پرسش های بی جواب روزنامه نگاران ایرانی

جمعی از خبرنگاران، عکاسان و روزنامه نگاران ایرانی که بدلیل فشارهای سیاسی و بسته شدن روزنامه هایشان ناچار به مهاجرت از ایران شده اند، با نوشتن نامه ای خطاب به محمود احمدی نژاد، رئیس جمهوری اسلامی، از او می خواهند با توجه به اینکه ایشان در نیویورک بر وجود آزادی بیان در ایران تأکید کرده اند، به این خبرنگاران اجازه داده شود تا در یک کنفرانس خبری پرسش هایشان را در این خصوص مطرح کنند.

آنان می نویسند، ما روزنامه نگارانی هستیم که تنها بدلیل پرسشگری از داشتن روزنامه در ایران محروم مانده ایم.

در بخشی دیگر از این نامه، به زندانی کردن و فشار و تهدید روزنامه نگاران باقیمانده در ایران اشاره می رود و تأکید می شود که آنان در فضای نا امن رسانه ای ناگزیرند که سکوت را بعنوان تنها راه چاره برگزینند.

امضاءکنندگان این نامه روزنامه نگارانی هستند که درحال حاضردرکشورهای مختلف اروپا و آمریکا به سر می برند ولی همچنان درارتباط با مسائل ایران فعالیت حرفه ای خود را درسایت ها و رسانه های خبری ایرانیان خارج ازکشور ادامه می دهند و پرسش های مشکل زای خود را همچنان مطرح می کنند.

"آیدا قجر" یکی از روزنامه نگارانی که این نامه را امضاء کرده است، هدف نویسندگان نامه را در دو بخش خلاصه می کند و می گوید مخاطب اول نامه، خود محمود احمدی نژاد است تا نشان دهد که گفته های ایشان با واقعیتی که در ایران می گذرد متفاوت است. وی می افزاید، انتظاری به قبول کنفرانس مطبوعاتی از طرف محمود احمدی نژاد وجود نداشته است. پیداست که احمدی نژاد مصاحبه با خبرنگاران ایرانی را نمی پذیرد زیرا می داند چنین کاری در حقیقت محاکمه و پاسخگوئی او به اعمالی است که علیه روزنامه نگاران و مردم در ایران انجام شده است. اما هدف دوم نامه، خبرنگاران خارجی است، تا به آنها بگویند که ایرانیان اجازه پرسش از رئیس جمهوری را ندارند .

"آیدا قجر" تأکید می کند که "ما صدای روزنامه نگاران ایرانی هستیم که می خواهیم به نهاد های بین المللی نشان دهیم که آزادی بیان در ایران وجود ندارد".

"آیدا قجر" با اشاره به سکوت روزنامه نگارانی که تحت فشار و یا بعلت تهدیدهائی که متوجه آنها بوده ناچارند خاموش باشند، معتقد است که اگرچه این امر باعث محروم شدن جامعه مطبوعاتی از بزرگان و فعالین این حرفه می شود، اما کار خبر رسانی متوقف نمی شود زیرا درشرایط کنونی ایران، اطلاعات و خبر ها از طریق اینترنت و توسط خود مردمی که احساس وظیفه می کنند انتشار می یابد.