"کن لوچ"، سینماگر متعهد با "من، دانیل بلیک" به جنگ نابرابری‌های اجتماع می‌رود

در این فیلم، که به روی پرده سینماها آمده، "کن لوچ" که برای سیزدهمین بار در بخش مسابقه‌ای فستیوال "کن" شرکت می‌کرد، ماجرای یک نجار انگلیسی "دانیل بلیک" را نشان می دهد که در 59 سالگی پس از یک حمله قلبی، به کمک‌های اجتماعی نیاز پیدا می‌کند. در آنجاست که ما با سرنوشت کسانی آشنا می شویم که به حاشیه اجتماع رانده شده‌اند، کسی دلش برایشان نمی سوزد و قربانی بحران اقتصادی و کاپیتالیسم وحشی شده اند.

"کن لوچ" که همه بی‌منطقی‌های سیستم دیوان سالاری را در معیاری شخصی تر و از ورای فاجعه دو خانواده برجسته کرده، انتقاد از آنها را به گردن خود تماشاگر می گذارد.
بدین معنا که "دانیل بلیک" در گردباد موانع اداری، با زن جوانی آشنا می شود که دو فرزند دارد و او نیز به شدت از این کاغذ بازی‌های بی‌منطق رنج می برد و در فقر مطلق فرو رفته است. این دو تلاش به گرفتن دست یکدیگر می کنند.
اما این بار، "کن لوچ" بر خلاف اکثر فیلم های تلخش که پایانی امیدوار کننده دارند، چندان امیدی نمی دهد..

"کن لوچ" که بسیار از وضع اقتصادی جهان ناخشنود است، می‌گوید: نهادهای سیاسی به قصد از فقر و گرسنگی برای فشار وارد آوردن به مردم و وادار کردن آنان به پذیرفتن دستمزدهای بسیار پائین و مشاغل غیردائمی می کنند. بینوایان باید بپذیرند که این بینوائی تقصیر خودشان است و این پدیده ای است که در سراسر اروپا و دنیا دیده می شود.
او در مورد واقعیت این فیلم می‌گوید، با نشان دادن این فیلم به شماری آنها گفتند که این داستان زندگی آنان است. سیاست‌های کنونی سیاست‌های قصدی برای خوار کردن مردم است. در زمان ملکه ویکتوریا این فقر بود، اما امروز بار دیگر بازهم شاهد بازگشت آن هستیم.

"پل اورتی" سناریست "لوچ" می گوید که پاره ای از ماجراها آنچنان دردناک بودند که اگر در فیلم می‌آمدند، تماشاگران ممکن بود بگویند واقعیت ندارند. بدتر از همه اینکه راهی وجود ندارد و چنانچه کسانی که از کمک های اجتماعی کنار گذاشته شده اند خواستار تجدید نظر شوند، بهیچ وجه پیروز نمی‌شوند.

گزینش نام فیلم هم حکایت از این دارد که این رانده شدگان از اجتماع، دیگر چهره ای ندارند و با آنها همچون یک شماره رفتار می شود. بدین ترتیب است که "دانیل بلیک" می گوید: من یک انسانم و یک شماره نیستم.

"دیو جونز"، هنرپیشه، طنزپرداز و هنرمند "استند آپ" بریتانیائی، بسیار خوب در قالب "دانیل بلیک" فرو می‌رود و آن را باور کردنی‌تر می‌سازد.
او زخم زبانی به نخست وزیر تازه انگلستان زد که به هنگام رسیدن به محل نخست وزیری در مورد همدردی با جناح راست سخن گفت. این درست مانند این است که همه در مورد موجودات تخیلی شنیده‌اند اما هرگز آن را ندیده اند.
در زمان مارگارت ثاچر همه ساختارهای اجتماعی در هم پاشیده شد و دیگر جبران نشد، چرا که او نظامی را واژگون کرد که برای کمک محترمانه به همه افراد اجتماع شکل گرفته بود.

"کن لوچ" با دفاع از "جرمی کوربین" می گوید، بر خلاف همه تلاش هائی که برای کنار گذاشتن او انجام گرفت، پس از برگزیدن وی، حزب کار گر که 180.000 عضو داشت، اعضای خود را به 600.000 رساند چرا که "کوربین" بسیار محبوب است. اما یک گروه کوچک در پارلمان می‌خواهد جلوی او را بگیرد و نگذارد وضع جامعه را تغییر دهد.

"کن لوچ" می افزاید که احزاب راستی مردم را به سوی این فقر و این شرایط بیکاری می برند و دائم تلاش دارند به آنها بقبولانند که تقصیر از خود آنهاست و از آنها به عنوان تنبل یا حقه‌باز نام می برند. اروپا هم اکنون با طرح‌های نئولیبرال اداره می شود؛ طرح هائی که دائم به سوی کم کردن دستمزدها و افزایش فشار به کارگران گام می نهد.

گفتنی است که "کن لوچ" نخستین گام خود در فستیوال کن را با حضور فیلمش "کِیس" در سال 1970 برداشت. 36 سال بعد او نخل طلا را در سال 2006 برای فیلم "باد برمی‌خیزد" ربود.
در این بیست و پنجمین فیلمش، "کن لوچ" از سبک آکادمیک خود دور نمی‌شود و همچنان مهارت خود را در زمینه کارگردانی، گزینش هنرپیشگان ناشناخته اما توانا و واقعی و همچنین سناریوی قوی نشان می دهد.

"کن لوچ" بارها گفته که دیگر فیلم نخواهد ساخت اما با گذر زمان می بینیم که خوشبختانه به قول خود وفا نمی کند. او این بار برای ساختن فیلمش به شهر زادگاه خود "نیون ایتون" بازمی‌گردد.

دیگر این که در تلاش برای کمک به دسترسی همگان به فیلم هایش، "کن لوچ" از ماه فوریه 2015  تماشای حدود 10 فیلمش را بر روی "یوتیوب" ممکن ساخته است.

https://www.youtube.com/user/KenLoachFilms