پاریس، ۴ فوریۀ ۱۹۵۵ / بهمن ۱۳۳۴: مایه‌کوبی مانکن‌های پاریسی، همراه با عکس و تبلیغات برای ریختن ترس مردم. آبله که تقریباً در فرانسه ریشه‌کن شده بود، در اواخر سال ۱۹۵۴، ناگهان در شرق این کشور شایع شد. علت اولیۀ این اپیدمی نابهنگام، بازگشت سربازان فرانسوی از جبهه‌های جنگ هندوچین بود.
نگرانی و وحشت بیماری، آنهم در سالهایی که فرانسوی‌ها رفاه دوران بعد از جنگ را چشیده بودند، از شرق کشور به تمامی فرانسه سرایت کرد.
کمی بعد معلوم شد که با پایان یافتن جنگ هندوچین، یک گروهبان فرانسوی ویروس آبله را از سایگون به زادگاه خود - شهر «وان» (Vannes)، واقع در شرق فرانسه - وارد کرده است.
بیماری آبله جز در موارد معدودی که از مستعمرات وارد اروپا می‌شد، چندان شیوعی نداشت. ولی در ژوئیۀ سال ۱۹۵۴، با امضای معاهدۀ ژنو جنگ هندوچین پایان یافت، فرانسه از منطقه خارج شد و ویتنام به دو کشور جداگانه تقسیم گردید. بدین ترتیب هزاران سربازان فرانسوی هم به خانه بازگشتند.
عکس در روزهایی گرفته شده که اپیدمی عملاً پایان یافته بود. اما دولت واکسیناسیون را به سرعت ادامه می‌داد و برای جلب مردم برنامه‌های تبلیغی مایه‌کوبی به راه می‌انداخت.
در فرانسه، با اینکه واکسیناسیون آبله یا به اصطلاح مایه‌کوبی از اول قرن بیستم رایج شد، اما انضباط در این کار تا قبل از اپیدمی اخیر چندان جدی نبود. ولی بسیج سریع و اقدامات دولت باعث شد که در عرض یک هفته، ۶۰۰هزار نفر در شهر پاریس مایه‌کوبی شوند.
اپیدمی سال ۱۹۵۴ در فرانسه کلاً جان شانزده نفر را گرفت، اما خاطرۀ هراس و دستپاچگی آن روزها همچنان در لابلای مطبوعات آن سالها خفته است.
این آخرین باری بود که همه‌گیری آبله در فرانسه دیده شد.
حالا فرانسوی‌ها می‌خواستند بعد از پایان اپیدمی و گرفتاری‌های هندوچین نفس راحتی بکشند، اما چیزی نگذشت که کشور در باتلاق جنگی دیگر، در الجزایر، فرو رفت...
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید