پاریس- الجزایر ، صفحه تازه ای که گشوده می شود

روزنامه لیبراسیون در پیوند با این سفر، زیر عنوان "بار بزرگ حافظه" می نویسد : رئیس جمهوری فرانسه می خواهد روابط عادی با کشوری برقرار کند که ارتشی نیرومند، آن را با دستهای آهنین خود، اداره می کند.
لیبراسیون در سر مقاله خود می افزاید یکی از مراسم اجباری برای روسای جمهوری فرانسه پس از انتخابشان به این مقام، سفر به الجزیره است و "فرانسوآ هولاند" نیز نه تنها به این رسم تن در می دهد بلکه این امید را به وجود آورده که به کینه های گذشته پایان بخشد.
کینه ای که به دنبال 7 سال جنگ داخلی و پس از اعلام استقلال الجزایر پنجاه سال پیش تلاش برای آرام کردن روابط میان دو کشور را نقش بر آب کرده آب دریای مدیترانه هم نتوانسته به این سوختگی تاریخی آرامش بخشد. در حالی که پاریس و برلن علیرغم میلیونها قربانی در جنگ میان خود، توانستند به آشتی برسند.
جو سرشار از بوی بد نژاد پرستی سازمان یافته اما نادیدنی هم نتوانسته به فراموشی این میراث سنگین استعمار کمک کند.
در الجزایر هم گروهی از نظامیان یک ورژن رسمی خونین راکه نقاط تاریک جبهه آزادی ملی از زمان تأسیسش تا امروزپنهان می کند، بر سنگ نوشته است. نظامی هائی که جنگ های داخلی بسیاری را برای حفظ خود در قدرت بر پا کرده اند.
رژیم الجزایر که تاکنون هر گونه خبری را در مورد چگونگی کشتار راهب های فرانسوی در صومعه ای در جنوب الجزایر پنهان کرده می تواند همراه با بازشناسی مسئو لیت های هر دو کشور، به طبیعی شدن روابط کمک کنند.

فیگارو می نویسد : خاطرات دوران استعمار به چوب حراج گذاشته شده هز یک از گروهها می خواهد نقش مهم تری به خود بدهد. از این رو اسلام گرایان با دادن اولویت به مبارزان سالهای جنگ و مقاومت مخالفت می کنند. از این رو با انتشار یک بیانیه فراتر از دیگران رفتند و خواستار اعتراف فرانسه به انجام جنایت در زمان استعمار شدند.
فیگارو می نویسد حال باید دید این اسلام گرایان چه وزنه ای و چه نفوذی در اجتماع دارند ؟
یک از سردبیران الجزایری در پاسخ به این پرسش می گوید آنها هیچ نفوذی بر مردم ندارند چرا که آنها می دانند که این اسلام گرایان با رژیم در داد وستد هستند تا امتیازات سیاسی- اقتصادی به دست بیاورند.

لوموند یک صفحه بزرگ خود را زیر عنوان "برنامه هسته ای ایران در دستور کار اوبامای دوباره برگزیده شده"، به این اشاره دارد که در پی انتخابات آمریکا، همه انتظار داشتند که تلاش های دیپلماتیک برای حل مشکل پرونده اتمی ایران آغاز شود. اما چنین نشد و تنها ما شاهد فعالیت های بسیار کوچک هستیم. از چانه زدنها ی بزرگ نظیر آنچه ریچارد نیکسون با چین در دوران مائو انجام داد خبری نیست.
مسئول سیاست خارجی اروپا، کاترین آشتون هم که امیدوار بود بامقامات ایرانی، پیش از 21 دسامبر در استانبول، ملاقات کند هم ظاهرأ نتوانسته به این خواست دست یابد چرا که تهران هنوز به این دعوت پاسخ نداده است. از این رو دیپلمات ها از از سر گیری گفتگوها در اواسطماه ژانویه آینده صحبت می کنند.
در اسرائیل که در تاریخ 22 ژانویه در آن انتخابات پارلمانی برگزار خواهد شد، "موشه یعلون"، معاون نخست وزیر ، می گوید تلاش های دیپلماتیک آغاز شده و آمریکا خود را آماده زمانی می کند که ناچار شود از نیروهای نظامی کمک گیرد.

در همین حال شاهد از سر گیری لحنی تند و تند تر توسط مقامات ایرانی هستیم که در پائیز گذشته پیام های دوستانه تری به دولت آمریکا فرستاده بودند.
به هر رو پیشنهاد تازه 5+1 چندان از خطوط اصلی پیشنهاداتی که در گذشته به ایران شده بود، دور نیستند و تنها آنها را با در نظر گرفتن پیشرفت در برنامه اتمی ایران، به روز کرده اند. یعنی از ایران خواسته می شود به تولید اورانیوم 20% پایان دهد، ذخیره اورانیوم 20% خود را تحویل دهد و تأسیسات "فردو" را ببندد. در ازای آن تحریم ها کمی سبک تر می شوند بدون این که به مهتمرین آنهایعنی تحریم نفتی و پولی کشوردست بزنند .

ودر حالیکه آلمان و انگلستان خواستار دادن امکان گونه ای غنی سازی به ایران هستند، اوباما که در گذشته موضعی نرم تر از خود نشان داده بود، امروز موضع سخت تری به خود گرفته است. شاید به دلیل این که امکان حمله اسرائیل به ایران دست کم تا تابستان 2013 کاهش یافته، و یا شاید اوباما می خواهد روی سختگیری اروپائیان حساب کند و سپس از خود در تماس های دو جانبه و پنهانی با ایران نرمش نشان دهد. از این روست که واشنگتن تمایل کمتری به گفتگو و دسیابی به یک راه حل دیپلماتیک سریع از خود نشان می دهد.
آنچه مسلم است پیش از بازی مهمی که در پیش است، هیچ یک از طرفین دست خود را رو نمی کند.
به هر رو، تلاش های دیپلماتیک موازی، در انتظار جا افتادن اکیپ تازه در وزارت امور خارجه آمریکا، به شدت ادامه دارد .