رهبر جمهوری اسلامی گفت که بچه‌های تیم ملی چشم او را روشن کرده‌اند؛ شادی نیروهای سرکوب پس از شکست ولز

رهبر جمهوری اسلامی با اشاره به برد مقابل ولز گفت: «بچه‌های تیم ملی چشم ما را روشن کردند». پس از هفته‌ها کشمکش میان موافقان و مخالفان تحریم «نمایندگان فوتبالی جمهوری اسلامی ایران» در جام جهانی قطر و دعواهایی که بر سر هم‌خوان نکردن یا همراهی با خواندن سرود رسمی نظام، درگرفته بود، سرانجام در پی دیدار تیم ملی جمهوری اسلامی ایران و ولز، نتیجه این شد: «چشم‌روشنی» علی خامنه‌ای و شادی سرکوب‌گران نظامی، انتظامی و شبه‌نظامی در خیابان‌ها. گفت‌وگو با محمد حیرانی، خبرنگار ورزشی.

زنی ایرانی پیش از آغاز دیدار ایران و ولز؛ پرچمی با شعار زن، زندگی و آزادی که در دستش بود، توسط ماموران کشور قطر از او گرفته شده‌است AP - Alessandra Tarantino

با توجه به سوابق تاریخی و تجربه‌های تازه‌تر، آیا در یک حکومت‌ توتالیتر و دیکتاتوری، فوتبال عاملی است برای تقویت و گستراندن دست حکومت در جای‌جای زندگی، یا این‌که می‌تواند مردم را کنار هم قرار دهد تا چنین حکومتی را به کرنش و تسلیم وادارد؟

این را از محمد حیرانی خبرنگار ورزشی ساکن آلمان می‌پرسم. او پیش‌تر به جام جهانی به‌عنوان یک فرصت «به‌نفع مردم» نگاه می‌کرد و همچنان نیز فرصتش می‌داند، اما فرصتی ازدست‌رفته.

بسیاری از تحلیل‌گرها همواره «فوتبالیست‌ها و به‌کل ورزشکاران نامی» را بر جهت‌دهی به افکارعمومی موثر می‌دانسته‌اند. این مهم پیش‌تر در بسیاری از موارد ملموس بوده‌است. این‌بار اما مردم‌اند که پیشتازی می‌کنند و سایرین را به دنبال خود می‌کشند.

مردم این‌بار از نامی‌های ورزش، خواسته‌هایی روشن داشتند و ازفوتبالیست‌هایی ی در سطح «ملی» نیز خواستند که همراهی‌شان کنند. ولی دیده‌شد که جز در بازی نخست که سرود رسمی هم‌خوان نشد، این خواسته‌های عمومی برآورده نشد که هیچ؛ بلکه در روزهای سرکوب، خون‌ریزی و غم، شادمانی‌های کم‌سابقه‌ای هم از سمت اعضای تیم ملی صورت گرفت.

از تهیه‌کننده سابق صدا و سیما پرسیدم که آیا چنین افرادی با چنین کارکردی می‌توانند جلوی صف مردم قرار بگیرند، آیا اعتباری به‌ کارکردشان هست؟

پاسخ به این پرسش و نکاتی دیگر را می‌توان از طریق لینک صدا گوش داد.