نوروزتان شادمان و همایون باد

سالی خسته از ناسازگاری‌ها و درد زمانه و همپای آن سدۀ سالخوردۀ میان خمیده، سفرۀ زمان و زمانه را به بهاری تازه و روزی نو سپردند و خود رخت بربستند. بهار تازه و نوروز بازآمده را بر شما خجسته می‌خواهیم و تندرستی و کامروائی و شادی برایتان آرزو داریم.

نوروزتان شادمان و همایون باد © EM/RFI-Persan

نوزاده‌ سالی که اینک آغاز راه کرده است، مرده ریگِ دورانِ درازِ پیش از این را در کوله بار خود می‌کشد تا چند گامی آنسوتر، به بهار دیگری که از راه خواهد رسید ‌بسپرد.

کوله بار او همواره انباشته از بذر امید و سرشار از مایۀ زندگی است. باروری و تازگی دارد و هر بار جهان را توش و توان زایش پایدار می‌دهد.

باشندگان دوران باستان فلات کهن ایران، رمز گذر زمان و راز گذار زمین را به نیکی دریافته و درخشندگی زندگی خویش را در پیوند با آنها یافته بودند. اینست که هر گام آنان، نماد یک گاه طبیعت بود. با بهار، زمین خویش بارور می‌کردند، با تابستان پاسدار بارداری او بودند، در پائیز بار بر می‌گرفتند و در زمستان که زمین به خواب می‌رفت، آنان نیز پرستار تن خویش می‌شدند.

آنان اما هر گاه را با سرور گرامی می‌داشتند، چنانکه بسیاری بر این باورند که ایرانیان باستان، شادترین مردمان دوران خود بوده‌اند. نشانه‌های این شادمانی را می‌توان در جشن‌های فراوان و آداب و آئین‌های بسیار آنان دید. جشن نوروز یکی از آنهاست.

این جشن در گذر زمان بدخواهان فراوان داشته، اما تیغ تیز آنان از هر گزندی بر تن تنومند آن بازمانده است. بر ماست که درخت کنهسال نوروز را در زمانه‌ای که همراه و دلپسند نیست تیمارداری کنیم تا پایدار بماند، باورتر شود و نیز بارورتر کند.

نوروز بارورکنندۀ فرهنگ و هویت ایرانی است. پاسداری از آن، نگاهداری از سپرده ایست که امروز در دست ماست و فردا باید به دیگران بسپریم. فرهنگ‌ها اینگونه زنده می‌مانند. این ماندن را باور داشته باشیم.

بهارتان شادمان، نوروزتان خجسته، تنتان تندرست و روحتان پُرامید باد.