نوروز در شعر پارسی ـ احمد کریمی حکاک
نوروز، پایدارترین جشن ملی ایرانیان، در شعر پارسی حضوری دیرینه دارد. این حضور با این حال در همۀ زمان‌ها یکدست و در همۀ اشعار یکسان نبوده است. شماری از شاعران پارسی گو، در سخن از نوروز رویکردی روایتی داشته‌اند و بسیاری بدان نگاهی تغزلی انداخته‌اند. این نگاه در شاعران معاصر بیش از گذشته، متاثر از وضعیت اجتماعی سیاسی روز بوده است.
نتشر شده در:
گوش کنید - ۱۱:۲۴
نوروز از دیر باز رابطۀ تنگاتنگی با شعر پارسی داشته است. فردوسی که به سرایش خود «زنده» کنندۀ زبان پارسی است، پاسدار نوروز نیز هست و هشدار می‌دهد که اگر دشمن در نبرد با سپهبد ایران چیره شود، از نوروز نشانی باقی نخواهد ماند. هم اوست که به ما می‌آموزد که ایرانیان در گذشته همانگونه که به ایزد و شهریار، به نوروز نیز سوگند یاد می‌کردند.
دکتر احمد کرمی حکاک، استاد زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه مریلند، می‌گوید «در فلات ایران، هنگامی که زمستان سرد و سخت از میان می‌رفت و رائحه و نسیم بهار جای آن را می‌گرفت، هر کس اهل زبان آوری بود، از وجد و نشاط به سخن در می‌آمد و به ستایش حال و هوای تازه می‌پرداخت». او تاکید می کند که پس از اسلام نیز در برابر شعرگوئی سدی گذاشته نشد و بنابراین وصف نوروز جای خود را در شعر فارسی در امان داشت.
سخنان احمد کریمی حکاک را گوش کنید...
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید