شالگونی : در ایران انقلاب نمی‌شود اگر مردم در ته تونل یک روشنایی نبینند
نتشر شده در:
گوش کنید - ۱۸:۴۶
محمدرضا شالگونی : "من باور ندارم که جامعۀ ایران تسلیم وضع موجود شده است. من معتقدم که جامعۀ ایران بیش از هر زمان مصمم است که خود را از جمهوری اسلامی نجات بدهد. اما، وضعیت بحرانی برای وقوع تغییر انقلابی کافی نیست، اگر در ته تونل روشنایی مشاهده نشود. انقلاب آینده در ایران لزوماً رنگ زنانه خواهد داشت و من جنبش زنان را از جنبش تهیدستان جدا نمی دانم."
اظهارات اخیر علی نجفی توانا رئیس پیشین کانون وکلای تهران، دربارۀ گسترش و نهادینه شدن خشونت در تمام ارکان جامعه گواهی می دهند که ایران در نتیجۀ همین خشونت از درون در حال تلاشی است. به این معنا که خشونت در این جامعه هم بازتولید نظامی است جرم انگار که قصاص را راه حل تقریباً تمام مشکلات و مسائل می داند و هم گویای نوعی میل ویرانگری در جامعه‌ای است که همۀ درها را برای رهایی از وضع موجود به روی خود بسته می بیند.
چگونه ایران به چنین وضعیتی رسیده است و ادامۀ آن چه خطراتی را متوجه این کشور خواهد کرد؟
در پاسخ به این پرسش و پرسش‌های دیگر، محمدرضا شالگونی، فعال سیاسی چپ از جمله گفته است :
"طبیعی است که بحران‌های اجتماعی آشفتگی‌هایی را در روح جامعه به وجود آورده است. ضریب جینی – یا شکاف طبقاتی - در ایران یکی از بالاترین‌هاست. یعنی بعد از عربستان، ایران دارای بالاترین ضریب جینی در جهان است که در اصل فاصلۀ درآمد ده درصد جمعیت بالای جامعه نسبت به ده درصد پائین را نشان می دهد.
مجموعه سیاست های جمهوری اسلامی چه در داخل و چه در خارج دائماً این شکاف را عمیق تر می‌کند. برای درک آن کافی است مثلاً به آمار رسمی اعتیاد یا فحشاء یا به سیاست های منطقه ای رژیم رجوع کنیم که برغم بحران های داخلی کشور، در ستیز با آمریکا مدعی است که در عمق استراتژیک دشمن نفوذ کرده است. به این عامل، اگر عامل دوگانگی را اضافه کنیم شاید تصویر روشنتری به دست آوریم. یعنی : از یک طرف مطابق احکام اسلامی مسلط بر جامعه همه چیز باید مطهر و مقدس ... باشد و از طرف دیگر اما فساد در همۀ ارکان قدرت اسلامی ریشه دوانده است و منظورم از فساد در اینجا اتفاقاً فساد اخلاقی است. آیا می توان باور کرد که مثلاً سپاه پاسداران با این همه ادعاهای جورواجور دربارۀ اقداماتش در خارج قادر به مهار قاچاق مواد مخدر در ایران نیست ؟
در جامعۀ امروز ایران پائینی‌ها آلترناتیوی نمی بینند و جریان هایی که خود را آلترناتیو می دانند برنامه‌ای برای مطالبات مردم ندارند. مردم نمی دانند که جایگزین این وضع چه می تواند باشد. این فقدان مسئلۀ بسیار بزرگی به ویژه برای ذهنیت پائینی هاست...
من باور ندارم که جامعۀ ایران تسلیم وضع موجود شده است. بالعکس من معتقدم که جامعۀ ایران بیش از هر زمان مصمم است که خود را از جمهوری اسلامی نجات بدهد. این عزم در سال‌های اخیر شتاب بیشتر پیدا کرده است.
اما، مسئله ای که در ایران امروز با آن مواجه هستیم این است : چرا مطالبات و اعتراض‌ها به سطح یک درگیری و مطالبۀ بزرگ سیاسی ارتقاء نمی‌یابد؟ چگونه می توان این توقف را توضیح داد؟
نباید این نکته را از نظر دور داشت که در وقوع شورش‌ها و انقلاب ها مسئلۀ نابرابری نقش اصلی را دارد. مطالعات مهم جامعه‌شناسی نشان می دهند که منشاء اصلی شورش‌ها و انقلاب ها بود یا نبود عدالت است. جوهر انقلاب عدالت است نه آزادی... انقلاب را هم توده های تهیدست از پائین انجام می‌دهند. در جامعۀ امروز ایران این پائینی‌ها آلترناتیوی نمی بینند و جریان هایی که خود را آلترناتیو می دانند برنامه‌ای برای مطالبات مردم ندارند. مردم نمی دانند که جایگزین این وضع چه می تواند باشد. این فقدان مسئلۀ بسیار بزرگی به ویژه برای ذهنیت پائینی هاست...
یک چیز دیگر را هم نباید نادیده گرفت : ایرانی ها یک انقلاب بزرگ توده‌ای انجام داده‌اند که نتیجه اش جهنم کنونی از آب درآمده که در قیاس با آن گذشته کاملاً هیچ است.
بنابراین، وضعیت بحرانی برای وقوع تغییر انقلابی کافی نیست، اگر در ته تونل روشنایی مشاهده نشود. اگر این روشنایی در پایان تونل مشاهده نشود، اعتراض های متراکم به یک اعتراض سراسری سیاسی که کل نظام را نشانه بگیرد تبدیل نخواهد شد. انقلاب آینده در ایران لزوماً رنگ زنانه خواهد داشت و من جنبش زنان را از جنبش تهیدستان جدا نمی دانم."
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید