های طولانی مدت محکوم می شوند خبر چندانی نیست. دست خانواده هایشان به هیچ کجا بند نیست، فریادشان هم به جایی نمی رسد.

در ماههای اخیر و بدنبال شروع اعتراضات مردم علیه نتایج انتخابات، حجم وسیع دستگیری ها، زندان های معروف و گمنام را پر کرد. بنا بر اعلام رسمی پلیس تهران تنها در این شهر نزدیک به چهار هزار نفر دستگیر شده بودند که بمرور آزاد شدند، اما بخش قابل توجهی از آنها هنوز در سلولهای عمومی و انفرادی بسر می برند و هر از گاهی اخباری که به بیرون درز می کند نشان از محکومیت به اعدام یکی و اعتصاب غذای دیگری دارد.

مطهره بهرامی، زنی که در روز عاشورا بازداشت شده و به اعدام محکوم شده است. زهرا اسد پور گرجی، زندانی دیگری که از زندان گوهردشت به نقطۀ نامعلومی برده شده است، او با پسرش از عاشورا به این سو در زندان بسر می برد. اینها تنها نمونه هایی اندک از وضعیت صدها زندانی بی نام است. زندانیانی که بنا به گفتۀ فعالان حقوق بشر به دلیل همین گمنامی بیشتر از زندانیان سیاسی مشهور تحت فشارند و حتی در زیر فشار شکنجه مجبورند اتهاماتی را بپذیرند که حکم آن اعدام و یا حبس های طویل المدت است.

نام برخی از این زندانیان را می توان بروی صفحۀ نخست سایت " تا آزادی زندانیان سبز" دید. اما آیا این نام ها تعداد واقعی زندانیانی از این دست است؟

شرایط خانواده های این زندانیان نیز تفاوت چندانی با وضعیت فرد زندانی ندارد. سکوت این خانواده ها که نه کمپینی پشت سر آنها قرار دارد و نه در طوماری آزادی فرزند یا پدر و برادر آنها خواسته شده است، اجازۀ شناسایی تعداد دقیق این زندانیان را نمی دهد. خانواده ها مجبور به سکوتند، به دلیل ترس، تهدید، نگرانی از آنچه که بر سر عزیزشان خواهد آمد و هزار اما و چرای دیگر... و در این میان نمی دانند کدام را برگزینند، سکوت کنند تا طبق قول بازجو و بازپرس و قاضی زندانی شان به زودی آزاد شود و یا حرف بزنند و اسم زندانی خود را مطرح کنند.

در مورد زندانیان سیاسی صاحب نام، بهنگام مصاحبه ها، خانواده هایشان عمدتاً اعتراف می کنند که به سکوت وادار شده اند اما با وجود تمام فشارها تن به مصاحبه ها با رسانه های خارجی می دهند و خواستار مطرح کردن نام زندانیان خود از سوی این رسانه ها هستند، چرا که معتقدند این گونه آوازه کردن نام زندانی ها آنها را از خطراتی که در سکوت زندانی را تهدید می کند، مصون می کند. اما آیا این در مورد زندانیانی که تنها به جرم سنگ پرتاب کردن و یا شعار دادن دستگیر شده و به محارب محکوم شده اند نیز همان نتیجه، یعنی سهل شدن شرایط را برای زندانی می دهد و یا خانواده هایشان در شرایط مساوی با خانوادۀ فلان زندانی صاحب نامی هستند که پس از آمدن به مرخصی، خانه هایشان از مقامات اصلاح طلب سابق کشور که برای ملاقات با آنان می آیند، پر و خالی می شود.

مادران و پدران زیادی هر روز پشت دیوارهای زندان اوین بسر می برند تا تنها خبری هر چند کوتاه از فرزندان و همسران خود دریافت کنند، و این وضعیت بر نگرانی کشندۀ آنها می افزاید.

صادق نقاشکار، سخنگوی جمعی از زندانیان سیاسی در خارج از کشور بر نگران کننده بودن وضعیت این زندانیان صحه می گذارد و می گوید:" این زندانیان به دلیل اینکه همانند زندانیان سیاسی معروف از حمایت های وسیع بهره نمی برند در معرض خطر صدور حکم های شدید تر قرار دارند".

وی همچنین سکوت خانواده ها در عدم اعلام وضعیت زندانی را چه به دلیل تهدید از سوی حکومت و چه به دلیل تطمیع از سوی بازجویان اشتباه می داند و معتقد است این سکوت نه تنها به وضعیت آنها کمکی نمی کند، بلکه شرایط آنها را وخیم تر می کند....