"خیزش مردم ایران به رهبری زنان نوید یک جامعۀ آزاد و دموکراتیک را می‌دهد"

دو مهمان برنامه چشم انداز، کاظم کردوانی و رامین احمدی، با بررسی واکنش علی خامنه ای به خیزش جاری مردم ایران رژیم این کشور را در بن بست و شرایط کشور را انقلابی توصیف کرده اند که در آن مطالبات زنان به مطالبات مشترک اکثریت بزرگ مردان و زنان ایران برای گذار به نظامی آزاد و دموکراتیک تبدیل شده اند.

۱۸:۴۰

کاظم کردوانی، ناصر اعتمادی، رامین احمدی © RFI - persan

عاقبت پس از بیش از سه هفته سکوت، رهبر حکومت مذهبی ایران، علی خامنه‌ای، در یک پادگان و در جمع فرماندهان نظامی و امنیتی به اعتراض های جاری در ایران واکنش نشان داد و آن را همانند گذشته دسیسه آمریکا و اسرائیل خواند و خود معترضان، یعنی زنان و جوانان کشور را بعضاً "ساواکی" و "تجزیه طلب"... نامید.

معنای این واکنش دیرهنگام، تکراری و در عین حال صریح رهبر جمهوری اسلامی ایران به خیزش جاری کشور چیست؟ آیا خشونت و سرکوب حکومت قادرند خیزش جاری کشور را مهار کنند؟ و بالاخره این خیزش زنانه نوید کدام آینده را می دهد؟ به این پرسش ها و پرسش های دیگر، کاظم کردوانی، پژوهشگر، و دکتر رامین احمدی پاسخ داده اند.  

به گفتۀ رامین احمدی، "هنگامی که ساواک وجود داشت این جوان هایی که امروز در خیابان‌های ایران دست به اعتراض می زنند به دنیا هم نیامده بودند. طبیعی است که "ساواکی" خواندن آنان حتی تهمت مؤثری نیست. اما، این ادبیات یک چیز را نشان می‌دهد و آن این است که رهبر حکومت اسلامی ایران و سپاه پاسداران که مهمترین پایۀ این حکومت را تشکیل می دهد در فضای انقلاب ١٣٥٧ زندگی می‌کنند و در واقع خود را برای یک انقلاب  ١٣٥٧ آماده کرده اند، آنهم در جنگی فرسایشی... و بر این گمانند که بر خلاف رژیم شاه از نیروی کافی در این جنگ فرسایشی برخوردارند."

به گفتۀ کاظم کردوانی : "این حکومت در تلاش است که برای مقابله با خیزش کنونی زنان و مردان ایران با به‌کارگیری تمام اهرم‌های سخت افزاری و نرم‌افزاری، هزینۀ شرکت در کنش اعتراضی را بالا ببرد. اما، حکومت هایی نظیر حکومت اسلامی ایران با این روش ها وضعیت جامعه را به جایی می رسانند که عملاً دست کشیدن از روش های خشونت آمیز جهت حل تضادها و تعارضات اجتماعی را برای خود ناممکن می‌کنند. زیرا، این حکومت‌ها دائماً با این هراس زندگی می کنند که دست کشیدن از خشونت می تواند اعتراف به ناتوانی تلقی شود و کاهش نفوذ عاملان و نهادهایی را در پی داشته باشد که مستقیم یا غیرمستقیم در سرکوب مردم دست دارند. اما، این هراس در مورد حکومت ایران در وضعیت حاضر دو چندان شده است، زیرا، ما در ایران با یک حکومت رو به افول روبرو هستیم. هراس در این حکومت رو به افول که با چندگانگی درونی نهادها روبرو است با افزایش هراس از خطر فروپاشی نیز توام است.  

به گفتۀ رامین احمدی، "از زمانی که این حکومت جناح باصطلاح اصلاح طلب خود را کنار نهاد باب گفتگو و سازش را حتی با خودی های خود بست، چه برسد با جامعه و مردم ایران. نتیجه نهایی این رویکرد این است که امروز ما با یک شرایط انقلابی در ایران روبرو هستیم و این شرایط انقلابی تداوم تمام جنبش های سال‌های پیشین، به ویژه از جنبش سبز تا آبان ٩٨ است. واقعیت امر این است که هیچ حکومتی نمی تواند با سرکوب صرف در قدرت باقی بماند. هر حکومتی برای ماندن و دوام یافتن به درجه ای از مشروعیت یا حقانیت نیازمند است و ناگزیر است با جامعه به زبانی به جز خشونت صحبت کند.  من نمی توانم بگویم چه زمانی این روند انقلابی به سقوط جمهوری اسلامی منجر خواهد شد. اما این روزها هر روز صبح که از خواب برمی خیزم و متوجه می شوم که این حکومت هنوز سقوط نکرده تعجب می کنم."

کاظم کردوانی تصریح می کند که "از اعتراضات دانشجویی تیر ماه ٧٨ تا جنبش سبز، اعتراضات آبان ماه ٩٨ و  خیزش کنونی ما شاهد شکل گیری یک حرکت گستردۀ اجتماعی هستیم که در کانون تضادهای جامعه ایران به وجود آمده و رشد کرده است. این حرکت فقط یک کنش اجتماعی از سوی جوانان نیست، بلکه تجسم یک تحول عظیم اجتماعی و دربردارندۀ جهت تاریخی این تحول است."

کاظم کردوانی سپس می افزاید : "در خیزش جاری برای اولین بار موضوع زن ایرانی با شفافیت و صراحت تمام به موضوع مرکزی جامعه تبدیل شده است. این تحول نه فقط بی سابقه است، بلکه گویای یک آگاهی جمعی در جامعه است و به تنهایی خیزش فعلی را از جنبش های گذشته متمایز می کند، هر چند خیزش فعلی ادامۀ تمام جنبش ها و اعتراض های گذشته به شمار می رود. بر خلاف جنبش های فمینیستی اروپا و آمریکا، در خیزش کنونی ایران، مردان در کنار زنان ایستاده اند و مطالبات زنان به مطالبات مشترک زنان و مردان ایران تبدیل شده‌اند و از این منظر جامعۀ امروز ایران حتی یک گام جلوتر از آمریکا و اروپا است. به همین خاطر، به گمان من خیزش مردم ایران تا اینجا پیروز شده است، صرف نظر از این که چه سرانجامی در انتظار آن باشد. به این معنا که در سطح جامعه و در خودآگاه جامعه حجاب اجباری لغو شده است."

رامین احمدی نیز معتقد است که "در قیاس با قیام بهمن ٥٧، خیزش کنونی جامعه ایران یک حرکت مدرن است و این را می توان از خلال شعارها و چهره های این جنبش دریافت". او می افزاید : "خیزش کنونی در پی برابری حقوقی زن و مرد است و برخلاف انقلاب ٥٧ یک خیزش ایدئولوژیک نیست." به گفتۀ رامین احمدی، "این ها و نشانه های دیگر به ما می گویند که امروز در ایران ما با جامعه‌ای سر و کار داریم که می خواهد بخشی از دنیای آزاد باشد. نمی خواهد خاورمیانه ای باشد. می خواهد غربی و یک جامعۀ دموکراتیک باشد و زن ایرانی نیز پیشقراول چنین جنبشی است و رهبری آن را در دست گرفته است. اینها نشانه های دلگرم کننده ای است که خوش بینی نسبت به آینده و جایگزین نظام اسلامی را بیشتر می‌کند. در هر حال تا رژیم اسلامی ایران ساقط نشود من نمی توانم از پیروزی مردم ایران صحبت کنم. پیروزی مردم ایران فقط و فقط با سقوط کامل  این حکومت "آخوند-پاسدار" متحقق می شود که یک کشور را اشغال کرده و ملتی را به گروگان گرفته است."   

کاظم کردوانی در ادامه گفته است :   "مایلم اضافه کنم که این جنبش زنانه و با رهبری زنان در جامعه ای مردسالار و با سنت های دیرپای مرد سالاری به وجود آمده و به همین خاطر  نوید یک روزگار بهتر و یک نگاه بهتر به انسان، زمین و آسمان را می دهد و به همین خاطر و تا همین‌جای کار مردم ایران پیروز شده‌اند."