حمید آصفی : خون مهسا و خشم انباشت شده مردم به یک تودهنی بزرگ به رژیم تبدیل خواهد شد

حمید آصفی : خشونت‌ها علیه زنان که آخرین نمونه‌اش مرگ محزون مهسا امینی است گویای آخرین مرحله از حیات استبداد است. من تردید ندارم که تمام این خشمی که در جامعه انباشت می‌شود قطعاً جایی سرباز خواهد کرد. من تردید ندارم تمام این ستم ها و مرگ ها و خون های ریخته شده در جایی انباشت می‌شود و هدر نمی رود. من تردید ندارم که این خشم انباشت شده در جایی به یک تودهنی بزرگ به رژیم اسلامی ایران بدل خواهد شد.

ناصر اعتمادی، خبرنگار ار اف ای، حمید آصفی، پژوهشگر و کنشگر مدنی © مهر

مهسا امینی دختری که پس از دستگیری توسط گشت ارشاد در تهران در کمتر از دو ساعت در حال اغماء به بیمارستان منتقل شد در اثر ضربات وارده به سرش کشته شد.  گزارش های عینی از شکسته شدن ساقۀ جمجمۀ مهسا امینی در اثر فرودآمدن ضربات سنگین به سر وی در جریان بازداشت حکایت می کنند.

سرنوشت تلخ مهسا امینی در عین حال به ما می گوید که خشونت حکومت اسلامی علیه زنان در ایران تمامی ندارد. چرا؟ چرا این حکومت دست از خشونت علیه زنان برنمی دارد؟ و چرا مردان ایران نسبت به این خشونت بی تفاوتند یا واکنش درخور از خود نشان نمی دهند؟    

در پاسخ به این پرسش ها، حمید آصفی، پژوهشگر اجتماعی و کنشگر مدنی در ایران از جمله گفته است :

"برای نظام ایدئولوژیک ایران زنان و حجاب اجباری یک مسئلۀ حیاتی است. حکومت می داند که اگر زنان بتوانند هستۀ ایدئولوژیک آن را با عقب راندن رژیم در زمینه حجاب اجباری درهم شکنند، حکومت کنترل کل جامعه را در تمام عرصه ها از دست خواهد داد. بنابراین، این حکومت از اعمال سرکوب چه علیه زنان چه علیه جامعه دست بردار نیست. دست بردار نیست چون نمی خواهد دهان مردم به اعتراض باز شود و در نتیجۀ اعتراض‌های همگانی کنترل امور از دست آن خارج شود، هر چند هر یک از این اتفاقات دردناک می تواند منشاء اعتراض ها گسترده در کشور باشد...

الان هم جامعۀ مدنی ایران دست روی دست نگذاشته است. با توجه به فراخوان‌هایی که در شهرهای کردستان ایران منتشر شده بروز اعتراض‌های گسترده در کشور نامحتمل نیست... این را هم بگویم : این قبیل خشونت‌ها در عین حال گویای آخرین مرحله از حیات همۀ حکومت‌های استبدادی است.

شکی نیست که سکوت مردان در قبال این خشونت‌ها نوعی مشارکت در این اقدام‌های جنایت‌آمیز است. اما، من تردید ندارم که تمام این خشمی که در جامعه انباشت می‌شود قطعاً جایی سرباز خواهد کرد. تمام این ستم ها و مرگ ها و خون های ریخته شده در جایی انباشت می‌شود و هدر نمی رود. در قیاس با بازخوردها و برآمدهای اجتماعی آینده، کلیه اعتراض‌های پیشین اجتماعی از سال ٩٦ به این سو کاریکاتور خواهند بود، به این دلیل که هم فشارهای اقتصادی و معیشتی، هم فشارهای سیاسی هم خشونت هایی که علیه زنان اعمال می شود در حال انباشت شدن هستند. من تردید ندارم که این خشم انباشت شده در جایی به یک تودهنی بزرگ به رژیم اسلامی ایران بدل خواهد شد."