« نام من کجاست؟» یا تلاش زنان افغان برای کسب هویت

این با نوان تاکید دارند که نام بردن از زنان دربیرون از خانه، در قانون های افغانستان و هم درآموزه های دینی هیچ مانعی ندارد و خودداری از بردن نام زنان خانواده نزد دیگران، تنها نزد افراد بی سواد و محروم از آموزش پسندیده است.

بانو حمیرا ثاقب ازفعالین کارزار « نام من کجاست؟» می گوید که این حرکت آنان خود جوش بوده و به هیچ کدام ازجریان های سیاسی بستگی ندارد.

او درمورد انگیزه ها واهداف راه اندازی یک چنین کارزار می گوید:‌ « بحث بسیار عمده ی که درین حرکت مطرح است این است که جامعه ی افغانستان باید حد اقل با خلق سووال روبرو گردد. زمانی که دختری در افغانستان به دنیا می آید، نامی ازو برده نمی شود، وحتی در بیشتر مناطق در مورد یاد دهانی از اعضای زن خانواده بحث "کوچ"، حیوانات و "مادر اولادها" ودیگر مسایل وجود دارد، تازه استفاده از کلمه ی مادراولادها به جای نام همسر، نزد بیشتر مردان خیلی باتشریفات هم است. این بحث ها آغاز حرکتی است که حد اقل ما بتوانیم ذهنیت ها را در مورد زنان تغییر بدهیم و خیزش نرمی را زیر پوست جامعه ایجاد نماییم».

بانو ثاقب در ادامه می افزاید که کارزار آنان ادامه دارد و این اقدام آنان تا اکنون ازسوی شمار زیادی از زنان، دختران، مردان وجوانان در داخل افغانستان وهم در بیرون این کشور استقبال گردیده است، تا آنجا که حتی شماری ازسران جامعه روحانی ازکارزار« نام من کجاست؟» حمایت کرده اند.

بانو ساینا فرهیخته از جمله شهریان کابل و یکتن ازکاربران شبکه ی اجتماعی فیس بوک ضمن استقبال از راه اندازی کارزار مدنی « نام من کجاست؟» می گوید: « من هم می خواهم که دربیرون خانه،‌ چی جای کار باشد و یا هم اینکه جای دیگر به نام خودم صدا زده شوم، نه با کلمه های: عیال، سیاه سر و کوچ. ما از مردان جامعه می خواهیم همانگونه که به خود شخصیت   و اهمیت قایل اند، به هویت زنان نیز احترام داشته باشند».

شماری از بانوان فعال درعرصه ی مدنی در افغانستان در حالی خواستار یاد کردن زنان به نام شان و احیای هویت آنان هستند که امروز درجامعه ی سنتی وبه شدت مرد سالار این کشور، بویژه در بیرون شهرها و مناطق دور افتاده، مردان خانواده از بردن نام اعضای زن خانواده شان در بیرون خانه و نزد دیگران امتناع می ورزند و این موضوع را به عنوان دفاع ازحریم خویش جدی می گیرند.